Powiedzieli, że nie jestem wystarczająco „rodzinny”, żeby wysłuchać testamentu własnego ojca, więc i tak się pojawiłem – trzymając w ręku dokumenty, które mogły sprawić, że ich pewność okaże się błędną oceną.

Wyraz twarzy Franklina pociemniał.

„Harold Stevenson był marionetką Diany przez lata. Twój tata trzymał go jako prawnika rodziny, żeby uniknąć podejrzeń, ale nie ufał mu w kwestii prawdziwego planu. Harold zaplanował odczytanie na dzisiejsze popołudnie, a Diana dała mu jasno do zrozumienia, że ​​nie jesteś mile widziany”.

Przejrzałem akty własności, które miałem w teczce.

„Och, myślę, że i tak przyjdę.”

Uśmiech Franklina był wilczy.

„Richard by to uwielbiał. Zawsze mówił, że masz jego talent do dramatycznych momentów.”

Wychodząc z jego gabinetu, poczułem obecność ojca silniej niż od czasu powrotu do Maplewood. Powierzył mi swoje dziedzictwo i nie zamierzałem go zawieść.

Diana i jej dzieci wkrótce miały się przekonać, że niedocenili obu panów z rodziny Harrisonów.

Margaret Wilson była asystentką mojego ojca przez dwadzieścia lat. Wiedziała wszystko o Harrison Properties i o wszystkich w Maplewood.

Gdy tamtego ranka wszedłem do siedziby firmy, jej twarz rozjaśniła się szczerą radością.

„Maxwell Harrison” – powiedziała, wstając od biurka, żeby mnie uściskać. „Miałam nadzieję, że przyjdziesz”.

Biura się zmieniły – stały się bardziej eleganckie, chłodniejsze – a wpływ Diany był widoczny w wystroju. Jednak królestwo Margaret pozostało przytulnym powrotem do przeszłości, z uporządkowanymi szafkami na dokumenty i zdjęciami rodzinnymi, w tym, co zauważyłem z ukłuciem bólu, kilkoma moimi, którymi tata musiał ją zaopatrywać przez lata.

„Twój ojciec chciał, żebym ci to dała” – powiedziała cicho Margaret, podsuwając mi drugi pendrive. „Kazał mi obiecać, że wręczę ci to osobiście, że nie wyślę tego pocztą ani nie zostawię nigdzie, gdziekolwiek mogłoby się to znaleźć”.

Podziękowałem jej i zapytałem o aktualną sytuację firmy.

Wyraz twarzy Margaret stał się zaniepokojony.

„Wiele się zmieniło, odkąd Diana przejęła zarządzanie. Cięcia kosztów. Redukcje personelu. Zatrudniła konsultantów, którzy nie mają pojęcia o tym, jak zarządzał twój ojciec”.

Zniżyła głos.

„A Tyler… Tylerowi nadano tytuł wiceprezesa, ale rzadko się pojawia, a kiedy już to robi, podejmuje decyzje, które niweczą lata żmudnej pracy”.

Pytałem o konkretne projekty i nieruchomości, uważając, by nie zdradzić tego, co już wiedziałem z dokumentów i ze spotkania z Franklinem. Odpowiedzi Margaret potwierdziły moje podejrzenia.

Diana systematycznie przygotowywała się do rozmontowania pieczołowicie budowanego imperium mojego ojca, aby osiągnąć szybki zysk.

„Osiedle Riverside zostało całkowicie przeprojektowane” – powiedziała Margaret. „Wizja twojego ojca, dotycząca przestrzeni społecznej z niedrogimi mieszkaniami, została zastąpiona luksusowymi apartamentami i ekskluzywnymi sklepami. Firma Lawrence’a Blackwooda ma przejąć budowę w przyszłym miesiącu”.

Zanim wyszedłem, poprosiłem o pozwolenie na obejrzenie biura mojego ojca.

Margaret zawahała się.

„Diana kazała to wszystko opróżnić w zeszłym tygodniu” – przyznała. „Powiedziała, że ​​potrzebuje miejsca dla nowego zespołu marketingowego”.

„Wciąż chciałbym to zobaczyć.”

Pokój, który kiedyś wypełniała obecność mojego ojca – jego książki, mapy, kolekcja lokalnych, historycznych fotografii – był teraz pustą skorupą. Stojąc tam, poczułem odnowione poczucie celu.

Nie chodziło tylko o odebranie mi spadku. Chodziło o uszanowanie wizji mojego ojca dla Maplewood.

Znalazłem cichy zakątek w pobliskim parku, żeby obejrzeć zawartość drugiego pendrive’a. Na tym było więcej filmów: mój ojciec spacerował po różnych posesjach, wyjaśniając ich znaczenie i swoje nadzieje na przyszłość.

