W 1985 roku mój mąż założył się ze mną: „Jeśli wytrzymasz ze mną 40 lat, dam ci coś niemożliwego”. Zaśmiałam się i nigdy więcej o tym nie wspomnieliśmy. Zmarł w 2024 roku – dokładnie 40 lat później. Dzisiaj zapukał prawnik i wręczył mi klucz, adres w Szkocji i list: „Wygrałaś zakład. Jedź sama. Na razie zachowaj to dla siebie – nawet z naszymi dziećmi”. Kiedy dotarłam do Szkocji i przekręciłam klucz…

„Ale, mamo” – powiedziała Olia z wyraźną frustracją – „przez całe dzieciństwo borykaliśmy się z problemami finansowymi. Braliśmy kredyty studenckie na studia, pracowaliśmy na kilku etatach, żyliśmy skromnie – a przecież siedzieliśmy na fortunie wartej setki milionów. Jak tata mógł usprawiedliwić trzymanie nas w niewiedzy na temat zasobów, które mogłyby znacznie ułatwić nam życie?”

Rozpoznałam gniew w głosie Olii i uświadomiłam sobie, że obawy Barta dotyczące dynamiki rodziny były uzasadnione. Moje dzieci już kalkulowały, jak inaczej mogłoby wyglądać ich życie, gdyby dowiedziały się o skarbie, zamiast skupiać się na niezwykłym darze, jaki Bart dał mi na przyszłość.

„Twój ojciec uważał, że charakter kształtuje się poprzez pokonywanie trudności, a nie przez łatwy dostęp do odziedziczonego majątku” – powiedziałem. „Chciał, żebyście oboje rozwinęli niezależność i etykę pracy, które nie byłyby zagrożone przez oczekiwania dotyczące rodzinnego majątku”.

„Budowanie charakteru” – powtórzył Perl z nutą goryczy w głosie. „Mamo, od piętnastu lat pracuję po sześćdziesiąt godzin tygodniowo, próbując zapewnić bezpieczeństwo finansowe mojej rodzinie. W tym czasie tata potajemnie utrzymywał szkocki zamek, patrząc, jak zmagam się ze spłatą kredytu hipotecznego i funduszami na studia dla moich dzieci”.

Miałam obawy co do decyzji Barta, zdając sobie sprawę, że moje dzieci przetwarzały tę rewelację dokładnie tak, jak on się tego obawiał — skupiając się na tym, jak tajemnica zaszkodziła im, zamiast docenić niezwykły charakter tego, co osiągnął.

„Perl, decyzja twojego ojca o zachowaniu skarbu w tajemnicy nie miała na celu ukarania ciebie ani Olii” – powiedziałem. „Chodziło o ochronę naszej rodziny przed komplikacjami, które towarzyszą nagłemu bogactwu”.

„Jakie komplikacje?” – zapytała Olia. „Komplikacja związana z możliwością kupienia sobie fajnych rzeczy? Komplikacja związana z brakiem troski o bezpieczeństwo finansowe? Komplikacja związana z możliwością realizowania kariery opartej na pasji, a nie na ekonomicznej konieczności?”

Henderson dyskretnie pojawił się w drzwiach, najwyraźniej wyczuwając napięcie i chcąc zaoferować dyskretną zmianę punktu skupienia.

„Może dzieci chciałyby zobaczyć kolekcję skarbów” – zasugerował dyplomatycznie. „Pan Blackwood zawsze uważał, że bezpośrednie zetknięcie się z artefaktami pomoże ludziom zrozumieć skalę jego odkryć”.

„Tak” – zgodziłem się, zdając sobie sprawę, że abstrakcyjne dyskusje o bogactwie są mniej interesujące niż faktyczne obejrzenie kolekcji Steuart Royal. „Myślę, że oboje musicie zrozumieć, co dokładnie znalazł wasz ojciec i dlaczego czuł się tak odpowiedzialny za jego zachowanie”.

Gdy Henderson prowadził nas w stronę skarbca, zauważyłem, że oboje moich dzieci zrobiło się bardzo cicho, najwyraźniej analizując konsekwencje posiadania artefaktów należących do szkockiej rodziny królewskiej. Rywalizacja, którą czasami obserwowałem między nimi, zdawała się nasilać, gdy rozważali kwestie spadkowe.

