Synowa przycisnęła mnie do ściany w holu sądu. „Ty brudna staruszko” – syknęła. „Przynosisz wstyd”. Mój syn stał tam i nic nie mówił. Myśleli, że jestem bezbronną babcią, którą mogą zapędzić do domu opieki, żeby ukraść mi dom. Nie wiedzieli, że mam klucz do tylnych drzwi. Odeszłam, włożyłam czarną togę i weszłam do sali rozpraw numer 4. Kiedy woźny ogłosił: „Wstawajcie przed sędzią Hayesem”, moja synowa podniosła wzrok i upuściła akta…

Przyszedł do mnie miesiąc później, nie jako odnoszący sukcesy prawnik, ale jako złamany człowiek. Stał na moim progu, trzymając mały, zwiędły bukiecik kwiatów ze sklepu spożywczego.

„Nie oczekuję, że mi wybaczysz, mamo” – powiedział ochrypłym głosem. „Po prostu… chciałem zapytać. Dlaczego? Dlaczego ukrywałaś, kim jesteś? Gdybym wiedział… gdybym wiedział, że jesteś sędzią Hayesem…”

Spojrzałem na mojego syna, obcego człowieka, którego zachwycał tylko tytuł.

„Ukrywałam to, Marcusie, bo chciałam, żeby mój syn kochał mnie za to, że jestem jego matką” – powiedziałam ze smutkiem. „Nie dlatego, że byłam sędzią. Nie dlatego, że miałam władzę czy reputację. Po prostu chciałam być mamą. Myślałam, że jeśli się zmniejszę, będziesz miał więcej miejsca, żeby mnie kochać. To był mój błąd. Nauczyłam cię, że jestem jednorazowa”.

Zapłakał wtedy, na moim progu, po raz pierwszy od śmierci Roberta.