Zwolnił sześć pokojówek z powodu swojej córki — aż do momentu, gdy siódma zrobiła coś, czego nikt się nie spodziewał…

Przez chwilę nikt się nie ruszył. Potem oczy Lily napełniły się łzami, a jej głos drżał z wściekłości i smutku. „Mówiłam, że ona też odejdzie. Tak jak mama. Wszyscy odchodzą!”

Słowa te uderzyły Michaela niczym ostrze. Stał jak sparaliżowany – między bólem córki a współczuciem nieznajomego – zdając sobie sprawę, że to nie napad złości. To była rana, której nigdy nie próbował uleczyć.

I po raz pierwszy od lat Michael Hayes poczuł, że jego serce pęka.

Michael siedział przy łóżku córki, a jego głos ledwie brzmiał głośniej niż szept. „Lily… kochanie, powiedz mi, co miałaś na myśli”.

Lily spuściła wzrok, a jej palce splatały rąbek sukienki. „Kiedy mama umarła, wszyscy mówili, że wszystko będzie dobrze. Ale tak nie jest. Każda służąca, którą przyprowadzasz, odchodzi. Wszystkie mnie opuszczają. Więc powiedziałam jej, że ona też tak zrobi”.

Clara uklękła obok niej, łagodnym głosem mówiąc: „Kochanie, nigdzie się nie wybieram. Obiecuję”.

Michael poczuł, że coś w nim drgnęło. Przez cały ten czas mylił żałobę z niewłaściwym zachowaniem. Lily nie była zła – była przerażona. Przerażona perspektywą ponownej utraty miłości.

Wyciągnął rękę i położył ją na ramieniu. „Przepraszam, Lily. Powinienem był to zauważyć”.

Tego wieczoru Clara przygotowała prostą kolację – domową zupę i chleb kukurydziany, taki sam, jaki piekła zmarła żona Michaela, Grace. Po raz pierwszy od miesięcy usiedli razem przy stole. Tym razem cisza nie była niezręczna; panował spokój.

W kolejnych tygodniach dom zaczął się zmieniać. Clara cicho nuciła podczas gotowania, zostawiała polne kwiaty w szklanych słoikach i uczyła Lily, jak starannie składać ubrania. Powoli śmiech powrócił na korytarze.

Lily przestała krzyczeć. Michael zaczął wracać do domu wcześniej, przyciągnięty ciepłem, które znów wnikało w jego niegdyś pusty dom.

Jednak nie wszyscy byli z tego zadowoleni.

Kiedy jego siostra, Evelyn , odwiedziła go w weekend, wzięła go na bok. „Michael, ona jest pomocą, nie rodziną. Nie czuj się zbyt komfortowo”.

Michael spojrzał na nią niskim, ale stanowczym głosem. „Ona jest pierwszą osobą, która znów wywołała uśmiech na twarzy Lily. Tylko to się liczy”.

Evelyn westchnęła z dezaprobatą. „Popełniasz błąd”.

Ale Michael nie był już taki pewien. Bo patrząc na Clarę – na cichą siłę w jej oczach, cierpliwość, jaką okazywała jego złamanej córce – zaczął się zastanawiać, czy może, tylko może, nie pojawiła się w ich życiu z jakiegoś powodu, który nie miał nic wspólnego ze sprzątaniem.

Pewnego deszczowego wieczoru Clara nie wróciła ze sklepu spożywczego. Zegar wskazywał po siódmej, potem ósmej. Lily siedziała przy oknie, obserwując, jak światła reflektorów rozmywają się w deszczu. „Tato, a co, jeśli jej nie ma?” – wyszeptała.

Zanim zdążył odpowiedzieć, zadzwonił telefon.

To był szpital.

„Doszło do wypadku” – powiedziała pielęgniarka. „Jej stan jest stabilny, ale powinnaś przyjechać”.

Michael przejechał przez burzę z sercem w gardle. Kiedy zobaczył Clarę leżącą na szpitalnym łóżku – bladą, z ręką w temblaku – poczuł ulgę. Uśmiechnęła się blado. „Przepraszam za kolację, proszę pana. Nie chciałam martwić Lily”.

Pokręcił głową. „Nie przepraszaj. Zrobiłeś dla nas więcej, niż ktokolwiek mógłby kiedykolwiek zrobić”.

Kiedy przyniósł ją do domu, Lily pobiegła prosto w jej ramiona, szlochając. „Nigdy więcej nas nie zostawiaj!”