Wpuściłem bezdomną kobietę, którą wszyscy pogardzali, do Mojej Galerii Sztuki-wskazała na jeden obraz i powiedziała: «To moje»

A teraz ona stała przede mną, spokojna, bez żądania, bez dramatyzmu.

— To mój wschód słońca — powiedziała cicho. — Pamiętam każdy pociągnięcie pędzla.

Cisza zgęstniała. Patrzyłem na nią, a pewność obecnych zaczęła się kruszyć.

— Jak ma pani na imię? — zapytałem łagodnie.

— Marla — odpowiedziała. — Lavigne.

I wtedy coś we mnie podpowiedziało, że ta historia dopiero się zaczyna.