„Twoja żona żyje” – wyszeptała mała, czarnoskóra dziewczynka, a miliarder Edward Langley poczuł, że cały jego świat wywraca się do góry nogami.

Charlotte spojrzała w górę, szeroko otwierając oczy. „Powiedziała, że ​​mama na ciebie czeka. Ale musisz się pospieszyć – zanim znów ją przeniosą ”.

Żołądek Edwarda zamienił się w lód. Kimkolwiek byli „oni”, wiedzieli, że jest blisko.

Spojrzał na Daniela i powiedział głosem, który ledwie maskował jego strach:
„Jutro wchodzimy – bez względu na ryzyko”.

Następnego ranka Edward Langley nie był już eleganckim miliarderem, który dowodził salami konferencyjnymi. Był zdesperowanym mężem – mężczyzną gotowym zniszczyć świat, by uratować kobietę, którą kochał.

Daniel wszystko zaaranżował. Dwa nieoznakowane SUV-y czekały przed penthouse’em przed świtem. Plan był prosty: wejść do kliniki St. Meridia, korzystając ze sfałszowanych zleceń medycznych, zlokalizować Isabellę i wyprowadzić ją, zanim ktokolwiek zdąży zareagować.

Ale Edward wiedział, że nic w tej sprawie nie jest proste. Ktokolwiek zainscenizował jej śmierć, miał dostęp do pieniędzy, władzy i wpływów – prawdopodobnie nawet w jego własnej firmie.

Dotarli dokładnie o 6:00 rano. Mgła wisiała nisko nad lasem, tłumiąc ich kroki, gdy zbliżali się do tylnego wejścia. Zespół Daniela w ciągu kilku sekund wyłączył system bezpieczeństwa.

„Jak już będziemy w środku, trzymajcie się blisko” – mruknął Daniel. „Jeśli nas złapią, będziemy mieli do czynienia z czymś więcej niż tylko strażnikami szpitalnymi”.

Edward skinął głową. Bicie serca dudniło mu w uszach. Każdy korytarz, każde sterylne drzwi wydawały się przeszkodą między nim a prawdą.

W końcu, na oddziale niższym oznaczonym jako Oddział Długoterminowej Rekonwalescencji A , Daniel zatrzymał się przy drzwiach z napisem Pacjent 47 – Poufne .

Przesunął skradzioną kartę. Zamek zaskoczył.

Edward otworzył drzwi i zamarł.

Tam, na szpitalnym łóżku, leżała Isabella . Jej skóra była blada, włosy krótko przycięte, ale kiedy otworzyła oczy i spojrzała mu w oczy, świat się zatrzymał.

„Edward…” Jej głos był chrapliwy, ledwie słyszalny szept.

Rzucił się do niej i upadł na kolana. „Isabello, Boże… to naprawdę ty”.

Łzy spływały jej po policzkach. „Chciałam do ciebie dotrzeć… nie pozwolili mi. Powiedzieli, że będzie bezpieczniej, jeśli nie będę żyła”.

„Kto?” – zapytał Edward. „Kto ci to zrobił?”

Zanim zdążyła odpowiedzieć, drzwi gwałtownie się otworzyły. Wpadli dwaj mężczyźni w garniturach – uzbrojeni, profesjonalni, milczący. Daniel zareagował natychmiast, rzucając się na jednego, gdy drugi uniósł broń. Rozległ się pojedynczy strzał, który trafił w ścianę kilka centymetrów od głowy Isabelli.

„Idź!” krzyknął Daniel. „Wyciągnij ją!”

Edward złapał Isabellę i pomógł jej wstać. Potykając się, poszli korytarzem, przy włączonym alarmie. Zespół Daniela dogonił ich przy wyjściu, osłaniając ich odwrót. W ciągu kilku minut byli już w samochodzie, uciekając przed chaosem za nimi.

Dopiero gdy dotarli w bezpieczne miejsce, do prywatnej posiadłości Edwarda, Isabella w końcu powiedziała prawdę.

„To był Robert , twój wiceprezes” – powiedziała słabo. „Chciał przejąć kontrolę nad Langley Enterprises. Wiedział, że odkryłam, że defrauduje fundusze. Zaaranżował katastrofę – i sprawił, że wyglądała na prawdziwą. Trzymali mnie tutaj, żeby mieć pewność, że nigdy nie powiem”.

Edward zacisnął pięści. Zdrada paliła mocniej niż jakakolwiek rana. „Zapłaci za to” – powiedział.