„Mamo” – powiedziała Perl, gdy schodziliśmy po kamiennych schodach – „co się z tym wszystkim stanie, kiedy… kiedy nie będziesz już w stanie zarządzać tak dużym majątkiem?”

„Pytasz o dziedziczenie, Perl?” – zapytałem.

„Pytam o praktyczne planowanie aktywów tej wielkości” – odparł szybko. „Nieruchomości tego typu wymagają specjalistycznego zarządzania, nadzoru prawnego, planowania podatkowego i uwzględnienia kwestii ubezpieczeniowych”.

„Twój ojciec zostawił bardzo szczegółowe instrukcje dotyczące długoterminowego zarządzania majątkiem i kolekcją” – przerwałem mu delikatnie, dostrzegając, że Perl myślał już o zamku jako o aktywie biznesowym, a nie domu, w którym jego matka mogłaby zamieszkać.

Gdy weszliśmy do skarbca, moje dzieci całkowicie zamilkły, wpatrując się w eksponaty złotych koron, wysadzanej klejnotami broni i królewskich artefaktów z wyrazem podziwu pomieszanym z oczywistą kalkulacją finansową.

„To… to jest niezwykłe” – wydusiła w końcu Olia. „Mamo, jesteś dosłownie jedną z najbogatszych osób na świecie”.

Niektóre dzieci dowiedziały się o ukrytym majątku rodziców i poczuły wdzięczność za nieoczekiwane bezpieczeństwo rodzinne. Moje dzieci uczyły się o odziedziczonym majątku i natychmiast zaczęły oceniać swoją pozycję w stosunku do zasobów, o których istnieniu nie miały pojęcia. Przestrogi Barta dotyczące dynamiki rodziny okazały się trafniejsze, niż się spodziewałam.

Zmiana w zachowaniu moich dzieci po zobaczeniu skarbca była zarówno natychmiastowa, jak i niepokojąca. W ciągu kilku godzin od odkrycia wysokości mojego spadku, z zaniepokojonych potomków, zmartwionych tajemniczymi podróżami matki, przeobrazili się w strategicznych doradców, chętnych do dyskusji o „właściwym zarządzaniu niezwykłymi aktywami”.

„Mamo, musimy porozmawiać o protokołach bezpieczeństwa dla kolekcji o takiej wartości” – oznajmił Perl podczas kolacji, którą szef kuchni zamku przygotował specjalnie na wizytę moich dzieci. „Dokumentacja ubezpieczeniowa, profesjonalne wyceny, kwestie podatkowe. Dziesiątki kwestii wymagają natychmiastowej uwagi”.

„Twój ojciec poświęcił siedemnaście lat na rozważanie tych kwestii, Perl” – powiedziałem spokojnie. „Wszystko zostało odpowiednio udokumentowane, ubezpieczone i uregulowane prawnie”.

„Ale, mamo, plany taty były dostosowane do innych okoliczności” – argumentował. „Teraz, gdy jesteś jedynym właścicielem aktywów wartych setki milionów, potrzebujesz nowoczesnej porady finansowej dotyczącej optymalizacji, dywersyfikacji i długoterminowego planowania”.

Zauważyłem, że język Perla stawał się coraz bardziej formalny i biznesowy, jakby zwracał się do klienta, a nie do matki. Swobodna serdeczność, która charakteryzowała naszą relację przez trzydzieści pięć lat, ustąpiła miejsca starannemu profesjonalizmowi, z jakim zwracał się do swoich najbogatszych klientów w Stanach.

„Perl, czy sugerujesz, że ustalenia twojego ojca są niewystarczające?” zapytałem cicho.

„Sugeruję, że zarządzanie majątkiem tej wielkości wymaga specjalistycznej wiedzy, która może skorzystać z wkładu rodziny i współczesnych strategii” – odpowiedział.

Olia podjęła inne, ale równie niepokojące podejście, skupiając się na tym, co określiła jako „optymalizacja stylu życia” w moich nowych okolicznościach.

„Mamo, będziesz potrzebowała kompletnej garderoby odpowiedniej do twojej pozycji pani takiego zamku” – powiedziała z entuzjazmem. „Osobistych stylistów, sekretarek, organizatorów imprez. Do życia na tym poziomie społecznym potrzebna jest cała infrastruktura”.

„Olia, mieszkam tu już ponad tydzień i nie odczuwam braku niezbędnych udogodnień” – odpowiedziałem.

