„Stój! Nie pij tego – to trucizna!” krzyknął bezdomny, a miliarder zamarł z kieliszkiem w dłoni.

Kilka minut później pojawił się jego prywatny chemik z przenośnym analizatorem. Wyniki pojawiły się na ekranie: pozytywny wynik na obecność cyjanku.

Zapanował chaos. Goście szeptali, kelnerzy się cofali, a szef kuchni wyglądał, jakby miał zemdleć.

Langford odwrócił się do chłopca, a jego lodowata opanowanie załamało się. „Skąd wiedziałeś?”

Chłopiec z trudem przełknął ślinę. „Mój tata pracował kiedyś w laboratorium. Nauczył mnie, jak pachnie cyjanek”.

Langford zmarszczył brwi. „Jak masz na imię?”

Promowana treść

To imię uderzyło go jak cios. Carter.

„Gdzie jest teraz twój ojciec?” – zapytał cicho Langford.

Wzrok Eliego padł na podłogę. „Zniknął. Laboratorium eksplodowało trzy lata temu”.

Ręka Jonathana drżała. Daniel Carter. Jego były partner. Jego przyjaciel – mężczyzna, który zginął w tej samej eksplozji, którą wszyscy nazwali wypadkiem.

Syn jego przyjaciela właśnie uratował mu życie.

Kiedy chaos ucichł, Langford kazał Eliemu zostać na przesłuchanie. Chłopiec wyglądał na wyczerpanego i niespokojnego, ale mówił spokojnie i jasno.

„Spałem za alejką niedaleko tego miejsca” – przyznał. „Nie próbowałem niczego ukraść. Po prostu poczułem coś dziwnego, kiedy otworzyli butelkę w kuchni”.

Langford przyjrzał mu się uważnie. „Rozpoznałeś cyjanek po samym zapachu?”

Eli nieśmiało skinął głową. „Mój tata powiedział, że jeśli rozumiesz naukę, możesz chronić ludzi”.

Te słowa głęboko zraniły. Daniel Carter powiedział dokładnie to samo lata temu – zanim Langford wykupił ich małe laboratorium badawcze, a życie Daniela legło w gruzach.

Chwilę później wszedł asystent Langforda, blady. „Proszę pana, testy wykazały ślady cyjanku na korku i w pobliżu stanowiska kelnera. A… winnica, która dostarczyła tę butelkę? Została niedawno przejęta przez Hawthorne Industries”.

Langford zacisnął szczękę. „Richard Hawthorne”. Jego najstarszy rywal — bezwzględny, przebiegły i gotów zabić dla władzy.

Tej nocy kelner przyznał się, że Hawthorne zapłacił mu 50 000 dolarów za dodanie czegoś mocniejszego do wina i upozorowanie śmierci Langforda na zatrucie pokarmowe.

Eli zapobiegł zamachowi.

Później Langford znalazł chłopca siedzącego na krawężniku przed sklepem, z kolanami podciągniętymi do piersi. „Uratowałeś mi życie” – powiedział cicho Langford. „Ale powiedz mi – czy twój ojciec kiedykolwiek powiedział, dlaczego odszedł z Langford Pharma?”

Eli zawahał się. „Powiedział, że ktoś ukradł jego badania. A kiedy próbował się odezwać, upewnili się, że nie będzie mógł”.

Langford poczuł ucisk w piersi. „Myślał, że to ja?”

Chłopiec nie odpowiedział.

Tej nocy sen nie chciał nadejść. Langford przeszukał stare archiwa – umowy, raporty, akta ubezpieczeniowe – i prawda zaczęła wychodzić na jaw. Eksplozja nie była wypadkiem. To był sabotaż, zorganizowany przez firmy fasadowe powiązane z Richardem Hawthorne’em.

Wpatrywał się w wyblakłe zdjęcie siebie i Daniela Cartera, uśmiechniętych w białych fartuchach. Potem spojrzał w stronę pokoju gościnnego, gdzie Eli spał zwinięty pod kocem.

„Zawdzięczam wam obojgu wszystko” – wyszeptał.

I od tego momentu złożył ślubowanie.

Przez następne kilka tygodni Langford przeznaczył całe swoje ogromne środki na dwie misje: zdemaskowanie Richarda Hawthorne’a i zapewnienie Eliemu przyszłości, jakiej nigdy nie miał jego ojciec.

Śledztwo potoczyło się błyskawicznie. W ciągu miesiąca agenci federalni przeszukali Hawthorne Industries, odkrywając dowody jego przestępstw – w tym śmierci Daniela Cartera i nieudanej próby otrucia. Hawthorne został aresztowany za oszustwo, przekupstwo i usiłowanie zabójstwa.