„Zaciągnięta na komisariat bez prawnika, myślała, że ​​to już koniec – potem prawda wyszła na jaw”

„Znaleźliśmy to w pani szkatułce na biżuterię, proszę pani” – powiedział funkcjonariusz beznamiętnie, jakby te słowa były faktem.

W drzwiach naszego mieszkania stał mój mąż, Michael. Jego twarz była obrazem smutku, oczy spuszczone, głos ciężki od żalu. Dla każdego innego wyglądał na złamanego. Ale ja widziałam prawdę w jego zimnych oczach: satysfakcję.

„Anno, jak mogłaś?” – powiedział wystarczająco głośno, by funkcjonariusze mogli go usłyszeć. „Po tym wszystkim, co moja rodzina dla ciebie zrobiła. Moja matka jest zdruzgotana”.

To wszystko było przedstawieniem. Okrutnym, zaplanowanym przedstawieniem.

Nie chodziło o naszyjnik. Chodziło o władzę. Sterlingowie, bogata rodzina, której nazwiska wyryto na ścianach szpitali i w galeriach sztuki, chcieli mnie zniszczyć. Chcieli mieszkania, majątku, a przede wszystkim mojego nienarodzonego dziecka. Skoro mogli przedstawić mnie jako przestępczynię, mogliby argumentować, że nie nadaję się na matkę.

Na komisariacie wepchnięto mnie do małego, szarego pokoju przesłuchań. W powietrzu unosił się zapach starej kawy i kurzu. Przestrzeń wypełniał stół i dwa metalowe krzesła.

Weszło dwóch detektywów. Jeden był starszy, detektyw Hansen – zmęczone oczy, ciężki westchnienie w głosie. Drugi, młodszy, detektyw Cole – arogancki, uśmiechający się złośliwie, niemal świetnie się bawiący.

„Anno” – powiedział Cole, odchylając się do tyłu – „musimy to po prostu wyjaśnić. Powiedz nam, co się stało. Im szybciej będziesz współpracować, tym szybciej to się skończy”.

„Chcę mieć mojego prawnika” – powiedziałem, choć głos mi drżał.