Teściowa zabrała mojego syna na weekend „na kemping”. W niedzielę wieczorem zadzwonili strażnicy parku – odłączył się od grupy i potrzebował pomocy. Pojechałem prosto tam, skupiając się przede wszystkim na jego bezpieczeństwie i upewniając się, że wszystko jest udokumentowane. Kiedy zapytałem, gdzie jest moja teściowa, powiedziano mi, że jej pole namiotowe jest zaledwie kilka kilometrów stąd – a jej grupa wciąż się tam zadomowiła, jakby nic się nie stało. A kiedy strażnicy zapytali ją, dlaczego nie przyszła wcześniej… Uśmiechnęła się i powiedziała…

MIL zabrała syna na „biwak”. Strażnicy znaleźli go przywiązanego do drzewa przez 48 godzin. Była 3 mile stąd…

Subskrybuj Cheating Tales Lab. A teraz zaczynajmy. Derek Miller stał przy kuchennym oknie swojego skromnego podmiejskiego domu, obserwując, jak październikowe słońce maluje drzewa na odcienie bursztynu i karmazynu. Jego syn, dziesięcioletni Ethan, siedział przy stole w jadalni za nim, machając nogami pod krzesłem i odrabiając pracę domową z matematyki. W domu panowała cisza, zakłócana jedynie skrzypieniem ołówka na papierze i odległym szumem ruchu ulicznego na Riverside Avenue.

„Tato, co to jest 7*12?”

Derek odwrócił się od okna, a na jego ogorzałej twarzy pojawił się delikatny uśmiech. W wieku 42 lat wciąż miał szczupłą sylwetkę z młodości, choć w jego ciemnych włosach na skroniach widać było nitki siwizny.

„Co ćwiczyliśmy w zeszłym tygodniu? Omów to.”

Ethan zmarszczył brwi w skupieniu, a jego zielone oczy – tak bardzo podobne do oczu matki – zwęziły się, gdy analizował problem. Derek poczuł ucisk w piersi. Minęły trzy lata od śmierci Caroline, nagłego tętniaka, który bez ostrzeżenia ją im odebrał, ale takie chwile wciąż go zaskakiwały. Podobieństwo było niesamowite.

„84” – oznajmił triumfalnie Ethan.

„To mój facet.”

Derek potargał rude włosy syna, gdy dzwonek do drzwi zadzwonił przez matową szybę. Dostrzegł imponującą sylwetkę Evelyn Welch, swojej byłej teściowej. Zacisnął szczękę.

Evelyn wkroczyła do domu, nie czekając na zaproszenie, a jej designerski płaszcz otulał jej kolana. W wieku 63 lat zachowała sztywną postawę osoby, która całe życie domagała się uwagi i zazwyczaj ją otrzymywała. Jej srebrne włosy były spięte w nieskazitelny kok, a zimne, niebieskie oczy z ledwo skrywaną pogardą badały salon Dereka.

„Ethan, kochanie” – powiedziała słodkim jak miód głosem, całkowicie ignorując Dereka. „Babcia ma dla ciebie cudowną niespodziankę”.

Derek skrzyżował ramiona.

„Evelyn, mogłeś zadzwonić pierwszy.”

„Przyszedłem zobaczyć wnuka, nie ciebie.”

Ponownie zwróciła uwagę na Ethana, który porzucił pracę domową i stał niepewnie przy stole.

„Chcesz pojechać na kemping w ten weekend? Prawdziwa przygoda w górach. Zorganizowałem wycieczkę dla całej grupy.”

Oczy Ethana rozbłysły.

„Naprawdę? Mogę, tato?”

Instynkt Dereka podpowiadał mu ostrożność. Od śmierci Caroline Evelyn stawała się coraz bardziej natarczywa, nieustannie krytykując jego wychowanie, wygłaszając zawoalowane komentarze na temat opieki nad dzieckiem, sugerując, że porządny dom z odpowiednimi środkami byłby lepszy dla Ethana. Zatrudniła nawet prawnika, aby zbadał prawa dziadków, choć jak dotąd nic z tego nie wyszło.

