„Proszę… Ratujcie moją młodszą siostrę! Nie wytrzyma!” Bezdomny chłopiec z brudną twarzą i posiniaczonymi, bosymi stopami trzymał w ramionach słabą, drżącą dziewczynkę, biegnąc w stronę prezesa, który miał odejść na zawsze. Zdławione krzyki i rozpaczliwe błagania sprawiły, że zatrzymał się, odwrócił – i zamarł na widok, którego się nie spodziewał.

Odwrócił się. Kilka kroków dalej stał bosy chłopiec, nie starszy niż sześć lat, trzymając w ramionach malucha otulonego w za dużą bluzę z kapturem. Twarz miała bladą, usta drżały. Oczy chłopca były szeroko otwarte ze strachu, ale jego ramiona opiekuńczo ją obejmowały.

„Nie jadła od wczoraj” – wyszeptał. „Proszę… zabierz moją młodszą siostrę. Jest głodna”.

Twarz z przeszłości

Marcus podszedł bliżej, gotowy ich uspokoić – i zamarł. Twarz chłopca… oczy, blizna na czole – wyglądał, jakby zobaczył ducha sprzed dwudziestu lat.

„Jak masz na imię?” zapytał cicho Marcus.

„Jamie” – odpowiedział chłopiec. „A to jest Hope”.

To imię uderzyło go jak cios. Nadzieja. Imię dziewczynki, o której narzeczona kiedyś mu powiedziała, że ​​zmarła przy porodzie – dziecka, którego nigdy nie poznał.

Prawda się ujawnia

Gdy szli w kierunku najbliższej restauracji, Marcus zapytał o ich matkę.

„Miała na imię Evelyn” – powiedział Jamie.