Wspinając się wyżej górskim szlakiem, mój syn i synowa nagle wepchnęli mnie i mojego męża w otchłań. Oszołomiona i zdruzgotana, leżałam bez ruchu, podczas gdy mój mąż szeptał: „Nie ruszaj się… i wtedy nastąpił koniec”.

Przyjechaliśmy do Blue Ridge Mountain – miejsca, które Michael i ja zawsze kochaliśmy – aby uczcić naszą czterdziestą rocznicę ślubu. Widok ze szczytu podobno zapierał dech w piersiach. Nie wiedziałam, jak dosłowne stanie się to słowo.

„Już prawie” – zawołał Ethan. Jego ton był pogodny, ale coś w jego oczach – nerwowe, przenikliwe – nie dawało mi spokoju. Clara unikała mojego wzroku. Zbagatelizowałam to jako zmęczenie. Może za bardzo chciałam wierzyć, że rodzina oznacza bezpieczeństwo.

Kiedy dotarliśmy do punktu widokowego, poczułem, jak ziemia pode mną opada, niczym stroma przepaść ukryta za niskimi krzewami. Dolina ciągnęła się, zielona i bezkresna. Podszedłem blisko krawędzi, ściskając dłoń Michaela dla równowagi. Za nami kroki chrzęściły na żwirze.

Potem – czyjeś twarde dłonie na plecach. Nagłe, brutalne pchnięcie.

Nie zdążyłam nawet krzyknąć.

Świat się przechylił, zawirował. Skały szarpały moje ramiona, powietrze wyrywało mi się z gardła. Głos Michaela rozbrzmiał echem obok mnie, zdławiony jęk przerodził się w krzyk. Potem uderzenie – kość o kamień, głuchy grzmot łamiących się ciał.

Ból pochłaniał wszystko. Nie mogłam się ruszyć. Gdzieś obok mnie Michael jęknął. Jego dłoń odnalazła moją, drżąc.