W noc mojego ślubu teść wcisnął mi do ręki 1000 dolarów i szepnął: „Jeśli chcesz przeżyć, uciekaj”.

Mój teść – pan Rajendra Mehta – był człowiekiem cichym i powściągliwym. Od naszego pierwszego spotkania czułam, że mnie nie lubi.
Ale nigdy nie wyobrażałam sobie, że wypowie takie zdanie – w noc ślubu własnego syna.

„Ja… ja nie rozumiem. Co to znaczy, wujku?” – wyjąkałem zszokowany.

Mocno ścisnął moją dłoń i wyszeptał jak ktoś, kto boi się, że ktoś go podsłucha:

„Nie zadawaj pytań. Kiedy wyjdziesz, ktoś będzie na ciebie czekał. Nie wracaj.
To wszystko, co mogę dla ciebie zrobić”.

Potem spojrzał na mnie – przestraszonymi, zaszczutymi oczami – jakby ten gest mógł go kosztować życie.

I odszedł.

Stałem tam, drżąc, z tysiącem pytań w głowie.

W sąsiednim pokoju Raghav śmiał się przez telefon ze swoimi przyjaciółmi, nieświadomy tego, co się właśnie wydarzyło.

Ogarnęła mnie panika. Nie wiedziałam już, komu ufać.
Zadzwoniłam do jedynej osoby, której mogłam – mojej najlepszej przyjaciółki, Priyi.

„Oszalałeś?! Uciekłeś w noc poślubną? Ktoś ci groził?” – krzyknęła.

Powiedziałem jej wszystko.
Zamilkła. Potem powiedziała:

„Jeśli twój ojczym ci to mówi, to sprawa jest poważna.
Już idę.”

Dziesięć minut później Priya była w hotelowym lobby.
Ciągnąłem za sobą walizkę, z głową spuszczoną jak uciekinier.
Była 2:17 w nocy.
W Delhi padał lekki deszcz.

Schowałem się w domu Priyi.
Wyłączyłem telefon.
Trzydzieści nieodebranych połączeń od mamy. Niezliczone połączenia od teściów. Od Raghava.

Ale byłam przerażona.
Nie wiedziałam nawet, czego się boję – Raghava… ani całej jego rodziny.

Następnego ranka, kiedy Priya była w pracy, w końcu włączyłem telefon.
Setki wiadomości – niektóre pełne wyrzutów, inne próśb, jeszcze inne gróźb.

Ale jeden się wyróżniał.

Wiadomość tekstowa z nieznanego numeru:

„Mój ojciec jest dobrym człowiekiem. Ale nie może cię uratować. Jeśli wrócisz, odkryjesz prawdę – albo znikniesz na zawsze”.

Tego wieczoru pan Mehta napisał do mnie bezpośrednio:

„Jeśli nadal jesteś w Delhi, spotkajmy się. Tylko raz. O 20:00,
Cafe Imperial, drugie piętro. Opowiem ci wszystko”.

Musiałem iść.

Kawiarnia była stara, ukryta w cichej uliczce w Starym Delhi.
Wszedłem po drewnianych schodach. On już tam był, czekał na mnie – jego oczy były zmęczone.

Mówił szybko, cichym głosem:

„Wiesz, że Raghav jest naszym jedynym synem. Ale czy wiesz, jak zginęła jego pierwsza żona?”

Sztywnieję.

„Czy on… czy on kiedykolwiek był żonaty?”

Skinął głową.

„Nikt ci nie powiedział. Zmarła dwa miesiące po ślubie.
Spadła ze schodów, mówili. Ale wszyscy w domu wiedzą… to nie był wypadek.
Nigdy nie zdobyłem się na odwagę, żeby o tym mówić. Ale mówię ci teraz – bo ty jesteś następny”.

Krew mi zamarła.

Następnie wyjął pamięć USB.

„Weź to. Jest nagranie audio i dokumenty. Zobacz sam.
Ale nikomu nie mów.”

„Dlaczego nie pójdziesz na policję?” zapytałem.

Zaśmiał się gorzko.

„Bo nawet policja nie rusza tej rodziny”.

Wróciwszy do Priyi, otworzyłem pendrive.

Było kilka plików: