W noc mojego ślubu teść wcisnął mi do ręki 1000 dolarów i szepnął: „Jeśli chcesz przeżyć, uciekaj”.

— 8-minutowe nagranie audio.
— Zeskanowane kopie dokumentacji medycznej.
— Częściowo ocenzurowany ręcznie napisany raport.

Najpierw wysłuchałem wersji audio.

Głos kobiety – wyraźny, drżący ze strachu:

„Nie mogę tu zostać. Od nocy poślubnej Raghav nie wypuszcza mnie z domu.
Co tydzień zmienia zamki.
Jego matka mówi, że muszę urodzić syna – inaczej „potraktują mnie”, tak jak innych.
Nawet nie wiem, co zrobiłam źle…”

To był głos Nehy – byłej żony Raghava. Jej nazwisko pojawiało się w niektórych dokumentach.

Nagranie zrobiono dwa dni przed jego śmiercią.

Odręczny raport pochodził od samego pana Mehty – opisał w nim lata dziwnego zachowania, rodzinne obsesje i mroczną historię:

— Dziedzictwo oparte na niestabilności psychicznej.
— Pradziadek, który zabił żonę, przekonany, że „krew dziewicy chroni majątek rodziny”.
— Teściowa, która obsesyjnie interesowała się astrologią i rytuałami, przekonana, że ​​synowa musi urodzić męskiego potomka w ciągu roku, w przeciwnym razie grozi jej „eliminacja”.

Neha zmarła niecałe trzy miesiące po ślubie – w wyniku upadku ze schodów.
Inna, anonimowa była żona najwyraźniej popełniła samobójstwo.

Wszystko zostało zatuszowane.

Ogarnęło mnie mdłości.

Raghav – mężczyzna, który poprzedniego dnia pocałował mnie w czoło –
przeżywał coś strasznego.

Chciałem uciec. Ale Priya mnie powstrzymała:

„Nie możesz po prostu zniknąć. Zauważą.
Potrzebujemy planu. Pomogę ci.”

Dzięki pomocy Priyi i zaprzyjaźnionego dziennikarza zebraliśmy dokumenty, wysłaliśmy je anonimowo władzom i skontaktowaliśmy się z prawnikiem.

Trzy dni później wszczęto oficjalne śledztwo.
Nie trafiło ono na pierwsze strony gazet, ale było wystarczająco poważne.
Wezwano rodzinę Raghava.
I po raz pierwszy pan Mehta zgodził się zeznawać.

Kilka tygodni później oficjalnie złożyłam pozew o rozwód.
Raghav nie zareagował tak, jak się spodziewałam.
Po prostu na mnie spojrzał i powiedział:

„Więc ty też odchodzisz. Tak jak inni.”

Dreszcze przeszły mnie po plecach.

W jego oczach nie było cienia skruchy.

Miesiąc później śledztwo zostało po cichu zamknięte.
Jego rodzina użyła pieniędzy i wpływów, by uciszyć prasę –
ale prawników trudniej było uciszyć.

Nie wiem, co się stanie z Raghavem.
Już mnie to nie obchodzi.

Opuściłem Delhi i przeprowadziłem się do Mumbaju.
Żeby zacząć wszystko od nowa.
Moi rodzice byli załamani, ale mnie wspierali.

Dziś nie ufam już tak lekko.
Ale wiem jedno: przetrwałem.

Jakiś czas później otrzymałem odręcznie napisany list. Bez imienia. Tylko wiadomość:

„Podjąłeś właściwą decyzję.
Dziękuję, że dodałeś mi odwagi.
” — Twój ojczym.

Rozpłakałam się.

Są rzeczy, których nie wyobrażasz sobie, że doświadczysz — aż do dnia, w którym się wydarzą.

Nie jestem już Anjali, która wierzyła w bajki.

Ale ja wierzę w to:

Żadna prawda nie jest straszniejsza niż życie w kłamstwie.