W ósmym miesiącu ciąży podsłuchałam, jak mój mąż miliarder i jego matka knują, żeby ukraść mi dziecko tuż po porodzie. „Ona po prostu uwierzy, że to był skomplikowany poród” – powiedziała jego matka. Znalazłam jego torbę podróżną z fałszywym paszportem i zadzwoniłam do jedynej osoby, która mogła pomóc: mojego ojca, byłego szpiega, z którym nie utrzymywałam kontaktu. Ale gdy próbowałam wsiąść do prywatnego odrzutowca, żeby się uwolnić, ochroniarz mnie zatrzymał. „Twój mąż kupił te linie lotnicze wczoraj wieczorem” – uśmiechnął się ironicznie. „On na ciebie czeka”. Ale nie miał pojęcia, kto stoi zaledwie kilka kroków ode mnie…

Dziedzic.  Nie ich wnuk. Nie mój syn. Aktywa, które trzeba pielęgnować. Sentymentalne rozproszenie, które trzeba usunąć. Groza była tak głęboka, tak absolutna, że ​​aż rozjaśniała. Mgła mojego złoconego życia rozwiała się, zastąpiona zimną, twardą jasnością ocalałego. Nie płakałam. Nie krzyczałam. Cofnęłam się od drzwi, poruszając się bezszelestnie, i wycofałam się do swojego apartamentu. Leżałam nieruchomo na łóżku, udając sen, a mój umysł pędził, mozolnie budując drogę ucieczki cegła po cegle. Nie mogłam walczyć z nimi na ich terenie. Musiałam uciekać.

Tej nocy, podczas gdy Julian spał bezgłośnym snem możnych, ja poruszałam się w ciszy, o której istnieniu nie wiedziałam. Moim celem był jego gabinet, a konkretnie ognioodporny sejf ukryty za fałszywą ścianką z książkami. Julian często przechwalał się swoją „kryzysową” torbą ratunkową, fantazją paranoika i bogacza. Dla mnie była to teraz deska ratunku. Tym połączeniem była nasza rocznica – mdły sentymentalny wybór dla tak cynicznego mężczyzny.

Sejf otworzył się z cichym westchnieniem. Torba była na miejscu. W środku: stosy gotówki w różnych walutach, zestaw nienamierzalnych kluczyków do samochodu i skórzany teczka z paszportami. Zaparło mi dech w piersiach. Julian miał trzy paszporty pod różnymi pseudonimami, ale czwarty… czwarty był kanadyjskim paszportem na nazwisko „Anna Fischer”. A zdjęcie, fachowo i perfekcyjnie obrobione, przedstawiało mnie. Miał plan awaryjny, żeby zniknąć, i w swojej arogancji sfałszował moją drogę ucieczki. W bocznej kieszeni schowany był telefon na kartę, wciąż w plastikowej kopercie.\