„Ale, mamo, myślisz zbyt ogólnie” – upierała się. „Mając takie zasoby, mogłabyś organizować gale charytatywne, wydarzenia kulturalne, spotkania liderów. Mogłabyś mieć znaczący wpływ społeczny, gdybyś strategicznie się umiejscowiła. Wyobraź sobie, że przyciągasz tu międzynarodową uwagę, zapraszasz amerykańskich patronów, tworzysz transatlantyckie centrum kulturalne…”

Zdałam sobie sprawę, że oboje moich dzieci natychmiast zaczęły wyobrażać sobie nowe role w związku z moim nowo zdobytym bogactwem. Perl jako doradca finansowy i menedżer. Olia jako konsultantka ds. stylu życia i koordynatorka ds. kontaktów towarzyskich. Żadne z nich nie wydawało się szczególnie zainteresowane moimi odczuciami dotyczącymi życia w Raven’s Hollow ani moimi pragnieniami dotyczącymi tego, jak spędzić resztę życia.

„Dzieci, co by było, gdybym wam powiedział, że rozważam sprzedaż zamku i przekazanie kolekcji skarbów odpowiednim muzeom?” – zapytałem nagle.

Alarm, który pojawił się na ich twarzach, był wymowny.

„Mamo, to byłoby skrajnie przedwczesne” – powiedział szybko Perl. „Poważnych decyzji finansowych nie powinno się podejmować bez dogłębnej analizy alternatyw i ich konsekwencji”.

„I, mamo, pomyśl o wpływie kulturowym, jaki mogłabyś wywrzeć, utrzymując kolekcję w prywatnych rękach” – dodała Olia. „Własność prywatna daje większą elastyczność w sposobie eksponowania i udostępniania artefaktów publiczności”.

Zdałam sobie sprawę, że moje hipotetyczne pytanie o sprzedaż wywołało u mnie natychmiastowe reakcje obronne, jakby moje dzieci już zaczęły myśleć o zamku i skarbach jako o majątku rodzinnym, który wymaga ich opinii przed podjęciem jakiejkolwiek ważnej decyzji.

Tego wieczoru, po tym jak moje dzieci udały się do swoich pokoi gościnnych, odbyłem prywatną rozmowę z Hendersonem na temat moich obserwacji dotyczących ich zachowania.

„Henderson, czy mój mąż zostawił mi jakieś szczegółowe instrukcje dotyczące tego, jak radzić sobie z presją rodziny związaną z zarządzaniem majątkiem?” – zapytałam.

„Pani Blackwood, pan Blackwood wyraźnie zaznaczył, że wszystkie decyzje dotyczące zamku i kolekcji powinny pozostać całkowicie pod pani kontrolą” – odpowiedział. „Bez wpływu członków rodziny, którzy mogliby nie rozumieć historycznego znaczenia tego, co zachował. Przewidywał, że Perl i Olia będą próbowali wpłynąć na pani decyzje”.

„Był głęboko przekonany, że osoby, które nie poświęciły lat na badanie znaczenia kulturowego kolekcji, mogą postrzegać ją przede wszystkim jako atut finansowy, a nie odpowiedzialność za szkockie dziedzictwo” – dodał Henderson.

Następny poranek przyniósł rozmowę, która potwierdziła moje rosnące obawy dotyczące motywacji moich dzieci.

Perla i Olię znalazłem w bibliotece zamkowej. Siedzieli pochyleni nad laptopami i dokumentami prawnymi, najwyraźniej prowadząc badania na temat zarządzania majątkiem i planowania dziedziczenia.

„Mamo, omawialiśmy kilka pomysłów na optymalizację twojej sytuacji finansowej” – zaczął Perl z wyraźnym entuzjazmem. „Istnieją zaawansowane struktury, które mogłyby zapewnić korzyści podatkowe, a jednocześnie zapewnić profesjonalny nadzór nad zarządzaniem aktywami”.

„Matko” – dodała Olia – „badałam fundacje kulturalne i modele prywatnych muzeów, które mogłyby pozwolić ci zachować kontrolę nad kolekcją, a jednocześnie przynieść znaczące korzyści programom publicznego dostępu”.

„Badałeś moje możliwości finansowe bez konsultacji ze mną?” – zapytałem.

„Chcieliśmy przedstawić ci kompleksowe alternatywy, abyś mogła podejmować świadome decyzje” – wyjaśnił Perl. „Matko, majątek tej wielkości wymaga strategicznego planowania, uwzględniającego interesy wielu pokoleń rodziny”.

