„Twoja żona żyje” – wyszeptała mała, czarnoskóra dziewczynka, a miliarder Edward Langley poczuł, że cały jego świat wywraca się do góry nogami.

Ale Isabella pokręciła głową ze łzami w oczach. „Nie zatrać się, Edwardzie. Już raz mnie straciłeś. Nie zatrać też tego, kim jesteś”.

Jej słowa go złamały. Zrozumiał, że zemsta nigdy nie zwróci im skradzionych lat – tylko prawda mogła to zrobić.

W ciągu tygodnia Daniel przekazał dowody władzom federalnym. Robert został aresztowany za oszustwo, spisek i usiłowanie zabójstwa. Media nazwały to skandalem dekady .

Jednak dla Edwarda nie miało to żadnego znaczenia.

Liczyła się cicha chwila dwa tygodnie później, gdy stał w ich ogrodzie obok Isabelli i Charlotte. Słońce zachodziło, a Isabella, wciąż krucha, ale żywa, trzymała córkę za rękę.

Charlotte spojrzała na niego. „Znalazłeś ją, tato”.

Edward uśmiechnął się delikatnie, ze łzami w oczach. „Nie, kochanie. Znalazła mnie – przez dzielną dziewczynkę, która nie chciała milczeć”.

Nigdy więcej nie zobaczyli tej tajemniczej dziewczyny. Nikt nie wiedział, kim była ani skąd znała prawdę. Ale Edward nigdy nie zapomni jej słów – słów, które przywróciły jego żonę do życia:

„Twoja żona wciąż żyje.”

I tym razem uwierzył w to całym sercem.