„W Boże Narodzenie mój brat powiedział, że zatrudnił niezależnego śledczego, żeby „wyprostować sprawę”. Wszyscy wiwatowali. Zachowałem spokój. Śledczy otworzył raport: „Po pierwsze: Zweryfikowane aktywa. Po drugie: Nieregularne transakcje firmowe na łączną kwotę 210 000 dolarów”. Potem zwrócił się do mojego brata – i nagle świętowanie nabrało zupełnie innego charakteru”.

„Nie, nie, nie, nie, nie.”

Zadzwonił dzwonek do drzwi. Tata otworzył drzwi i zobaczył czterech agentów FBI.

„Derek Carter, mamy nakaz twojego aresztowania.”

Wigilia 2024 roku zapisze się w mojej rodzinie jako noc, w której Derek został aresztowany za defraudację na oczach 23 krewnych, próbując upokorzyć siostrę. Agenci byli profesjonalni, ale stanowczy. Odczytali Derekowi jego prawa, podczas gdy jego dzieci płakały, a Amanda błagała. Wyprowadzili go w kajdankach, podczas gdy wszyscy patrzyli w oszołomionej ciszy. Mama osunęła się na krzesło. Tata po prostu stał tam, wyglądając na dziesięć lat starszego.

Riker podszedł do mnie cicho.

„Pani Carter, przepraszam za sposób ujawnienia tego. Pani brat nalegał na publiczną prezentację”.
„Postąpiła pani słusznie” – powiedziałem. „Dziękuję za pani uczciwość”.

Skinął głową.

„Jeśli to cokolwiek znaczy, to, co zbudowałeś, jest niezwykłe. Przeprowadziłem wywiad z wieloma profesjonalistami finansowymi. Jesteś jednym z najbardziej imponujących, jakich spotkałem.”

Po wyjściu Rikera rodzina po prostu siedziała i przetwarzała informacje. W końcu odezwała się ciocia Linda.

„Elena, dlaczego nam nigdy nie powiedziałaś?”
„Uwierzyłabyś mi?” zapytałem po prostu.

Kiedy powiedziałem mamie, że zarobiłem 23 000 dolarów na pierwszym flipie, zignorowała to. Kiedy kupiłem swoją pierwszą nieruchomość na wynajem, tata powiedział, że to ryzykowne. Każde osiągnięcie było bagatelizowane lub ignorowane. Więc przestałem się dzielić. Zbudowałem swoją firmę z ludźmi, którzy wierzyli we mnie od samego początku – moim partnerem biznesowym Marcusem, moim zespołem, moimi inwestorami. Nigdy we mnie nie zwątpili.

Po co miałbym tracić energię na przekonywanie ludzi, którzy i tak widzieli we mnie nieudacznika?

Babcia wstała i podeszła do mnie. Mocno mnie przytuliła.

„Twój dziadek byłby taki dumny” – wyszeptała. „Zawsze wiedział, że jesteś genialny”.

Poczułem, jak pieką mnie oczy.

„Dziękuję, babciu.”

Tata w końcu przemówił.

„Eleno, nie wiem, co powiedzieć. Zawiedliśmy cię. Ja cię zawiodłem”.
„Tak” – powiedziałem po prostu. „Zrobiłeś to”.
„Czy możesz nam wybaczyć?”

Przez dłuższą chwilę milczałem.

„Może kiedyś. Ale nie dziś”.

Podniosłem płaszcz.

„Dokąd jedziesz?” zapytała mama.
„Wracam do Austin. 26-go mam telekonferencję z inwestorami z Tokio. Rozszerzamy działalność komercyjną na Japonię”.

Gdy wychodziłem, kuzynka Jennifer zawołała za mną.

„Eleno, ten filmik, który nagrałam – czy mogę go usunąć?”
Odwróciłam się. „Zachować go czy opublikować? Już mnie to nie obchodzi. Spędziłam 12 lat, budując swoje imperium w tajemnicy, bo bałam się osądu. Skończyłam z ukrywaniem się”.

Pojechałem na lotnisko i wsiadłem do samolotu powrotnego do Austin.

Derekowi postawiono 47 zarzutów oszustwa elektronicznego, po jednym za każdy nieautoryzowany przelew powyżej 5000 dolarów. Pozostałe zarzuty powiązano z zarzutami spisku. Dowody były przytłaczające. Śledztwo Rikera udokumentowało wszystko, a analiza księgowa FBI potwierdziła to wszystko.

Derek ukradł 210 000 dolarów z Carter & Associates w ciągu trzech lat, aby utrzymać styl życia, na który tak naprawdę go nie było stać. Jego pensja dyrektora finansowego wynosiła 380 000 dolarów, ale po opodatkowaniu, uwzględniając nawyki zakupowe Amandy, trójkę dzieci w prywatnej szkole po 45 000 dolarów każde, członkostwo w klubie wiejskim, Porsche, przerośnięty dom, nieruchomość w Tahoe – wszystko to było pod wodą. Derek więc ukradł, aby załatać lukę.