„Wiele pokoleń?” powtórzyłem. „Czy planujesz podział mojego majątku, póki jeszcze żyję?”

„Mamo, nie o to nam chodziło” – powiedziała szybko Olia, choć jej mina sugerowała, że ​​planowanie pokoleniowe rzeczywiście było częścią ich rozmów. „Po prostu staramy się pomóc ci zrozumieć opcje, które mogły ci nie przyjść do głowy”.

Czułam się coraz bardziej niekomfortowo z powodu założenia moich dzieci, że mój spadek wymaga ich kierownictwa i nadzoru, zwłaszcza że były w Raven’s Hollow od niespełna czterdziestu ośmiu godzin i już traktowały majątek jako rodzinne przedsięwzięcie biznesowe.

„Perl, Olia, doceniam waszą troskę o właściwe zarządzanie” – powiedziałem. „Ale jestem w pełni zdolny do podejmowania decyzji dotyczących mojej własności i aktywów”.

„Ale, mamo” – upierał się Perl – „nie masz doświadczenia w zarządzaniu majątkiem na tym poziomie. Złożoność międzynarodowych holdingów, artefakty kulturowe, zarządzanie personelem, zgodność z przepisami – to obszary, w których profesjonalne doradztwo mogłoby zapobiec kosztownym błędom”.

„Mamo” – dodała Olia – „jesteśmy rodziną. Chcemy pomóc ci cieszyć się dziedzictwem, dbając jednocześnie o to, by wszystko było odpowiednio zorganizowane na przyszłość”.

Spojrzałem na moje dzieci i dostrzegłem, że ich oferty pomocy wynikały ze szczerej troski połączonej z oczywistym egoistycznym interesem utrzymania dostępu do aktywów, o których istnieniu nigdy nie spodziewali się, że znajdą się w posiadaniu ich rodziny.

„Dzieci, musicie zrozumieć coś ważnego” – powiedziałem cicho. „Wasz ojciec wyraźnie nakazał mi, żebym zajął się tym spadkiem samodzielnie, bez nacisków ze strony rodziny ani jej wpływu na to, jak mam żyć i jakie decyzje mam podejmować”.

„Ale mamo, tata na pewno nie przewidział, jak skomplikowana będzie ta sprawa, zostawiając cię samej sobie” – argumentował Perl.

Niektórzy rodzice odkryli, że miłość ich dzieci jest bezwarunkowa. Inni odkryli, że nadzwyczajne bogactwo ujawnia skłonność ich dzieci do mylenia troski o dobro matki z troską o zachowanie własnego dostępu do odziedziczonego majątku. Zaczynałem rozumieć, która kategoria opisuje dynamikę mojej rodziny i zaczynałem rozumieć, dlaczego Bart tak bardzo zależało na zachowaniu swojego skarbu w tajemnicy aż do śmierci.

Przełom nastąpił trzy dni później, podczas śniadania, kiedy usłyszałem Perla w rozmowie telefonicznej z kimś, kto najwyraźniej był kancelarią prawną, omawiającą strategie „optymalizacji struktur powierniczych dla odziedziczonych dóbr kultury”. Rozmawiał cicho w pokoju śniadaniowym, najwyraźniej zakładając, że nie podsłucham jego rozmowy o zapewnieniu „należytego nadzoru nad zarządzaniem majątkiem rodzinnym”.

„Perl, z kim właściwie konsultujesz się w sprawie mojego majątku?” – zapytałem, wchodząc do środka.

Mój syn wyglądał na zaskoczonego. Najwyraźniej nie spodziewał się, że zostanie przyłapany na rozmowie o moich sprawach finansowych z osobami z zewnątrz.

„Mamo, po prostu zbierałem informacje o najlepszych praktykach zarządzania tego typu zbiorami” – powiedział szybko. „Istnieją wyspecjalizowane firmy, które obsługują prywatne muzea i fundacje kulturalne”.

„Gromadziłeś informacje na temat zarządzania moim spadkiem, nie konsultując się ze mną wcześniej” – powiedziałem, czując, że mój głos się wyostrza.

„Mamo, starałem się pomóc” – nalegał. „Majątki tej wielkości wymagają profesjonalnego nadzoru, wykraczającego poza to, czym mogłabyś zarządzać samodzielnie”.

