Sześć lat po tym, jak moja siostra ukradła mi narzeczonego-milionera, obnosiła się z nim na pogrzebie naszej matki — ale kiedy powiedziałam: „Czy poznaliście już mojego męża?”, cała sala przestała oddychać.

Sześć lat temu moja siostra ukradła mi narzeczonego-milionera – mężczyznę, którego miałam poślubić.

Teraz, na pogrzebie naszej matki, weszła z nim, błyskając diamentowym pierścionkiem, przechyliła głowę tak, aby światło padało na nią odpowiednio, i powiedziała: „Biedaku, wciąż sam”.

W wieku trzydziestu ośmiu lat miałam mężczyznę, pieniądze i rezydencję.

Uśmiechnęłam się, odwróciłam się do niej i powiedziałam: „Poznałaś już mojego męża?”

Kiedy go zawołałam i pojawił się w zasięgu wzroku, jej twarz zbladła. Bo mężczyzna, dla którego mnie zdradziła – ten, który jej zdaniem dowiódł, że „wygrała” – wpatrywał się w mojego męża, jakby zobaczył ducha.

Ale wybiegam trochę w przyszłość.

Nazywam się Rebecca Wilson i mając trzydzieści osiem lat, stałam w pokoju odwiedzin rodzinnych w domu pogrzebowym, po raz setny wygładzając przód swojej czarnej sukienki i z przerażeniem wyczekując chwili przybycia mojej młodszej siostry, Stephanie.

Minęło sześć lat, odkąd ukradła Nathana – mojego narzeczonego-milionera, mężczyznę, z którym planowałam spędzić życie. Od tamtej pory nie widziałam żadnego z nich. Żyliśmy zupełnie osobno, w oddzielnych miastach, połączeni jedynie tym, jak ich zdrada wciąż drapała stare blizny.

W pokoju unosił się delikatny zapach lilii i pasty do mebli. Zdjęcie mojej mamy stało na sztaludze z przodu – Eleanor Wilson w wieku sześćdziesięciu lat, uśmiechająca się w sposób, który sprawiał, że jej oczy marszczyły się w kącikach. Trumna była zamknięta. Rak trzustki odebrał jej zbyt wiele, by można było ją oglądać na zewnątrz. Wziąłem kolejny oddech, który nie wydawał się sięgać do końca, i jeszcze raz rozejrzałem się po drzwiach.

Ani śladu Stephanie. Ani śladu Nathana.

Zamiast tego kuzyni z New Jersey mamrotali przy ekspresie do kawy, koleżanka mojej matki ze studiów ocierała oczy chusteczką, sąsiedzi z naszej spokojnej ulicy w Massachusetts obejmowali mojego ojca i podawali mu zapiekanki, jakby żałobę można było składać warstwami, piec i odgrzewać.

Moja mama zawsze była spoiwem spajającym naszą rodzinę. Dorastała w robotniczej dzielnicy pod Bostonem i zbudowała życie z moim ojcem w skromnym, trzypokojowym domu w stylu kolonialnym na przedmieściach. Uczyła angielskiego w liceum aż do moich narodzin, a potem przelała tę miłość do opowieści na wieczorne rytuały i długie podróże samochodem. To ona nauczyła mnie siły i godności – nie poprzez wielkie przemówienia, ale poprzez cichy sposób, w jaki znosiła rozczarowania, nie pozwalając, by ją zahartowały.

Nawet po tym, jak przeprowadziłam się do własnego mieszkania w centrum Bostonu i zbudowałam karierę jako dyrektor ds. marketingu, dzwoniłam do niej prawie codziennie. Była moją powiernicą, doradczynią i największą cheerleaderką. Znała imiona moich współpracowników, których nigdy wcześniej nie poznała, i daty moich ważnych prezentacji. Kiedy dostałam awans, wysłała kwiaty do mojego biura z kartką z napisem: „Dla dziewczyny, która w drugiej klasie napisała książkę o fioletowym słoniu i nigdy nie przestała opowiadać historii”.

Osiem miesięcy przed pogrzebem, kiedy zdiagnozowano u niej raka trzustki w czwartym stadium, poczułam, że mój świat wywraca się do góry nogami.

Siedzieliśmy razem w gabinecie lekarskim – świetlówki świeciły za jasno, krzesła były za twarde, a plakaty na ścianach opisywały choroby, o których nigdy nie sądziłam, że się dowiem. Onkolog używał słów takich jak „agresywny” i „ograniczone możliwości”. Mama ścisnęła moją dłoń i skinęła głową, jakbyśmy rozmawiali o opóźnionym locie, a nie o jej długości życia.

