W wieku 36 lat poślubiłem żebraczkę, która później urodziła mi dwójkę dzieci. Aż pewnego dnia przyjechały trzy luksusowe samochody i ujawniły jej prawdziwą tożsamość, szokując całą wioskę.

„Jeśli chcesz, zostań moją żoną. Nie mam wiele, ale nigdy więcej nie będziesz głodna”.

Mieszkańcy wioski śmiali się z niego, gdy przyprowadził Annę do domu. „Ethan oszalał – żeni się z żebraczką!”. Ich śmiech rozniósł się echem po ulicy. Ślub odbył się na jego podwórku, przy kilku zastawionych stołach, bez eleganckich sukien i kwiatów. Mimo to Ethan czuł spokój.

Na początku życie było trudne. Anna harowała w polu i często przypalała posiłki. Ale pragnęła się uczyć. Stopniowo ich dom wypełnił się ciepłem: zapachem chleba, odgłosami śmiechu. Rok później urodził im się syn. Dwa lata później córka. Serce Ethana rosło za każdym razem, gdy ciche głosiki wołały: „Mamo, Tato”.

Jednak plotki nie ustawały. Dla mieszkańców wioski Ethan pozostawał idiotą. Ale dla niego miał wszystko.

Aż pewnego ranka, gdy Ethan naprawiał płot, ciszę przerwał ryk silników. Trzy czarne, luksusowe samochody podjechały przed ich skromny dom. Całe sąsiedztwo zebrało się, szepcząc z niedowierzaniem.

Mężczyźni w garniturach wysiedli i podeszli do Anny. Ku zaskoczeniu Ethana, lekko się skłonili.

„Pani” – powiedział jeden z nich, a jego głos drżał z szacunku – „w końcu panią znaleźliśmy”.

Cała wioska ucichła. Twarz Anny zbladła, gdy ścisnęła dłoń Ethana. Ze środkowego wagonu wysiadł starszy mężczyzna ze łzami w oczach.

„Moja córko” – wyszeptał. „Szukałem cię przez dziesięć lat…”

Myśli Ethana pędziły jak szalone. Dziewczyna? Poszukiwana? Drżąca dłoń Anny ścisnęła go mocniej.

Mężczyzna przedstawił się jako Charles Whitmore, wpływowy nowojorski biznesmen. Lata wcześniej Anna zniknęła, odmawiając udziału w zaciętej walce o spadek w rodzinie. „Uciekała przed pieniędzmi, prawnikami, zdradami” – wyjaśnił Charles głosem pełnym skruchy. „Myśleliśmy, że straciliśmy ją na zawsze”.

Oczy Anny napełniły się łzami. „Nie mogłam tego znieść. Chciwość, kłamstwa. Pragnęłam tylko spokoju. A kiedy nie miałam już nic, Ethan dał mi wszystko”.

Sąsiedzi, niegdyś tak pogardliwi, pozostali nieruchomi. Ethan, wyśmiewany za poślubienie żebraczki, okazał się mężem córki miliardera. Mężczyźni w garniturach prosili Annę, żeby wróciła do Nowego Jorku. Ale ona stanowczo skinęła głową. „To teraz mój dom. Dom moich dzieci”.

W kolejnych miesiącach prawda szybko się rozeszła. Niektórzy mieszkańcy wioski próbowali przeprosić, inni zaczęli zazdrościć. Ethan i Anna żyli spokojnie, choć Charles często ich odwiedzał, pragnąc odnowić kontakt. Przynosił dzieciom prezenty, ale oprócz bogactwa ofiarowywał im szczerą wdzięczność.

Ethan zmagał się ze sprzecznymi uczuciami. Poślubił Annę ze względu na to, kim była, a nie ze względu na jej nazwisko. Czy ich proste życie przetrwa w cieniu jej przeszłości jako dziedziczki?

Anna go uspokoiła. „Wybrałam cię, kiedy nie miałam nic. To się nigdy nie zmieni”.

Ale równowaga była krucha. Zaproszenia do dołączenia do posiadłości Whitmore zaczęły napływać. Reporterzy zaczęli przeczesywać wioskę. Ethan czuł, że wszyscy patrzą na nich z góry.

Prawdziwa próba ich miłości dopiero się zaczynała.

Mijały miesiące, choć Charles nalegał, by córka wróciła, Anna nie wahała się. „Zbudowałam tu życie z Ethanem” – powiedziała mu. „To jest moje miejsce”. W końcu Charles się zgodził, wciąż jednak pragnąc wesprzeć edukację wnuków.

Nastrój mieszkańców wioski uległ zmianie. Tam, gdzie kiedyś panowały plotki, teraz witano go z szacunkiem. Mężczyźni, którzy nazywali go głupcem, zdjęli kapelusze. Kobiety, które kiedyś szeptały, zazdrościły Annie jej godności. Jednak Ethan niewiele się tym przejmował. Widział tylko tę samą łagodną kobietę, którą spotkał pewnego chłodnego dnia na targu, i rodzinę, którą razem zbudowali.