Rok po śmierci męża zatrudniłam kogoś do remontu jego starego biura. Gdy tylko dotarłam do kościoła, zadzwonił wykonawca, a jego głos brzmiał natarczywie: „Proszę pani, musi pani przyjść i zobaczyć to, co właśnie widzieliśmy. Ale proszę nie przychodzić sama – proszę zabrać dwóch synów”. Zamarłam: „Dlaczego pan tak mówi?”. Odpowiedział tylko krótko: „Zrozumie pani, jak zobaczy to pani na własne oczy”.

Coś się zmieniło.

„Pani Golding” – powiedział Garrett, siadając naprzeciwko mnie przy kuchennym stole i wyciągając swój notatnik – „muszę zadać pani kilka pytań na temat spółki pani męża z Edwardem Hutchkinsem”.

„Ile wiedziałeś o ich umowie biznesowej?”

„Wiedziałem, że są wspólnikami” – powiedziałem. „Mieli równe udziały w firmie. Thomas zajmował się większością prac procesowych. Edward zarządzał majątkiem i umowami”.

Długopis Garretta zawisł w powietrzu.

„Czy wiesz, że Edward był już wcześniej żonaty?”

Pytanie zdawało się pojawić znikąd.

„Że jego pierwsza żona zginęła w wypadku samochodowym w 1995 roku?”

„Tak” – powiedziałem powoli. „Wiedziałem. To było tragiczne. Miała zaledwie trzydzieści dwa lata”.

Długopis Garretta pozostał nieruchomy.

„Czy twój mąż kiedykolwiek wspominał o czymś nietypowym w tym wypadku?”

Zimne uczucie rozlało się po mojej piersi.

„Co sugerujesz?”

„Niczego nie sugeruję” – powiedział ostrożnie Garrett. „Pytam tylko, czy Thomas kiedykolwiek zasugerował, że wypadek mógł nie być przypadkowy”.

„Absolutnie nie” – powiedziałem.

Ale kiedy tak mówiłem, przypomniałem sobie coś — starą rozmowę sprzed wielu lat, po uroczystej kolacji.

Thomas i ja jedziemy do domu, a on mówi coś dziwnego o Edwardzie.

Teraz jest w pułapce. Nie ma wyjścia.

Założyłem, że miał na myśli uwięzienie w żałobie.

Przez stratę.

A co jeśli miał na myśli coś zupełnie innego?

„Marszałku Garrett” – powiedziałem powoli – „co znalazłeś w tych aktach na temat żony Edwarda?”

Zamknął notatnik.

„To część trwającego śledztwa. Nie mogę…”

„Myślisz, że mój mąż wiedział coś o jej śmierci?” – naciskałam. „Myślisz, że wykorzystał to, żeby kontrolować Edwarda?”

Poszczególne elementy układanki układały się w mojej głowie z przerażającą klarownością.

Przez wszystkie te lata Edward nie był tylko partnerem Thomasa.

On był… czym?

Kolejna ofiara?

Kolejna osoba, na którą Thomas miał wpływ?

„Myślę, że twój mąż był bardzo dobry w zbieraniu polis ubezpieczeniowych” – powiedział cicho Garrett. „Informacje, które mógłby wykorzystać, gdyby kiedykolwiek potrzebował nacisku”.

„I myślę, że Edward Hutchkins w końcu uznał, że ma już dość”.

Mój telefon zawibrował.

Kolejna wiadomość od nieznanego numeru.

Zapytaj Garretta o jego brata.

Pokazałem mu ekran.

Patrzyłem, jak z jego twarzy odpływa kolor.

„Kto to przysłał?” zapytał napiętym głosem.

„Ten sam numer co poprzednio.”

„Co to znaczy?”

Spojrzałam mu w oczy.

„A co z twoim bratem?”

Garrett wstał gwałtownie i podszedł do okna.

Gdy przemówił ponownie, jego głos był szorstki.

„Mój brat popełnił samobójstwo osiem lat temu”.

Nie spojrzał na mnie.

„Był bankierem w Richmond. Wplątał się w jakiś skandal finansowy. Stracił wszystko”.

Garrett odwrócił się, patrząc mu twardo w oczy.

„Firma twojego męża prowadziła śledztwo”.

Konsekwencje tego były niejasne.