W drodze do domu płakałam, aż ledwo widziałam drogę. Wyciągnęła rękę z fotela pasażera, położyła ją na mojej i powiedziała: „Rebecca, nie możemy wybrać wszystkich rozdziałów. Ale możemy wybrać, jak je przeżyjemy”.

Pomimo leczenia, badań klinicznych i specjalnych diet, wiedzieliśmy, że czas jest ograniczony. Mama z godnością przyjęła diagnozę, bardziej przejęta ciśnieniem krwi mojego ojca i moim poziomem stresu niż własnym bólem. Ostatnie tygodnie spędziła w spokoju, otoczona bliskimi w domu, w którym nas wychowała. Odeszła, trzymając mnie za rękę w środę po południu, po tym, jak wielokrotnie obiecywałam sobie, że „znajdę spokój” w swoim życiu.

„Nie perfekcja, kochanie” – powiedziała cienkim, ale pewnym głosem. „Spokój”.

Te słowa nadal brzmiały mi w uszach, kiedy spokój wydawał się ostatnią rzeczą, jaką mogłam zaznać.

Sześć lat wcześniej, gdy miałam trzydzieści dwa lata, moje życie wydawało się idealne na papierze.

Miałam karierę, przyjaciół, ładne mieszkanie w mieście z widokiem na Charles, które sprawiało, że ludzie mówili „Wow”, gdy wchodzili na mój malutki balkon. Ale czegoś mi brakowało. Pracowałam po sześćdziesiąt godzin tygodniowo, jadłam za dużo sałatek na wynos przy biurku i od czasu do czasu umawiałam się na randki, ale nic poważnego się nie zrodziło. Moje związki rozpadały się gdzieś między drugimi randkami a wakacjami, zawsze z niejasnych powodów, takich jak „wyczucie czasu” i „chemia”.

Potem poznałem Nathana Reynoldsa.

To było na gali charytatywnej, na którą zaciągnęła mnie moja koleżanka ze studiów, Allison – zbiórka funduszy dla jakiejś organizacji non-profit zajmującej się edukacją techniczną, z cichą aukcją i zbyt wieloma ludźmi, którzy potrafili odróżnić Chardonnay od Chablis. Allison wyszła za mąż za kogoś dobrego i wkroczyła w świat wieczorowych imprez i członkostw w klubach golfowych. Ja żyłam głównie w biznesowym stylu casual i kampaniach marketingowych. Spotkałyśmy się w połowie wieczoru, w pożyczonych sukniach i udając, że szampan jest wart swojej ceny.

„Becca, musisz poznać Nathana” – wyszeptała Allison, ciągnąc mnie za łokieć, gdy patrzyłam na bufet. „On jest dokładnie w twoim typie”.

Prawie przewróciłam oczami, słysząc określenie „twój typ” – jakby istniał taki typ mężczyzny, który nie zostawia mnie z nieodpowiedzianymi SMS-ami i pytaniami – ale wtedy go zobaczyłam.

Nathan był charyzmatyczny, tak jak niektórzy mężczyźni są szkoleni. Idealne zęby, starannie potargane ciemne włosy, garnitur, który zdecydowanie nie był z półki, i pewność siebie, która wypełniała pomieszczenie, nie sprawiając przy tym wrażenia nachalnego. Milioner technologiczny, który dorobił się fortuny w wieku trzydziestu sześciu lat, miał historię sukcesu, którą uwielbiają opisywać magazyny: chłopak z małego miasteczka nauczył się kodować, założył startup w akademiku, sprzedał go większemu graczowi i przeznaczył pieniądze na budowę nowej firmy, której celem jest „przełom w komunikacji”.

Uścisnął mi dłoń i spojrzał mi prosto w oczy, mówiąc: „Rebecco, to dla mnie przyjemność”. Po raz pierwszy od dawna poczułam się zauważona.

Nasza więź była natychmiastowa – a przynajmniej tak mi się wydawało. Rozmawialiśmy o sztuce, podróżach i ambitnych celach. Słuchał, kiedy opowiadałem o mojej pracy, zadawał przemyślane pytania o moje kampanie i wydawał się autentycznie pod wrażeniem, gdy opisywałem, jak przekształciłem podupadającą regionalną markę w markę o zasięgu ogólnokrajowym.

Po naszej pierwszej randce – późna rezerwacja w ekskluzywnej restauracji z widokiem na port, białe obrusy, świece i sommelier, który wymawiał każde francuskie słowo tak, jakby je wymyślił – zadzwoniłem do mamy i powiedziałem jej, że poznałem kogoś wyjątkowego.