„Trzymasz swojego syna w ryzach – po prostu zniknij i zajmij się sobą!” – słowa te odbiły się echem w małym salonie niczym odgłos rozbitego szkła.

factripple.com
Prostate Cancer: Treatment Options You Should Know
Discover more

„Lena…” wyszeptał drżącym głosem. „Co ty właśnie zrobiłaś?”

Ręka Leny opadła. „Andrew – to nie to, na co wygląda…”

Ale Andrew już ruszył naprzód, z zaciśniętą szczęką i płonącymi oczami. „Czy właśnie uderzyłeś moją matkę?”

Lena wyjąkała: „Ona mnie prowokowała! Nie rozumiesz…”

Głos Andrewa podniósł się, ostry jak szkło.
„Dość”.

Powietrze zrobiło się ciężkie. Margaret ledwo mogła oddychać.
Po raz pierwszy złość jej syna nie była skierowana na nią – na kobietę, którą kiedyś obiecał chronić.

Andrew pomógł matce usiąść. Ręce mu się trzęsły, gdy sięgał po ręcznik. Czerwonego śladu na jej policzku nie dało się zignorować.

„Mamo, jesteś ranna?” zapytał cicho.

„Nic mi nie jest” – wyszeptała Margaret, choć głos jej drżał. „To było tylko nieporozumienie”.

Ale Andrzej nie był przekonany. Odwrócił się do Leny z lodowatym wyrazem twarzy. „Uderzyłaś ją. Nie waż się mówić, że to nic takiego”.

Oczy Leny napełniły się łzami. „Przesadzasz! Ona zawsze nam przeszkadza, Andrew. Obserwuje nas, poprawia mnie, ocenia wszystko, co robię!”

Andrew wziął głęboki oddech, powstrzymując się przed krzykiem. „To jej dom. Jesteśmy tu gośćmi – oboje”.

Lena prychnęła. „Goście? Jesteś jej synem! Zachowujesz się, jakby twoje życie należało do niej”.

Andrew wyprostował się. „Lena, ona nie jest właścicielką mojego życia. Ale mi je dała . A ty po prostu zlekceważyłaś osobę, która umożliwiła nam wszystko”.

Lena odwróciła się i zaczęła chodzić tam i z powrotem. „Nie mogę tak żyć. Czuję się duszno!”

„W takim razie może” – powiedział cicho Andrew – „powinnaś na jakiś czas stąd wyjść”.

Lena zamarła. „Wyrzucasz mnie?”

„Proszę cię, żebyś dała sobie czas” – powiedział stanowczo. „Pomyśl o tym, co zrobiłaś. Bo teraz nie mogę nawet na ciebie spojrzeć bez poczucia wstydu”.

Łzy spływały jej po twarzy. „Wybierasz ją zamiast mnie”.

Andrew pokręcił głową. „Wybieram to, co słuszne ” .

Lena chwyciła torbę i wybiegła, trzaskając drzwiami tak mocno, że aż zadrżały okna. Cisza, która potem zapadła, była dusząca.

Margaret spojrzała na syna, jej oczy były pełne smutku. „Nie musiałeś tego robić, Andrew”.

„Tak, zrobiłem to” – powiedział, pocierając skronie. „Powinienem był przestać to robić miesiące temu”.

Usiadł obok niej i po raz pierwszy od lat zobaczyła, jak bardzo był wyczerpany — wyglądał jak człowiek rozdarty między dwoma światami.

W kolejnych dniach w domu zrobiło się cicho. Andrew przez tydzień nie pracował w domu, pomagając matce w gotowaniu, niewiele mówiąc, ale zawsze będąc blisko.

Każdej nocy wpatrywał się w puste krzesło naprzeciwko. Nadal kochał Lenę, ale wizja tego policzka nie dawała mu spokoju.

Minęły trzy tygodnie zanim zadzwoniła Lena.

Andrew odebrał po trzecim dzwonku, jego ton był ostrożny. „Lena.”

Jej głos się załamał. „Andrew… Chodziłam do terapeuty. Wiem, że to, co zrobiłam, było niewybaczalne, ale chcę to naprawić”.

Andrew długo milczał. Potem cicho: „Chodź porozmawiać z mamą. Nie ze mną”.

W tę niedzielę przyjechała Lena. Margaret otworzyła drzwi i ze zdziwieniem zobaczyła, że ​​niegdyś buntownicza kobieta teraz stała niska, z czerwonymi i zmęczonymi oczami.

„Pani Cole” – wyszeptała Lena. „Przepraszam. Byłam zła, zazdrosna i pozwoliłam, żeby moja duma wszystko zniszczyła. Nie cofnę tego, co zrobiłam, ale zrobię wszystko, żeby zasłużyć na wybaczenie”.

Margaret przyglądała się jej przez dłuższą chwilę. Potem powiedziała cicho: „Nie musisz zasługiwać na wybaczenie, Leno. Musisz tylko zrozumieć, dlaczego to ważne”.

Łzy spływały po policzkach Leny. „Bałam się – bałam się stracić Andrew na rzecz przeszłości, bałam się, że nigdy nie będę pasować do tego domu”.

Margaret wyciągnęła rękę, delikatnie dotykając jej ramienia. „Kochana, w rodzinie nie chodzi o terytorium. Chodzi o zaufanie. Wybaczam ci – nie dlatego, że zapomniałam, ale dlatego, że wierzę, że ludzie mogą się rozwijać”.

Kiedy Andrew wszedł do pokoju, zastał ich siedzących przy kuchennym stole — tym samym stole, przy którym wszystko rozpadło się kilka tygodni temu.