„Stój! Nie pij tego – to trucizna!” krzyknął bezdomny, a miliarder zamarł z kieliszkiem w dłoni.

Ale Langford nie skończył. Kupił dom dla Eliego i jego chorej matki, zorganizował korepetytorów i ponownie zapisał go do szkoły.

Langfordowi najbardziej imponował nie bystry umysł chłopca, lecz jego cicha pokora. Pewnego wieczoru Eli powiedział cicho:
„Mój tata pracował nad czymś, zanim umarł – nad związkiem chemicznym, który mógłby zabijać komórki rakowe, nie szkodząc zdrowym. Powiedział, że to może uratować miliony”.

Langford uśmiechnął się blado. „W takim razie dokończymy to. Razem”.

Miesiące zamieniły się w rok. Miliarder i chłopak pracowali ramię w ramię w nowoczesnym laboratorium, udoskonalając niedokończoną formułę Daniela Cartera. Intuicja Eliego zadziwiła starszych badaczy – dostrzegł wzorce, których inni nie dostrzegali.

I w końcu im się udało: stworzyli stabilny, bezpieczny i skuteczny związek. Wczesne testy wykazały cudowne rezultaty.

Na konferencji prasowej, na której ujawniono odkrycie, Jonathan Langford stał obok Eliego przed ścianą migających kamer.

„Ten młody człowiek” – powiedział Langford drżącym głosem – „uratował mi życie i przypomniał, jak wygląda prawdziwy geniusz i odwaga. Nazywa się Eli Carter , syn dr. Daniela Cartera, którego dziedzictwo trwa w nim”.

Publiczność zaczęła klaskać.

Kiedy reporter zapytał Eliego, co nim kieruje, odpowiedział po prostu:
„Mój tata nauczył mnie, że wiedza powinna ratować życie, a nie je niszczyć. Myślę, że byłby z nas dumny”.

Kilka miesięcy później Eli otrzymał pełne stypendium na MIT .

Na lotnisku Langford stał obok niego, uśmiechając się jak dumny ojciec. „Ucz się dalej, Eli. I nigdy nie zapominaj, kim jesteś”.

„Nie zrobię tego” – powiedział cicho chłopiec.

Kiedy Eli zniknął w tłumie, Jonathan Langford uświadomił sobie coś głębokiego — za pieniądze można kupić władzę, ale odkupienie można kupić tylko za życzliwość.