„W Boże Narodzenie mój brat powiedział, że zatrudnił niezależnego śledczego, żeby „wyprostować sprawę”. Wszyscy wiwatowali. Zachowałem spokój. Śledczy otworzył raport: „Po pierwsze: Zweryfikowane aktywa. Po drugie: Nieregularne transakcje firmowe na łączną kwotę 210 000 dolarów”. Potem zwrócił się do mojego brata – i nagle świętowanie nabrało zupełnie innego charakteru”.

„W ciągu ostatnich trzech lat odnotowano 147 nieautoryzowanych przelewów z kont operacyjnych Carter & Associates na konta osobiste kontrolowane przez Dereka Cartera. Kwoty wahały się od 800 do 9400 dolarów za transakcję, zawsze ustalane tak, aby uniknąć progów automatycznego raportowania”.

Pokój eksplodował.

„To kłamstwo!” krzyknął Derek.

Riker wyciągnął wyciągi bankowe.

„Rekordy transakcji z konta Carter & Associates w Bank of America, kończące się na 472. Przelewy na konto Chase kończące się na 8831 – Pana konto osobiste, Panie Carter. Razem: 210 000 dolarów w ciągu 37 miesięcy”.

Tata powoli wstał.

„Derek, o czym on mówi?”
„To nie to, na co wygląda”. Twarz Dereka była jaskrawoczerwona. „To były legalne wydatki służbowe”.

Riker pokręcił głową.

„Nie, proszę pana. Porównałem wewnętrzne opisy księgowe z rzeczywistymi dostawami i usługami dostawców. Pieniądze zostały przelane z niejasnymi wyjaśnieniami – opłaty za konsultacje, płatności dostawców, koszty projektu – ale bez odpowiadających im faktur, umów ani dostaw. Pieniądze po prostu trafiły na pana konto osobiste.”

Wyciągnął więcej dokumentów.

„Co więcej, znalazłem dowody na to, że wykorzystałeś te pieniądze na pokrycie wydatków osobistych — rat za luksusowy samochód, składek członkowskich do klubu wiejskiego, czesnego w szkole prywatnej i nieruchomości wakacyjnej w Tahoe”.

Mama ciężko usiadła.

„Derek, nie.”

„To ewidentny przykład defraudacji” – powiedział Riker, a jego kliniczny ton świadczył o jego szkoleniu w FBI. „Systematyczna kradzież z rodzinnej firmy, zorganizowana tak, by uniknąć wykrycia. Zgodnie z prawem federalnym stanowi to oszustwo elektroniczne. Każdy przelew elektroniczny stanowi osobne przestępstwo”.

Amanda płakała.

„Derek, powiedz im, że się myli.”

Ale Derek nie mógł. Otwierał i zamykał usta, ale nie mógł wydobyć z siebie ani jednego słowa.

„Jako były agent FBI” – kontynuował Riker – „jestem prawnie zobowiązany do zgłaszania dowodów popełnienia przestępstw finansowych. Skontaktowałem się z wydziałem ds. przestępstw finansowych FBI cztery dni temu. Analizują dowody”.

Wtedy Derek zaczął krzyczeć.

„Nie miałeś prawa! Zatrudniłem cię, żebyś ją zbadał!” Wskazał na mnie. „Nie ja. To jest nielegalne. To jest…”
„To jest sprawiedliwość” – powiedział cicho tata drżącym głosem. „Okradłeś naszą rodzinną firmę. Mnie, swoją matkę. Zaufaliśmy ci”.

Derek obrócił się w moją stronę.

„To twoja wina. Ty to zrobiłeś. Ty”.
„Nic nie zrobiłem” – powiedziałem cicho. Odezwałem się pierwszy raz od przybycia Rikera. „Przeprowadziłeś śledztwo w mojej sprawie. Wydałeś 15 000 dolarów, żeby udowodnić, że jestem nieudacznikiem. Zaprosiłeś tu swojego detektywa, żeby mnie upokorzył przed całą rodziną”.

Powoli wstałem.

„Po prostu po cichu budowałem swój biznes, podczas gdy ty zakładałeś, że ponoszę porażkę. Nigdy nikogo nie okłamałem. Po prostu nie sprostowałem twoich założeń”.

Twarz Dereka się skrzywiła.

„Pozwalałeś nam myśleć, że jesteś nikim”.
„Chciałeś myśleć, że jestem nikim” – powiedziałam, a mój głos stał się twardszy, bo sprawił, że poczuł się lepszy. „Potrzebowałeś mnie jako nieudacznika, żebyś ty mógł być złotym dzieckiem”.

Spojrzałem na Rikera.

„Dziękuję za pani dokładną pracę. Poproszę o kopie obu raportów”.
„Już przygotowane, panno Carter”. Podał mi pendrive. „Wszystko jest udokumentowane”.

Wtedy usłyszeliśmy samochody na zewnątrz. Wiele pojazdów, trzaskające drzwi. Riker spojrzał na zegarek.

„To będą agenci.”

Derek podbiegł do okna.