Wściekłem się, gdy zarzucono mi, że nie potrafię zarządzać własnymi sprawami, a jeszcze bardziej wściekłem się, gdy zobaczyłem, że Perl najwyraźniej wierzy, że ma prawo szukać możliwości zarządzania nieruchomościami, które w całości należą do mnie.

„Perl, moja własność i moje decyzje finansowe nie są odpowiednimi tematami dla twoich niezależnych badań i konsultacji” – powiedziałem stanowczo.

Tego popołudnia zastałem Olię w skarbcu, jak robiła zdjęcia poszczególnych artefaktów, najwyraźniej dokumentując kolekcję w celach, o których ze mną nie rozmawiała.

„Olia, co robisz?” zapytałem.

„Mamo, tworzę wizualny spis najważniejszych eksponatów na potrzeby ubezpieczenia i wyceny” – powiedziała. „Przy tak cennej kolekcji potrzebna jest kompleksowa dokumentacja dla bezpieczeństwa i długoterminowego planowania”.

„Czy prosiłem cię o sporządzenie inwentarza?” zapytałem.

„Mamo, wspomniałaś, że tata wszystko udokumentował” – odpowiedziała – „ale pomyślałam, że dodatkowa, współczesna ocena może być przydatna do zrozumienia obecnych wartości”.

Zdałem sobie sprawę, że oboje moich dzieci zaczęły zachowywać się tak, jakby były współspadkobiercami majątku, a nie gośćmi na nieruchomości należącej wyłącznie do mnie. Podejmowały decyzje, prowadziły badania i wdrażały plany bez konsultacji ze mną, najwyraźniej zakładając, że relacje rodzinne dają im prawo do angażowania się w moje sprawy.

„Olia, kolekcja była wielokrotnie profesjonalnie wyceniana, a cała dokumentacja jest aktualna i kompletna” – powiedziałem. „Nie potrzebuję, żebyś robiła dodatkowe inwentaryzacje”.

„Ale, mamo, z pewnością zaangażowanie rodziny w zrozumienie i ochronę tych dóbr jest korzystne dla wszystkich zaangażowanych” – zaprotestowała.

Tego wieczoru zadzwoniłem do pana Thornfielda, aby omówić rozwijającą się sytuację i zachowanie moich dzieci.

„Panie Thornfield, moje dzieci zdają się uważać, że mają jakiś interes w moich decyzjach dotyczących dziedziczenia, mimo że pańska dokumentacja jasno wskazuje, że jestem wyłącznym właścicielem wszystkich aktywów” – powiedziałem.

„Pani Blackwood, to właśnie taki scenariusz przewidział pani mąż i dlatego tak bardzo zależało mu na zachowaniu pani niezależnej władzy nad majątkiem” – odpowiedział.

„Co poleciłbyś, żeby poradzić sobie z presją rodzinną związaną z zarządzaniem majątkiem?” – zapytałem.

„Pani Blackwood, pani mąż zostawił bardzo jasne instrukcje dotyczące tej sytuacji” – powiedział. „Jeśli członkowie rodziny zaczęliby traktować pani spadek jako wspólny zasób wymagający ich wkładu, chciał, aby wdrożyła pani to, co nazwał ujawnieniem ochronnym”.

„Ujawnienie ochronne?” powtórzyłem.

„Twój mąż przygotował dokumentację, która jasno dałaby członkom rodziny do zrozumienia, że ​​ich przyszłe relacje z Tobą i ewentualne dziedziczenie zależą wyłącznie od ich szacunku dla Twojej niezależności i uprawnień decyzyjnych” – wyjaśnił.

Kilka dni później Thornfield zorganizował dostarczenie dodatkowych dokumentów prawnych, które Bart przygotował specjalnie w celu zarządzania dynamiką rodziny w kontekście spadku. Dokumenty jasno wskazywały, że wszelkie próby wpłynięcia na moje decyzje dotyczące spadku, wywierania na mnie presji w kierunku określonych decyzji finansowych lub traktowania mojego majątku jako majątku rodzinnego skutkowałyby całkowitym wykluczeniem mnie z wszelkich przyszłych rozważań dotyczących dziedziczenia.

Wyposażony w te ramy prawne, poprosiłem o spotkanie rodzinne następnego ranka, aby omówić to, co określiłem jako „ważne wyjaśnienia dotyczące dziedziczenia i relacji rodzinnych”.