Nagrywał te prywatne wiadomości przez ostatni rok swojego życia, tworząc szczegółowy plan swojej wizji.

„Projekt Riverside jest najważniejszy” – powiedział w jednym z nagrań, stojąc na pustej działce nadbrzeżnej, która była przedmiotem naszej ostatniej dyskusji. „To może odmienić Maplewood – stworzyć mieszkania i możliwości dla wszystkich, nie tylko dla bogatych. Diana nie rozumie, że miasto potrzebuje różnorodności ekonomicznej, aby się rozwijać. Przeniosłem tę nieruchomość na ciebie, ponieważ wiem, że postąpisz właściwie”.

Na innym nagraniu widać, jak siedzi w swoim biurze zmęczony, ale zdeterminowany.

„Obserwowałem twoją pracę w Azji, Maxwell. Zrównoważony rozwój budownictwa mieszkaniowego w Malezji. Projekt wielofunkcyjny w Wietnamie. Wziąłeś to, czego cię nauczyłem, i udoskonaliłeś to. Miałeś rację co do kierunku, w którym powinniśmy byli pójść. Zbyt łatwo dałem się zwieść skupieniu Diany na luksusie i statusie”.

Kiedy skończyłem oglądać wszystkie filmy, w pełni zrozumiałem nie tylko to, co przekazał mi ojciec, ale i dlaczego. Chronił swoje najważniejsze projekty przed wpływem Diany, dbając o to, by były rozwijane zgodnie z jego pierwotną wizją – wizją, którą kiedyś dzieliliśmy.

Następnie udałem się na spotkanie z Jamesem Pattersonem, księgowym, który przez dziesięciolecia zajmował się finansami osobistymi mojego ojca.

James przywitał mnie serdecznie, choć ostrożnie w swoim małym biurze w centrum miasta.

„Spodziewałem się ciebie” – powiedział, mocno zamykając za mną drzwi. „Twój ojciec zostawił mi instrukcje, żebym ci pomógł, jak wrócisz”.

James opowiedział mi o skomplikowanych ustaleniach finansowych, które stworzył mój ojciec. Nie tylko przeniósł własność nieruchomości, ale także założył odrębną spółkę – Harrison Legacy Holdings – której byłem jedynym właścicielem.

„Struktura jest całkiem elegancka” – powiedział James, pokazując mi schematy blokowe i bilanse. „Na papierze Diana wierzy, że odziedziczy kontrolę nad Harrison Properties, ale firma jest teraz w zasadzie wydmuszką. Cenne aktywa zostały przeniesione do Harrison Legacy Holdings w ciągu ostatnich trzech lat w ramach serii całkowicie legalnych transakcji”.

„Czy tata zostawił Dianę z niczym?” – zapytałem, czując mimo wszystko ukłucie niepokoju.

James pokręcił głową.

„Był sprawiedliwy. Dom rodzinny należy do niej. Ma konta inwestycyjne z pokaźnymi saldami. Będzie otrzymywać stałe dochody z niektórych nieruchomości komercyjnych. W żadnym wypadku nie będzie bez środków do życia – po prostu nie będzie miała kontroli nad imperium, które, jak jej się wydawało, zdobędzie”.

Resztę poranka spędziłem na przeglądaniu dokumentów i wykonywaniu telefonów w celu potwierdzenia mojej sytuacji prawnej. Do południa byłem już pewien swojej pozycji.

Akty własności były ważne. Przeniesienia własności zostały prawidłowo zarejestrowane. Mój ojciec metodycznie zadbał o to, aby jego życzenia zostały spełnione, niezależnie od tego, co mógłby zawrzeć w testamencie.

Przygotowując się do odczytania testamentu zaplanowanego na 14:00, czułem się jednocześnie zdenerwowany i zdecydowany. Diana i jej dzieci przez lata wypychały mnie z życia mojego ojca, myśląc, że w ten sposób zapewniły sobie przyszłość.

Nie mieli pojęcia, co ich czeka.

Starannie ubrałem się w swój najlepszy garnitur – grafitowy – i subtelny niebieski krawat, który dostałem od ojca lata temu. W teczce uporządkowałem najważniejsze dokumenty, których mogłem potrzebować: akty własności, dokumenty rejestracyjne firmy, zapisy dotyczące przeniesienia własności, dowody prawdziwych intencji mojego ojca.

Zanim udałem się do kancelarii Harolda Stevensona, zadzwoniłem po raz ostatni do Grace. Była moją najbliższą powierniczką od czasu mojego powrotu i ceniłem jej wskazówki, jak poradzić sobie z czekającą mnie konfrontacją.

„Diana powtarza wszystkim, że porzuciłaś ojca i na nic nie zasługujesz” – ostrzegła mnie Grace. „Gra rolę oddanej żony perfekcyjnie. Przygotuj się na teatralne widowisko”.

