Przebrałem się za bezdomnego i poszedłem do swojego supermarketu, żeby zobaczyć, kto zasługuje na mój spadek, a potem…

Wtedy mnie olśniło. Nie chodziło tylko o pieniądze. Wszystko, co zbudowałem, musiało trafić w odpowiednie ręce. Dlatego postawiłem sobie za cel odkrycie, kto jest naprawdę tego godny.

Pewnego dnia przebrałem się za bezdomnego i odwiedziłem kilka moich supermarketów. Za każdym razem kierownicy wypychali mnie, traktowali z pogardą i dawali mi do zrozumienia, jak mało szacunku mają dla osób bezbronnych.

Właśnie gdy zaczynałem tracić nadzieję, jeden człowiek wszystko zmienił. Lewis Carter, młodszy administrator, cicho zaprowadził mnie do pokoju socjalnego. Podał mi kanapkę, nalał kawy i przemówił do mnie z autentyczną życzliwością. W jego oczach dostrzegłem współczucie – nie litość, nie obowiązek, ale prawdziwe człowieczeństwo.

Tej samej nocy przepisałem swój testament.

Tydzień później, kiedy wszedłem do tego samego sklepu w moim najlepszym garniturze, obsługa prześcignęła się w traktowaniu mnie jak króla. Lewis tylko skinął mi głową na znak uznania, niczym się nie różniąc od poprzedniego.

To było wszystko, czego potrzebowałem, aby potwierdzić swoją decyzję.

Później dowiedziałem się, że miał kryminalną przeszłość z młodości. Kiedy go o to zapytałem, był szczery. Powiedział, że więzienie nauczyło go pokory i szacunku do innych.