„Trzymasz swojego syna w ryzach – po prostu zniknij i zajmij się sobą!” – słowa te odbiły się echem w małym salonie niczym odgłos rozbitego szkła.

„Lena” – powiedział cicho – „jeśli wrócisz, wszystko musi się zmienić. Ten dom pozostaje mamą. Szacunek nie podlega negocjacjom”.

Lena skinęła głową, patrząc jej prosto w oczy. „Rozumiem”.

Mijały miesiące. Uzdrowienie nie było szybkie, ale realne. Lena zaczęła pomagać Margaret w domu, słuchając zamiast reagować. Andrew obserwował dwie kobiety – niegdyś skłócone – teraz pijące herbatę w ogrodzie i w końcu poczuł powracający spokój.

Pewnego wieczoru, o zachodzie słońca, Margaret spojrzała na syna i synową i uśmiechnęła się. „O mało co się nie straciliśmy” – powiedziała. „Ale czasami ból uczy nas, jak lepiej się trzymać”.

Andrew sięgnął po rękę matki. „I puścił resztę”.

Tej nocy, po raz pierwszy od dłuższego czasu, ich dom znów stał się prawdziwym domem — nie z powodu ścian i kluczy, ale dlatego, że przebaczenie otworzyło drzwi szerzej, niż kiedykolwiek mógłby to zrobić gniew.