„Myślisz, że Thomas—”

„Myślę, że nazwisko mojego brata było w jednym z tych plików” – powiedział Garrett. „I myślę, że informacje, które posiadał twój mąż, doprowadziły go do ostateczności”.

Pokój się przechylił.

Nie dotyczyło to tylko Garretta.

To było osobiste.

„Czy twój przełożony wie?” – zapytałem.

„Wiesz co?” Śmiech Garretta był gorzki. „Że poprosiłem o to zadanie? Że czekałem osiem lat, żeby dowiedzieć się, co twój mąż wiedział o śmierci mojego brata?”

„Jestem najlepszą osobą do tej sprawy” – powiedział podnosząc głos – „ponieważ doskonale rozumiem, jakim człowiekiem był Thomas Golding”.

„W takim razie jesteś skompromitowany” – powiedział Michael z korytarza, jego twarz była surowa. „Nie możesz prowadzić obiektywnego śledztwa. Powinieneś się wycofać”.

„Muszę znaleźć Edwarda Hutchkinsa, zanim zniknie z dowodami, które mogłyby odpowiedzieć na osiem lat pytań” – odparł Garrett. „I muszę dowiedzieć się, kto jeszcze tak bardzo chce tych akt, że grozi twojej rodzinie”.

„Jeśli więc nie chcesz złożyć formalnej skargi i czekać, aż nowy zespół się dostosuje – co może potrwać kilka tygodni – proponuję, żebyśmy kontynuowali współpracę”.

Michael spojrzał na mnie.

Widziałem w jego oczach wyrachowanie.

Ryzyko a nagroda.

„Kontynuujemy” – powiedziałem cicho.

Ale patrzyłem Garrettowi w oczy.

„Marszałku Garrett, musisz być z nami szczery. Z nami wszystkimi. Koniec z sekretami”.

Powoli skinął głową.

„W porządku.”

Potem jego wyraz twarzy stał się poważny.

„Oto prawda. Znaleźliśmy coś jeszcze w aktach. Listę dat i miejsc – miejsc spotkań, jak nam się wydaje – gdzie pani mąż pobierał płatności”.

„Ostatni wpis pochodzi z trzech tygodni przed śmiercią. Miejscem zdarzenia jest stary młyn Riverside Mill, za drogą nr 29”.

„To jest opuszczone” – powiedział Dale. „Od lat”.

„Dokładnie” – powiedział Garrett. „Prywatne. Bez świadków”.

Garrett wyciągnął telefon i pokazał nam zdjęcie.

Pokój urządzony jak biuro – biurko, szafka na dokumenty, laptop – wszystko zniszczone.

Rozrzucony papier.

Szuflady wyrwane.

Laptop się rozbił.

„Ktoś musiał być pierwszy” – wyszeptałem.

„Wygląda na to, że dwa dni temu” – powiedział Garrett.

Przesunął palcem do innego zdjęcia.

Wiadomość namalowana sprayem na ścianie w kolorze czerwonym:

DOKTOR WIE.

„Jaki lekarz?” zapytał Michael.

„To właśnie musimy ustalić” – powiedział Garrett.

Zadzwonił jego telefon.

Odsunął się, by odebrać, a jego głos stał się szeptem.

Wyciągnąłem swój telefon i jeszcze raz spojrzałem na SMS-a.

Zapytaj Garretta o jego brata.

Ktoś chciał, żebym wiedział, że marszałek jest skorumpowany.

Ktoś chciał braku zaufania.

Dział.

Ale dlaczego?

Chyba że potrzebowali naszej walki między sobą, zamiast zagłębiać się w dowody.

Wstałem i podszedłem do kuchennego okna.

Bezpieczny dom znajdował się na zalesionym terenie, w którym panował już zmrok, a wokół panowała ciemność.

Moją uwagę przykuł ruch.

Postać na linii drzew – zbyt daleko, by dostrzec szczegóły – stojąca tam.

Dozorujący.

„Marszałku” – zawołałem cicho. „Mamy gości”.

W ciągu kilku sekund Garrett był już u mojego boku z wyciągniętą bronią.

Skontaktował się przez radio z Torresem.

„Naruszenie obwodu. Północno-wschodni róg. Wkraczać, ale nie atakować, dopóki…”

Zgasło światło.

Całkowita ciemność.

Michał zaklął.

Dale mnie zawołał.

Garrett krzyczał rozkazy do radia.

I wtedy to usłyszałem.