„Nie sądzę…”

„Och, nie bądź śmieszny” – przerwała mu Evelyn, a jej uśmiech stwardniał. „Chłopak spędza cały czas zamknięty w tym domu. Potrzebuje świeżego powietrza, porządnych zajęć. Mój zmarły mąż i ja ciągle zabieraliśmy Caroline na kemping. To praktycznie rodzinna tradycja”.

Derek pracował jako niezależny dziennikarz śledczy – zawód, który nauczył go czytać ludzi i dostrzegać kłamstwa pod wypolerowanymi powierzchniami. Wszystko, co dotyczyło Evelyn Welch, wzbudzało niepokój. Była kobietą, która odziedziczyła majątek po firmie farmaceutycznej swojego zmarłego męża i posługiwała się nim jak bronią, wykorzystując pieniądze i znajomości, by manipulować wszystkimi wokół. Nigdy nie pochwalała Dereka – pracującego dziennikarza bez rodzinnego majątku i społecznego rodowodu – i utrudniała Caroline ostatnie lata życia swoją nieustanną ingerencją.

„Proszę, tato.”

Błagalny głos Ethana przebił się przez jego myśli. Derek spojrzał na syna, dostrzegł nadzieję w jego zielonych oczach i poczuł, jak jego determinacja słabnie. Ethan przeszedł tak wiele, tracąc matkę tak młodo. Może Derek był paranoikiem. Może Evelyn naprawdę próbowała nawiązać kontakt z wnukiem.

„Gdzie dokładnie jest ten kemping?” zapytał Derek.

„Las Narodowy Blackwood. Wynająłem prywatne pole namiotowe. Bardzo ekskluzywne. Będzie tam kilka rodzin z klubu wiejskiego – Welchowie, Shepherdowie. Wszyscy bardzo szanowani ludzie.”

Evelyn wyciągnęła telefon, pokazując mu wyglądające na oficjalne potwierdzenie rezerwacji. Derek przyjrzał się dokumentowi. Wyglądał na autentyczny.

„I będziesz miał zasięg. Oczywiście, chodzi o to, żeby się odłączyć i cieszyć się naturą”. Uśmiech Evelyn nie sięgał jej oczu. „Wyjeżdżamy w piątek po południu i wracamy w niedzielę wieczorem. Odwiozę go do siódmej”.

Derek czuł w sobie każdą cząstkę siebie, gdy mu kazano odmówić, ale Ethan już podskakiwał z podekscytowania. Derek widział w oczach Evelyn osąd, ciche oskarżenie: Trzymasz go w izolacji. Nie dajesz mu normalnego dzieciństwa. Zawodzisz go tak samo, jak zawiodłaś moją córkę.

„W porządku” – usłyszał Derek swoje słowa – „ale Ethan dzwoni do mnie każdej nocy”.

„Naturalnie”. Uśmiech Evelyn poszerzył się triumfalnie. „Odbiorę go w piątek o trzeciej”.

Po jej wyjściu Derek wrócił do okna, patrząc, jak jej BMW sunie ulicą. Coś było nie tak – głęboko, fundamentalnie nie tak. Ale nie miał konkretnego powodu, żeby odmówić. Nic poza instynktem i ich wzajemną niechęcią. Wyciągnął telefon i zadzwonił do swojego najbliższego przyjaciela, Jessego Colemana, detektywa z lokalnego wydziału policji. Dorastali razem w tej samej dzielnicy, a ich przyjaźń przetrwała dekady.

„Derek, co się dzieje?” Głos Jessego był ciepły i znajomy.

„Potrzebuję przysługi. Sprawdź przeszłość Evelyn Welch – tak dokładnie, jak to możliwe, bez podnoszenia flagi”.

Zapadła cisza.

„Twoja teściowa? Co się dzieje?”

Derek opowiedział o wyprawie kempingowej, swoich obawach i narastającym napięciu po śmierci Caroline. Jesse słuchał, a potem powiedział cicho:

„Zobaczę, co uda mi się znaleźć. Ale Derek, jeśli tak się martwisz, po prostu powiedz nie”.

„Już się zgodziłem. Ethan jest taki podekscytowany. A ja…” Derek urwał. „Nie chcę być tym paranoicznym ojcem, który wszędzie widzi zagrożenie”.

„Nie jesteś paranoikiem” – powiedział Jesse. „Jesteś ostrożny. To różnica. Zadzwonię do ciebie w czwartek i dam ci znać, co znajdę”.

Derek się rozłączył i wrócił do Ethana, który rysował teraz namioty i ogniska na marginesach swojej pracy domowej. Chłopiec nucił, szczęśliwszy niż Derek widział go od miesięcy.

Może się mylę, pomyślał Derek. Może to mu dobrze zrobi.

Jednak niepokój osiadł w jego żołądku niczym kamień — ciężki i zimny — i nie chciał odejść.

Piątkowe popołudnie nadeszło z nietypową dla tej pory roku temperaturą, jasnym i zwodniczym październikowym słońcem. Derek pomógł Ethanowi spakować śpiwór i sprzęt kempingowy, trzykrotnie sprawdzając gwizdek ratunkowy przymocowany do plecaka, latarkę i apteczkę.

„Tato, babcia mówiła, że ​​mają wszystko” – zaprotestował Ethan, choć jego uśmiech nie znikał. Miał na sobie swoją ulubioną bluzę z kapturem, tę niebieską z wyblakłym logo NASA.

„Proszę o wyrozumiałość” – powiedział Derek, zapinając plecak. „I pamiętaj: zadzwoń do mnie dziś wieczorem. Choćby na chwilę”.

„Zrobię to. Obiecuję.”

Kiedy Evelyn przyjechała, nie była sama. Czarny SUV stał na biegu jałowym za jej BMW, a Derek rozpoznał Priscillę Shepherd, inną opiekunkę klubu golfowego, siedzącą za kierownicą. Dwie inne kobiety zajmowały tylne siedzenia, ich twarze były im obce.

„Gotowy, kochanie?” Evelyn zapytała Ethana, ignorując próbę nawiązania kontaktu wzrokowego przez Dereka.

Derek przykucnął, by być na poziomie Ethana.

„Baw się dobrze, kolego. Uważaj na siebie. Kocham cię.”

„Ja też cię kocham, tato.”

Ethan szybko go przytulił, po czym rzucił się w stronę samochodu Evelyn. Kiedy Derek się wyprostował, dostrzegł wyraz twarzy Evelyn – przelotne spojrzenie czegoś zimnego i wyrachowanego, które zniknęło w chwili, gdy zauważyła, że ​​na niego patrzy. Uśmiechnęła się sztucznie i ostro.

„Będziemy się nim świetnie opiekować” – powiedziała.

Derek patrzył, jak odjeżdżają. Ethan machał przez tylną szybę, aż samochody skręciły za róg i zniknęły. Dom wydawał się ogromny w ich nieobecności, wypełniony ciszą, która uciskała go w uszy. Próbował pracować, przywołując swoje bieżące śledztwo – artykuł o zmowie cenowej w branży farmaceutycznej, który pochłaniał jego uwagę od miesięcy – ale słowa na ekranie rozmywały mu się, a jego myśli wciąż krążyły wokół Ethana, uśmiechu Evelyn i pytań bez odpowiedzi, które krążyły mu po głowie.

Jesse zadzwonił o szóstej.

„Mam kilka informacji o Evelyn Welch. Nic kryminalnego, ale ciekawego.”

“Powiedz mi.”

„Od ośmiu miesięcy utrzymuje kontakt z prawnikiem specjalizującym się w prawie rodzinnym, Gregorym Morrisonem. Odbyła wiele spotkań. Mój kumpel z tej kancelarii mówi, że Morrison specjalizuje się w sprawach o opiekę nad dziećmi, a konkretnie o prawa dziadków”.

Dłoń Dereka zacisnęła się na telefonie.

„Ona coś planuje.”

„To nie wszystko. Po śmierci Caroline Evelyn próbowała zostać prawną opiekunką Ethana na wypadek, gdyby coś ci się stało. Złożyła dokumenty w sądzie. Twierdziła, że ​​jesteś niestabilny i nieodpowiedzialny finansowo. Sędzia to odrzucił, ale sprawa jest w aktach.”

“Jezus Chrystus.”

„Jest też zapieczętowana sprawa sprzed piętnastu lat. Nie mam dostępu do szczegółów, ale dotyczyła Evelyn i zarzutów narażenia dziecka na niebezpieczeństwo. Nigdy nie doszło do procesu. Ugoda została zawarta prywatnie, akta utajnione. Wielkie pieniądze sprawiają, że rzeczy znikają”.

Kamień w żołądku Dereka stawał się coraz cięższy.

„Jakiego rodzaju zagrożenie?”

„Nie mogę powiedzieć. Ale skarżąca była wówczas jej synową – żoną syna Evelyn z pierwszego małżeństwa. Małżeństwo rozpadło się wkrótce potem, a syn, Conrad Welch, przeprowadził się do Europy. Od tamtej pory nie ma kontaktu z Evelyn”.

Derek pamiętał, jak Caroline wspominała o przyrodnim bracie, którego nigdy nie spotkała, a Evelyn nie chciała o tym rozmawiać.

„Czy możesz go namierzyć?”

„Już się tym zajmuję. Dam ci znać, jak będę wiedział więcej”. Jesse zrobił pauzę. „Derek… Nie podoba mi się to. Twoja intuicja miała rację”.

Po rozłączeniu się Derek krążył po domu, sprawdzając telefon co kilka minut. Ethan miał zadzwonić po kolacji około ósmej. O 20:30 niepokój Dereka przerodził się w poważny niepokój. O dziewiątej zadzwonił pod numer Evelyn. Od razu włączyła się poczta głosowa. Spróbował jeszcze trzy razy. Nic.

Samoobsługa, powiedział sobie. Są w górach. Zasięg jest słaby.

Jednak racjonalne wytłumaczenie nie pomogło w uspokojeniu narastającej paniki.

Sobota ciągnęła się w nieskończoność. Derek dzwonił do Evelyn co godzinę, zostawiał wiadomości, wysyłał SMS-y. Bez odpowiedzi. Skontaktował się ze stacją straży leśnej Blackwood National Forest i podał im numer rezerwacji kempingu, który pokazała mu Evelyn.

„Proszę pana, ta rezerwacja dotyczy standardowego miejsca, a nie prywatnego” – powiedział strażnik. „I widnieje na nim nazwisko Shepherd, a nie Welch. Czy chce pan, żebym sprawdził, czy jest pan w dobrym stanie?”

„Tak, proszę. Mój syn ma dziesięć lat. Miał do mnie zadzwonić wczoraj wieczorem.”

„Wyślemy kogoś. Daj nam kilka godzin.”

Godziny ciągnęły się jak lata. Derek próbował zadzwonić do Priscilli Shepherd – numer był nieobecny. Przeszukał media społecznościowe w poszukiwaniu rodzin, o których wspominała Evelyn, ale nic nie znalazł. Każdy trop kończył się ślepymi uliczkami i narastającym lękiem.

Jesse wpadł w sobotę wieczorem, przynosząc jedzenie na wynos, którego Derek nie mógł zjeść. Siedzieli w salonie, telewizor grał nieoglądany, a telefon Dereka wisiał między nimi jak bomba czekająca na wybuch.

„Znajdą go” – powiedział Jesse. „Dzieciaki ciągle błąkają się po kempingach. Pewnie po prostu stracił poczucie czasu”.

Derek chciał mu wierzyć, ale znał Evelyn. Znał jej wyrachowane spojrzenie, jej nienawiść do niego, jej obsesję na punkcie kontroli.

Niedzielny poranek nie przyniósł żadnych wieści. Derek ponownie zadzwonił do stacji straży leśnej.