Przez 5 lat po cichu opłacałam studia medyczne mojego męża. W tygodniu, w którym skończył studia, zażądał rozwodu. Powiedział mi, że już nie pasuję do życia, jakiego pragnął. Po rozprawie rozwodowej odeszłam bez słowa. ROK PÓŹNIEJ…

Amara zamknęła walizkę.

„Nie chcę tego, Nia. Jeśli przyjmę te pieniądze, na zawsze będę wiązał się z urazą. To brudne pieniądze. Pieniądze pełne upokorzenia. Uważam, że zapłaciłem 500 000 dolarów za bardzo kosztowną lekcję życia i nie chcę tego powtarzać”.

„Więc dokąd pójdziesz?” zapytała Nia.

Amara się uśmiechnęła. To był pierwszy naprawdę szczery uśmiech od tygodni.

„Chcę kontynuować realizację swojego marzenia, tego, które odłożyłam na później. Chcę wrócić na studia. Chcę pisać. Wciąż mam mózg, Nia. Wciąż mam ambicję”.

Amara wzięła Nię za ramiona.

„Obiecuję ci, że opuszczę to miasto. Zniknę z życia Keona i jego matki. Wykorzystam cały mój niematerialny kapitał, cały ten ból, aby zbudować coś naprawdę wspaniałego. Pewnego dnia znów usłyszą moje imię i wtedy zrozumieją, kto tak naprawdę nie był na czyim poziomie”.

Amara mocno przytuliła Nię.

Uważaj na siebie, Nia, i nikomu nie mów, gdzie jestem.

„Oczywiście, Amara. Dąż do swoich marzeń. Niech tego pożałują.”

Tej nocy Amara udała się na dworzec autobusowy. Świadomie wybrała odległe miasteczko, miejsce, gdzie nikt jej nie znał. Gdy autobus zaczął odjeżdżać od olśniewającego miasta, które sprawiło jej tyle bólu, Amara wyjrzała przez okno. Nie płakała. Czuła jedynie ogromną ulgę. Zniknęła z jedną walizką, stertą nieodebranych ofiar i wielką obietnicą złożoną sobie.

Minął rok. Czas płynął nieubłaganie, zmieniając losy i obracając kołem życia.

Na piętnastym piętrze najbardziej prestiżowego prywatnego szpitala w Atlancie młody mężczyzna szedł pewnym i zdecydowanym krokiem. Jego biały fartuch lekarski był nienagannie wyprasowany. Na szyi zwisał mu drogi stetoskop, nie tylko jako narzędzie, ale i symbol statusu. Na plakietce na piersi wyraźnie widniał napis „Dr Kian Sterling”.

Był nowym asem chirurgii – inteligentnym, zwinnym i, pomimo młodego wieku, już wcześniej przeprowadzającym kilka skomplikowanych operacji. Przełożeni go uwielbiali. Młode pielęgniarki podziwiały go, a koledzy uważali go za wzór do naśladowania.

Kean osiągnął wszystko, czego pragnął. Jego dawne życie z Amarą wydawało się odległym koszmarem. Ledwo pamiętał imię swojej byłej żony. Jeśli kiedykolwiek przeszło mu to przez myśl, Keon uważał to jedynie za wstydliwe wspomnienie, krok, który musiał pokonać, by dotrzeć tam, gdzie jest teraz.

„Rozwód z Amaro był najlepszą decyzją w moim życiu” – powtarzał sobie często przed lustrem w swoim luksusowym penthousie.

Amaro był dla niego ciężarem, kamieniem w bucie, pamiątką po jego miernej przeszłości. Teraz był wolny i celebrował tę wolność z luksusem.

Ken nie mieszkał już w małym wynajmowanym mieszkaniu, które odziedziczył po ojcu. Wraz z panią Sterling przeprowadzili się do luksusowego penthouse’u w centrum miasta, skąd mogli podziwiać widoki na miasto nocą. Oczywiście, kredyt hipoteczny go przytłaczał, ale Keonowi to nie przeszkadzało. Status był najważniejszy. Wymienił też swój stary motocykl na nowiutkiego, czarnego Mercedesa Klasy C. Samochód kupił na siedmioletni kredyt z bardzo wysokim oprocentowaniem.

Jego początkowa pensja w prywatnym szpitalu była wysoka, ale niewystarczająca na styl życia, jaki chciał prezentować. Każdy weekend Keon spędzał noce w ekskluzywnych restauracjach, takich samych, w jakich upokarzał Amarę. Kupował markowe zegarki i ubrania, a także dołączył do ekskluzywnego klubu golfowego. Na pierwszy rzut oka dr Kian Sterling był idealnym przykładem sukcesu.

Ale za tą fasadą zaczęła narastać sterta rachunków za karty kredytowe. Żonglował pięcioma różnymi kartami kredytowymi i złożył kilka wniosków o kredyty bankowe pod pretekstem remontu penthouse’u.