„Perl, Olia, chcę, żebyście zrozumiały coś kluczowego na temat prawnej i finansowej struktury mojego spadku” – powiedziałem, gdy siedzieliśmy w salonie. Wręczyłem im po kopii dokumentów przygotowanych przez Thornfielda. „Z tych dokumentów jasno wynika, że ​​mój spadek jest objęty strukturą, która daje mi wyłączne prawo do podejmowania wszystkich decyzji dotyczących zamku, kolekcji skarbów i wszelkich powiązanych aktywów.

„W dokumentach określono również, że wszelkie próby wpłynięcia na moje wybory lub traktowania tych aktywów jako majątku wspólnego przez członków rodziny będą skutkować ich całkowitym wyłączeniem z przyszłych rozważań dotyczących dziedziczenia”.

Z rosnącym niepokojem przyglądałem się, jak moje dzieci czytają dokumenty, ponieważ zdawały sobie sprawę, że ich próby angażowania się w zarządzanie majątkiem mogą zagrozić ich własnym przyszłym interesom finansowym.

„Mamo, nie chcieliśmy cię naciskać” – powiedział Perl ostrożnie. „Po prostu oferowaliśmy pomoc w skomplikowanym zarządzaniu finansami”.

„Perl, konsultowałeś się z kancelariami prawnymi w sprawie sposobów zarządzania moimi aktywami bez mojej zgody” – odpowiedziałem. „To próba ingerencji w moją niezależność finansową”.

„A ty, Olia” – kontynuowałem, zwracając się do córki – „dokumentowałaś moją kolekcję skarbów w celach, o których ze mną nie rozmawiałaś, najwyraźniej traktując artefakty jako własność rodzinną, wymagającą twojej inwentaryzacji i wyceny”.

„Mamo, staraliśmy się pomóc” – zaprotestowała Olia. „Chcemy, żebyś otrzymała jak najlepsze rady i wsparcie w zarządzaniu spadkiem tej wielkości”.

„Traktowałeś mnie jak niekompetentną starszą kobietę, która potrzebuje nadzoru rodziny, żeby podejmować ważne decyzje” – powiedziałem cicho. „Twój ojciec przewidział takie zachowanie i przygotował środki prawne, żeby zapewnić mi niezależność”.

Wstałam, czując się bardziej autorytatywna i pewna siebie, niż miałam przez lata kontaktów z rodziną.

„Dzieci, chcę, abyście wrócili do swoich domów i zastanowili się, czy chcecie nawiązać ze mną relację, która będzie respektować moją autonomię” – powiedziałem – „czy też bardziej zależy wam na utrzymaniu dostępu do bogactwa, o którego istnieniu nie wiedzieliście do tego tygodnia”.

„Mamo, przesadzasz” – powiedział Perl. „Kochamy cię i chcemy ci pomóc”.

„Jeśli mnie kochasz, to będziesz szanował moją zdolność do podejmowania własnych decyzji dotyczących mojej własności, bez twojego kierownictwa, badań i sugestii dotyczących zarządzania” – odpowiedziałem.

„A co jeśli nie będziemy w stanie zaakceptować tych granic?” zapytała cicho Olia.

„W takim razie przekonasz się, że twój ojciec miał rację, martwiąc się, jak wiedza o tym dziedzictwie może wpłynąć na nasze relacje rodzinne” – powiedziałem.

Niektóre matki przekonały się, że miłość ich dzieci jest wystarczająco silna, by przetrwać odkrycie niespodziewanego bogactwa. Inne matki przekonały się, że nadzwyczajny spadek obnaża różnicę między dziećmi, które je kochały, a dziećmi, które kochały swoje pieniądze. Miałam właśnie odkryć, która kategoria opisuje dynamikę mojej własnej rodziny. I zaczynałam rozumieć, że zostanie królową wymagało czasami podejmowania decyzji, które stawiały godność ponad rodzinną harmonię.

Sześć miesięcy po tym pełnym konfrontacji spotkaniu rodzinnym siedziałem w pokoju w wieży zamkowej, który stał się moim prywatnym sanktuarium pisarskim, i obserwowałem, jak zachód słońca w Highlands maluje góry na odcienie złota i fioletu. Jednocześnie rozmyślałem o niezwykłej przemianie, jaka zaszła w moim życiu, odkąd odkryłem największą tajemnicę Barta.