Siedmioletnia dziewczynka zdała sobie sprawę, że idzie za nią dziwny mężczyzna ubrany na czarno. Zamiast jednak pójść do domu, zrobiła coś nieoczekiwanego.

Spojrzenie mężczyzny spoczęło na niej. Jego wyraz twarzy stwardniał, był ostrożny, wyrachowany. Zrobił kilka kroków do przodu, jakby upewniał się, że nikogo nie ma w pobliżu. Ulica pozostała pusta. Jej puls przyspieszył; drobne dłonie zrobiły się wilgotne. Wtedy przyspieszył.

Odwróciła się i zobaczyła, że ​​jest niebezpiecznie blisko. Ogarnęła ją panika, ale jej wzrok powędrował po klatce schodowej. I w tej chwili zrobiła coś zupełnie nieprzewidywalnego. Ta śmiała reakcja była tym, co odmieniło jej życie.

Głos ojca w jej głowie: „Światło! Hałas!”

Bez wahania zapaliła wszystkie światła w korytarzu, zalewając ciemne wejście jasnością. Potem walnęła pięściami w najbliższe drzwi, krzycząc z całych sił:

„Pomocy! Niech ktoś mi pomoże!”