Wpuściłem bezdomną kobietę, którą wszyscy pogardzali, do Mojej Galerii Sztuki-wskazała na jeden obraz i powiedziała: «To moje»

Starsza kobieta, pewnie po sześćdziesiątce, z twarzą kogoś, o kim świat dawno zapomniał. Stała pod daszkiem, próbując nie drżeć z zimna.

Płaszcz, który miała na sobie, wyglądał, jakby pochodził z innej epoki — cienki, przyklejony do niej, jakby już dawno zapomniał, jak kogokolwiek ogrzać. Jej siwe włosy były splątane i przyklepane deszczem. Stała tak, jakby chciała wtopić się w ceglaną ścianę za sobą.

Zawahałem się.

Wtedy pojawiły się stałe klientki — trzy kobiety w eleganckich płaszczach i jedwabnych szalikach, otoczone zapachem drogich perfum. Ich obcasy stukały o podłogę jak przecinki w zdaniu.

Gdy tylko ją zobaczyły, temperatura w pomieszczeniu spadła.

Zobacz więcej
Sztuki
Kursy malarskie online
Centrum rozrywki
sztuki
Sztuka
Kosze upominkowe
Gry familijne
— O Boże, ten zapach — mruknęła jedna, pochylając się do przyjaciółki.

— Kapie mi wodą po butach — warknęła druga.

— Proszę pana, widzi pan to? Niech pan ją wyprosi! — rzuciła trzecia, patrząc na mnie z oczekiwaniem.

Spojrzałem znowu na kobietę. Nadal stała na zewnątrz, jakby nie wiedziała, czy bezpieczniej zostać, czy odejść.

— Znowu w tym płaszczu? — ktoś dodał za mną. — Wygląda, jakby nie był prany od czasów Reagana.

Zobacz więcej
Sztuki
Centrum rozrywki
Sztuka
sztuki
Kursy malarskie online
Gry familijne
Kosze upominkowe
— Nawet porządnych butów nie ma — prychnęła pierwsza.

— Kto w ogóle pozwolił jej tu wejść? — padł ostateczny osąd.

Przez szybę widziałem, jak jej ramiona się zapadły. Nie jakby się wstydziła, raczej jakby już to wszystko słyszała wcześniej — jakby to był tylko szum tła, który mimo wszystko rani.

Moja asystentka, Kelly, młoda absolwentka historii sztuki, spojrzała na mnie z niepokojem. Miała łagodne oczy i głos tak cichy, że często ginął w szeptach galerii.Kursy malarskie online

— Mam ją… — zaczęła, ale przerwałem jej.

— Nie — powiedziałem. — Niech zostanie.

i

Kelly zawahała się, potem skinęła głową i odsunęła się na bok.

Kobieta weszła — powoli, ostrożnie. Dzwonek nad drzwiami zabrzmiał niepewnie, jakby sam nie wiedział, czy powinien ją ogłaszać. Woda kapała z jej butów, zostawiając ciemne plamy na drewnie. Płaszcz wisiał na niej jak mokra szmata, odsłaniając spraną bluzę.

Słyszałem szepty wokół.

— Nie pasuje tu.
— Pewnie nawet nie potrafi napisać słowa „galeria”.
— Psuje nastrój.

Nic nie powiedziałem. Zacisnąłem pięści, ale zachowałem spokój. Patrzyłem, jak przechodzi między obrazami, jakby każdy z nich niósł fragment jej historii. Nie zdezorientowana — skupiona. Jakby widziała coś, czego inni nie potrafili dostrzec.

Jej oczy, wbrew pozorom, nie były przygaszone. Były przenikliwe, czujne. Zatrzymała się przy małym impresjonistycznym obrazie przedstawiającym kobietę pod kwitnącą wiśnią i przechyliła głowę, jakby próbowała coś sobie przypomnieć.

Potem ruszyła dalej — aż dotarła do tylnej ściany.

Tam się zatrzymała.

To był jeden z większych obrazów w galerii — panorama miasta o wschodzie słońca. Pomarańcze przechodziły w fiolety, niebo stapiało się z sylwetkami budynków. Zawsze lubiłem ten obraz. Niósł w sobie cichy smutek — jakby coś się kończyło, zanim zdążyło się zacząć.

Patrzyła na niego nieruchomo.

— To moje. Ja to namalowałam — wyszeptała.

Odwróciłem się do niej. Myślałem, że się przesłyszałem.

W pomieszczeniu zapadła cisza. Nie ta pełna szacunku, ale ta przed burzą. A potem rozległ się śmiech — ostry, chłodny, odbijający się echem od ścian.

— Oczywiście, kochana — powiedziała jedna z kobiet. — Pewnie Mona Lisę też ty namalowałaś.

— Wyobrażasz to sobie? — zachichotała druga. — Pewnie od tygodnia się nie kąpała.

— Urojenia — rzucił ktoś z tyłu. — Smutne.

Ale kobieta się nie cofnęła. Uniosła brodę i wskazała drżącą ręką dolny róg obrazu.

Tam były inicjały. Ledwo widoczne, pod warstwą lakieru i faktury: M. L.

Poczułem, jak coś się we mnie przesuwa.

Kupiłem ten obraz na lokalnej wyprzedaży dwa lata wcześniej. Poprzedni właściciel mówił, że pochodzi ze zlikwidowanego magazynu. Bez historii, bez dokumentów. Po prostu mi się spodobał.

Ale nigdy nie udało mi się znaleźć artysty. Tylko te zatarte inicjały.