W ósmym miesiącu ciąży podsłuchałam, jak mój mąż miliarder i jego matka knują, żeby ukraść mi dziecko tuż po porodzie. „Ona po prostu uwierzy, że to był skomplikowany poród” – powiedziała jego matka. Znalazłam jego torbę podróżną z fałszywym paszportem i zadzwoniłam do jedynej osoby, która mogła pomóc: mojego ojca, byłego szpiega, z którym nie utrzymywałam kontaktu. Ale gdy próbowałam wsiąść do prywatnego odrzutowca, żeby się uwolnić, ochroniarz mnie zatrzymał. „Twój mąż kupił te linie lotnicze wczoraj wieczorem” – uśmiechnął się ironicznie. „On na ciebie czeka”. Ale nie miał pojęcia, kto stoi zaledwie kilka kroków ode mnie…

Posiadłość Thorne była pozłacaną klatką, a ja jej najpiękniejszym ptakiem. Przez dwa lata żyłam w jej marmurowych murach, w cichym, duszącym luksusie. Teraz, w ósmym miesiącu ciąży, klatka wydawała się mniejsza niż kiedykolwiek, a powietrze rzadsze. Dziecko, moje dziecko, było nieustannym, toczącym się przypomnieniem, że to życie nie należy już tylko do mnie. On był powodem, dla którego musiałam wytrwać i, jak wkrótce miałam odkryć, powodem, dla którego musiałam uciekać.

Znajdowałem się w ogromnej, dwupiętrowej bibliotece, w powietrzu unosił się gęsty zapach starej skóry i pasty cytrynowej. Nagły, ostry skurcz chwycił mnie w dolnej części pleców – częsty dyskomfort w tych ostatnich tygodniach. Podniosłem się i skierowałem do sąsiedniego gabinetu, gdzie Julian trzymał karafkę z lodowatą wodą. Gdy moja dłoń dotknęła ozdobnego mosiężnego uchwytu, usłyszałem ich głosy dochodzące z wnętrza – Juliana i jego matki, Genevieve. Zamarłem, instynktownie cofając dłoń i chowając się za ciężką, aksamitną zasłoną. Nie widzieli mnie.

Głos Genevieve był rześki, kliniczny, jak prezesa omawiającego wrogie przejęcie. „Poród zaplanowano na dziesiątego. Dr Marcus zapewnia mnie, że znieczulenie nie pozostawi po sobie żadnych trwałych wspomnień. Po prostu uwierzy, że to był skomplikowany poród”.

„A ugoda?” – zapytał Julian tonem pozbawionym emocji. „Czy to wystarczy, żeby zapewnić jej milczenie?”

„To aż nadto dla kobiety z jej środowiskiem” – odpowiedziała Genevieve z lekceważącym westchnieniem. „Potraktuje to jako niespodziewany zysk, a nie jako zapłatę. Czyste zerwanie. Tak będzie czyściej. Dziedzic pozostanie tam, gdzie jego miejsce, a my możemy zacząć go przygotowywać bez żadnych… sentymentalnych rozproszeń”.