Wspinając się wyżej górskim szlakiem, mój syn i synowa nagle wepchnęli mnie i mojego męża w otchłań. Oszołomiona i zdruzgotana, leżałam bez ruchu, podczas gdy mój mąż szeptał: „Nie ruszaj się… i wtedy nastąpił koniec”.

„Nie ruszaj się” – wyszeptał, a jego oddech był mokry od krwi. „Mogą jeszcze tu być”.

Odgłos kroków nad nami – zgrzyt żwiru, szept. Rozpoznałem ich głosy, słabe, ale nieomylne.

„A co jeśli oni jeszcze żyją?” Ton Clary był ostry, przerażony.

„Nie są” – powiedział Ethan beznamiętnie. „Nikt nie przeżywa tego upadku”.

Potem zapadła cisza. Wiatr szumiał w drzewach.

Gdy słońce zachodziło, uświadomiłem sobie prawdę, która będzie mnie prześladować do końca życia: mój syn właśnie próbował mnie zabić.

Nie pamiętam, żebym stracił przytomność, ale kiedy się obudziłem, niebo miało głęboki granatowy kolor, gwiazdy rozsypane niczym rozlana sól. Moje ciało krzyczało w proteście. Prawa noga była skręcona i spuchnięta; żebra bolały mnie przy każdym oddechu. Obok mnie Michael oddychał płytko, ale spokojnie. Jego dłoń była zimna, a mimo to uścisk na mojej dłoni nie zelżał.

„Musimy poprosić o pomoc” – mruknąłem.

Słabo pokręcił głową. „Nie dasz rady się wspiąć. Spróbuję.”

Ale nie mógł. Miał złamaną nogę. Byliśmy uwięzieni w połowie skalistego zbocza, niewidoczni ze szlaku powyżej.

Noc ciągnęła się w nieskończoność, każda minuta dłużyła się w nieskończoność. Gdzieś w oddali wyły kojoty, a ich krzyki mieszały się z szumem wiatru w zaroślach. Oderwałam kawałek materiału z rękawa, żeby przycisnąć ranę na skroni Michaela. Krew i tak przesiąkła.

Pomiędzy falami bólu w myślach odtwarzałem tę chwilę – twarz Ethana, spokojną i zdecydowaną, bez cienia wahania. Mój własny syn. Chłopiec, którego pielęgnowałem podczas gorączki, uczyłem jeździć na rowerze, oglądałem zakończenie roku szkolnego. Chłopiec, który przytulał mnie tak mocno, że myślałem, że pękną mi żebra.