Cichy odgłos otwieranych tylnych drzwi.

Ktoś był w środku.

„Wszyscy na dół” – rozkazał Garrett.

Jego głos przebił się przez chaos.

„Agenci federalni. Proszę o identyfikację.”

Cisza.

Potem kroki — rozważne, niespieszne — na kuchennych płytkach.

Snop światła latarki przecinał ciemność, oślepiając.

A gdy moje oczy się przyzwyczaiły, zobaczyłem postać stojącą w drzwiach.

Miał na sobie jedną z kurtek marszałkowskich.

Trzymał odznakę Torresa, jakby był jego własnością.

Mężczyzna po sześćdziesiątce, dobrze ubrany.

Znajomy.

Zajęło mi chwilę, żeby go skojarzyć, bo był zupełnie wyrwany z kontekstu.

„Dr Richard Brennan” – wyszeptałem. „Nasz lekarz rodzinny od dwudziestu lat”.

„Witaj, Constance” – powiedział spokojnie, jakby dopiero co przyjechał na niedzielny obiad. „Myślę, że czas porozmawiać o tym, co naprawdę wiedział twój mąż”.

Garrett wycelował w niego bronią.

„Nie ruszaj się. Ręce tam, gdzie mogę je widzieć.”

Doktor Brennan powoli podniósł ręce, ale jego wyraz twarzy pozostał spokojny.

„Marszałku Garrett” – powiedział – „zastanawiałem się, kiedy się spotkamy”.

Garrett ścisnął mocniej.

„Mój bracie” – powiedział Garrett ochryple. „Znałeś Jamesa”.

Uśmiech Brennana był słaby.

„Byłem jego lekarzem” – powiedział. „Leczyłem jego depresję po skandalu. Przepisywałem mu tabletki, które… brał”.

Jego ton pozostał kliniczny, niemal znudzony.

„Thomas udokumentował wszystko” – kontynuował Brennan. „Każdą receptę, każdą sesję, każdą chwilę pogorszenia stanu zdrowia twojego brata. Prowadził doskonałą dokumentację”.

Garrett zrobił krok naprzód, czując, jak cała wściekła go ogarnia, ale Michael chwycił go za ramię i powstrzymał.

„Spokojnie” – powiedział Brennan. „Nie jestem tu po to, żeby kogokolwiek skrzywdzić. Jestem tu, bo Constance musi zrozumieć coś ważnego”.

Spojrzał mi prosto w oczy.

„Twój mąż nie zaczął gromadzić sekretów z powodu chciwości czy okrucieństwa. Zaczął, bo chciał kogoś chronić”.

„Ochrona kogo?” – zapytałem.

Spojrzenie Brennana nawet nie drgnęło.

„Ty, Constance.”

Te słowa nie miały sensu.

„Wszystko, co Thomas zrobił – każdy plik, każda tajemnica, każdy straszny wybór – zrobił to, żeby cię chronić”.

„Ochronić mnie przed czym?” – zapytałem ledwo słyszalnym głosem.

Wyraz twarzy Brennana złagodniał, pojawiło się coś w rodzaju litości.

„Z prawdy o twojej przeszłości” – powiedział. „O tym, kim naprawdę jesteś”.

Miałam wrażenie, że podłoga pode mną się zapada.

„O czym mówisz?”

„Twoje panieńskie nazwisko brzmiało Constance Elizabeth Bradford” – powiedział Brennan. „Zgadza się? Dorastałaś w Charlottesville. Jedyne dziecko Roberta i Eleanor Bradford”.

„Tak” – wyszeptałam, choć nagle nie byłam już niczego pewna.

„Ale to nieprawda” – powiedział Brennan. „Ani trochę”.

Wyciągnął teczkę z kurtki.

Od razu rozpoznałem, że to jeden z plików Thomasa.

Moje imię było napisane na karcie.

Mój plik.

Thomas miał na mój temat akta.

„Otwórz” – powiedział cicho Brennan. „Zanim ktokolwiek umrze, musisz wiedzieć, za co twój mąż poświęcił wszystko, by chronić”.

Moje ręce trzęsły się, gdy sięgałem po teczkę.

Michael i Dale podeszli bliżej.

Garrett trzymał broń wycelowaną w Brennana, ale jego wzrok również był zwrócony na akta.

Otworzyłem.

Pierwszym dokumentem był akt urodzenia.

Nie moje.

