„Twoja żona żyje” – wyszeptała mała, czarnoskóra dziewczynka, a miliarder Edward Langley poczuł, że cały jego świat wywraca się do góry nogami.

Deszcz delikatnie padał na marmurowe groby na cmentarzu Rosewood , zacierając wyryte w kamieniu imiona. Żałobnicy stali w czerni, z parasolami pochylonymi niczym zwiędłe kwiaty. Z przodu Edward ściskał dłoń swojej córki Charlotte , wpatrując się w nagrobek z imieniem jego żony:
Isabella Langley (1983–2025).

Minęło sześć tygodni od „wypadku”. Media nazwały to tragiczną stratą , śmiercią kobiety znanej jako „serce Langley Enterprises”. Ale dla Edwarda Isabella nie była tematem nagłówków – była całym jego światem. Sam zidentyfikował jej spalone ciało. Stał w kostnicy, odrętwiały, kiedy wręczyli mu jej pierścionek – ten sam, którego nigdy nie zdjęła.

Teraz, gdy mżawka stała się jeszcze gęstsza, Edward poczuł, jak znów ściska go w piersi. Ledwo zauważył, jak drobna postać zbliża się między rzędami nagrobków – szczupła dziewczyna, około jedenasto- lub dwunastoletnia, ubrana w wyblakły żółty płaszcz przeciwdeszczowy. Jej buty chlupotały w mokrej trawie, gdy zatrzymała się obok niego.

„Pan Langley?” zapytała drżącym głosem.

Edward zamrugał zaskoczony. „Tak?”

Dziewczyna nerwowo rozejrzała się dookoła, a potem znów spojrzała na niego. „Twoja żona… wciąż żyje”.

Te słowa uderzyły go jak cios. Przez chwilę myślał, że się przesłyszał. Potem jego twarz stwardniała. „Co właśnie powiedziałaś?”

„Widziałam ją” – wyszeptała dziewczyna z naciskiem. „Ona nie umarła. Gdzieś ją trzymają. Musisz jej pomóc”.

Żal Edwarda przerodził się w gniew. „To nie jest śmieszne, młoda damo”.

„Nie kłamię!” krzyknęła. „Powiedziała mi, jak ma na imię – Isabella! I poprosiła, żebym cię znalazła!”

Zanim zdążył zareagować, głos z tyłu zawołał jego imię. Edward odwrócił się – tylko na chwilę – i kiedy spojrzał za siebie, dziewczyny już nie było. Rozpłynęła się w deszczu.