Widziałem swoje setki razy.

W tym przypadku podano inną nazwę.

Margot Hines.

Urodzony 3 czerwca 1962 r.

Pittsburgh, Pensylwania.

Moje urodziny.

Moja data urodzenia.

Ale nie moje imię.

„Nie rozumiem” – wyszeptałem.

„Czytaj dalej” – powiedział Brennan.

Wycinki z gazet z 1968 roku.

Pożar domu w Pittsburghu.

Dwa zgony.

Robert i Diane Keller.

Jeden ocalały.

Ich sześcioletnia córka.

Margot.

Zdjęcia małej dziewczynki o ciemnych włosach i poważnych oczach.

Wyglądała znajomo w sposób, który przyprawił mnie o dreszcze.

Wyglądała jak ja.

„Nie” – wyszeptałem. „To… to pomyłka”.

„Moimi rodzicami byli Robert i Eleanor Bradford. Dorastałem w Charlottesville. Pamiętam…”

„Pamiętasz to, co kazano ci pamiętać” – wtrącił Brennan. „To, w co Bradfordowie cię wychowali”.

Pochylił się do przodu.

„Adoptowali cię po pożarze. Zmienili twoje imię, historię, całą twoją tożsamość”.

„Zrobili to, bo ktoś bardzo potężny chciał, żebyś zniknął”.

„Kto?” zapytał Dale.

„Z powodu tego, co twoja matka widziała w noc pożaru” – powiedział Brennan ponurym głosem. „Bo widziała, kto to zrobił”.

„W wieku sześciu lat” – kontynuował – „Constance – Margot – była jedynym świadkiem podwójnego morderstwa”.

Pokój wirował.

Zacisnęłam palce na krawędzi stołu i walczyłam o oddech.

To nie może być prawdą.

Ale zdjęcia.

Akt urodzenia.

Daty idealnie pokrywają się z moim życiem, wyobrażonym jako historia kogoś innego.

„Thomas się dowiedział” – wyszeptałam. „W jakiś sposób odkrył, kim naprawdę jestem”.

„Kiedy byliście zaręczeni” – potwierdził Brennan – „robił rozeznanie w sprawie ogłoszenia o ślubie. Znalazł rozbieżność w waszych dokumentach adopcyjnych. Zaczął grzebać”.

„I co znalazł…” Brennan pokręcił głową.

„Ludzie, którzy zabili twoich biologicznych rodziców – ci, którzy chcieli cię uciszyć – byli ze sobą powiązani. Potężni”.

Thomas zdał sobie sprawę, że gdyby ktokolwiek odkrył, że wciąż żyjesz, że wciąż jesteś potencjalnym świadkiem, to natychmiast by cię ścigali.

„Mój Boże” – wyszeptał Michael.

Spojrzał na mnie tak, jakby widział mnie po raz pierwszy.

„Więc zbudował… to wszystko” – powiedział powoli Garrett. „Handel za ochronę. Dźwignia finansowa. Wzajemne gwarantowane zniszczenie”.

„Przez czterdzieści lat” – powiedział Brennan. „Szantażował, manipulował, niszczył ludzkie życie – tylko po to, żeby zapewnić wam bezpieczeństwo”.

„I działało” – dodał Brennan – „aż Edward Hutchkins zdał sobie sprawę, czym naprawdę są te pliki”.

„Dopóki nie zrozumiał, że po odejściu Thomasa nie było nikogo, kto mógłby utrzymać równowagę”.

„Dlatego uciekł” – wyszeptałem.

„Wiedział, że będą go szukać”.

„I tak się stało” – powiedział Brennan.

Jego wyraz twarzy stał się pilny.

„Constance, osoba, która podpaliła ten ogień, która zabiła twoich rodziców – oni wciąż żyją, wciąż są potężni. I wiedzą, że znalazłaś akta”.

„Wiedzą, że szukasz odpowiedzi”.

„Kto to jest?” – zapytałem. „Powiedz mi, kogo się boję”.

Brennan zacisnął szczękę.

„Nie mogę. Thomas nigdy nie podał mi nazwy. To była jego ostatnia polisa ubezpieczeniowa”.

„Ale to ktoś w tym mieście” – powiedział. „Ktoś, kogo znasz. Ktoś, kto obserwuje cię od czterdziestu lat, czekając, czy kiedykolwiek sobie przypomnisz”.

Światła znów się zapaliły.

Torres weszła przez tylne drzwi, wstrząśnięta i zraniona, z rozcięciem na czole.

„Wyłom” – jęknęła. „Ktoś mnie uderzył”.

Przybyło więcej agentów.

Wyciągnięta broń.

W tym zamieszaniu zobaczyłem, że Brennan skierował się w stronę drzwi.

„Czekaj” – powiedziałem, chwytając go za ramię. „Akty… czy jest tam napisane, kto to jest?”

Thomas ukrył ostateczną odpowiedź gdzieś, gdzie tylko ty ją znajdziesz – powiedział Brennan z naciskiem. – Powiedział mi kiedyś… gdyby coś mu się stało, sam byś się domyślił. Że jesteś mądrzejszy, niż ktokolwiek by ci się zdawało.

Potem zniknął.

Wtapiamy się w chaos, gdy agenci zabezpieczają kryjówkę.

Stałem tam, trzymając w ręku dokument, który dowodził, że całe moje życie było kłamstwem.

Że rodzice, których opłakiwałam, dzieciństwo, które pamiętałam, osoba, którą myślałam, że jestem – nic z tego nie było prawdziwe.

Byłam Margot Hines.

Świadek morderstwa.

Cel zabójcy, który czekał cztery dekady, aby dokończyć dzieło.

A gdzieś wśród dowodów, które Thomas zbierał przez całe życie – ukrytych w sekretach, których tak zaciekle strzegł – znajdowała się odpowiedź na pytanie, kto chciał mojej śmierci.

Musiałem je znaleźć, zanim one znajdą mnie.

Przenieśli nas w nowe miejsce przed świtem.

Hotel położony niedaleko budynku federalnego w Richmond, z agentami stacjonującymi na naszym piętrze i w holu.

Garretta zastąpiła starsza marszałek o nazwisku Patricia Cordova — surowa kobieta po pięćdziesiątce, która dała jasno do zrozumienia, że ​​nie docenia komplikacji, jakie wprowadziliśmy na jej teren.

„Zniknięcie doktora Brennana jest teraz częścią śledztwa” – powiedziała nam przy kawie w apartamencie hotelowym przekształconym w centrum operacyjne. „Wydaliśmy nakaz, ale wygląda na to, że zniknął równie całkowicie, jak Edward Hutchkins”.

„Współpracują” – powiedziałem. To było jedyne sensowne wytłumaczenie.

Wyraz twarzy Cordovy sugerował, że i ona doszła do tego samego wniosku.

„Musimy zrozumieć, dlaczego” – powiedziała. „Jaki jest ich cel końcowy?”

Spędziłem bezsenną noc na składaniu w całość fragmentów wspomnień, testowaniu ich w nowej rzeczywistości.

Margot Hines.

Ta nazwa brzmiała obco, jakbym przymierzał czyjeś ubrania.

Ale pojawiały się przebłyski, które zawsze uznawałam za dziecięce marzenia.

Dom z niebieskimi okiennicami.

Zapach dymu.

Krzyk kobiety.

Biegłam przez ciemność, podczas gdy ktoś wołał imię inne niż Constance.

Margot.

Wołali Margot.

„Mamo, musisz odpocząć” – powiedział Dale, siadając obok mnie na hotelowej kanapie. „Nie spałaś”.

„Nie mogę” – powiedziałem mu.

Pokazałem mu ten plik jeszcze raz.

Akt urodzenia.

Wycinki.

Spojrzenie Dale’a złagodniało.

„Mamo… jeśli to prawda, jeśli byłaś świadkiem morderstwa, to może coś sobie przypomnisz” – powiedział łagodnie.

„Albo możesz znów doznać traumy.”

„Niech zajmą się tym profesjonaliści”.

Jednak specjaliści pozwolili dr. Brennanowi wejść do federalnego bezpiecznego domu i stamtąd wyjść.

Stracili Edwarda Hutchkinsa i dwa i trzy miliony dolarów.

Szukali odpowiedzi w aktach Thomasa, podczas gdy prawdziwa odpowiedź czuła się ukryta gdzieś głęboko w mojej skrawkowej pamięci.

Michael chodził przy oknie, przyciskając telefon do ucha.

Cały ranek był na telefonach – do Clare, do swojego biura i do prawnika rodziny.

Kiedy w końcu się rozłączył, jego wyraz twarzy był ponury.