„Nie chcę jej upokorzyć” – powiedziałem. „Chcę tylko uszanować wolę taty”.

Milczenie Grace było bardzo wymowne.

„Dobrze” – poprawiłem się. „Może chcę ją trochę upokorzyć”.

Grace się zaśmiała.

„Zasłużyła na to. Twój tata nie był szczęśliwy przez ostatnie kilka lat, Max. Tęsknił za tobą. Cokolwiek się dzisiaj wydarzy, pamiętaj, że chciał, żebyś wrócił do domu i zajął należne ci miejsce”.

Z tymi słowami, które dodały mi odwagi, udałem się do biura Harolda Stevensona, gotowy stawić czoła rodzinie, która próbowała wymazać mnie z dziedzictwa mojego ojca.

Kancelaria prawnicza Harolda Stevensona zajmowała całe najwyższe piętro jednego z niewielu wieżowców w Maplewood, skromnego, czteropiętrowego budynku w centrum miasta. Właścicielem budynku był w rzeczywistości mój ojciec, choć zastanawiałem się, czy Harold wiedział, że prawo własności przeszło na mnie sześć miesięcy temu.

Przybyłem pięć minut przed umówioną godziną, poświęcając chwilę na uspokojenie się w holu. Ta konfrontacja trwała latami, choć ani Diana, ani jej dzieci jeszcze tego nie wiedziały.

Recepcjonistka była zaskoczona, gdy podałem swoje nazwisko.

„Och, panie Harrison. Ja… pozwól mi to sprawdzić u pana Stevensona.”

Zniknęła w korytarzu i wróciła po chwili z zdenerwowanym Haroldem.

Harold Stevenson był prawnikiem mojego ojca przez dwadzieścia lat. Sporządził mój pierwszy testament, gdy skończyłem osiemnaście lat, i zajął się papierkową robotą, gdy kupiłem swoją pierwszą nieruchomość inwestycyjną w wieku dwudziestu jeden lat.

Teraz jednak traktował mnie jak kogoś obcego, a nawet gorzej, jak intruza.

„Maxwell” – powiedział, nie wyciągając ręki. „To… nieoczekiwane. Dzisiejsze spotkanie to tylko kameralne, rodzinne spotkanie, podczas którego omawiamy wstępne sprawy”.

„Jestem rodziną” – odpowiedziałem po prostu. „Jedyny krewny mojego ojca”.

Dyskomfort Harolda był wyczuwalny.

„Diana uznała, że ​​najlepiej będzie, biorąc pod uwagę wasze rozstanie… może moglibyśmy zorganizować osobne spotkanie, aby omówić wszelkie obawy, które mogą was nurtować”.

„Wezmę udział w dzisiejszym spotkaniu” – powiedziałem stanowczo.

„Czy możemy?”

Nie czekając na odpowiedź, minąłem go i poszedłem w stronę sali konferencyjnej, skąd dobiegały głosy. Harold pospieszył za mną, omal nie potykając się w pośpiechu.

Gdy otworzyłem drzwi, rozmowa w środku nagle się urwała.

Diana siedziała na czele stołu, tam gdzie siedziałby mój ojciec, ubrana w elegancką czerń, która podkreślała jej popielate blond włosy. Britney i Tyler stali po jej bokach niczym dworzanie.

Obecnych było jeszcze kilka innych osób: bankier taty, kuzyn Diany, który nigdy mnie nie lubił, i mężczyzna, którego rozpoznałem jako prawnika Lawrence’a Blackwooda.

Diana wyzdrowiała pierwsza.

„Maxwell, to dla mnie niespodzianka” – powiedziała tonem sugerującym, że nie będzie to miła niespodzianka.

„Przyszedłem wysłuchać woli mojego ojca” – powiedziałem, siadając naprzeciwko niej.

Harold niepewnie kręcił się przy drzwiach.

„Diana, nie wiedziałem, że Maxwell do nas dołączy” – mruknął.

Idealnie umalowana twarz Diany stwardniała.

„To spotkanie jest tylko dla spadkobierców” – powiedziała chłodno. „Maxwell wycofał się z tej rodziny lata temu”.

Nic nie powiedziałem. Po prostu otworzyłem teczkę i wyjąłem teczkę z dokumentami.

„Myślę, że powinniśmy zacząć” – powiedział Harold, zajmując miejsce i porządkując papiery. „Jesteśmy tu, żeby odczytać ostatnią wolę i testament Richarda Harrisona”.

Gdy Harold zaczął czytać formalny wstęp do aktu prawnego, przyglądałem się twarzom wokół stołu. Diana utrzymywała maskę ponurej godności, od czasu do czasu ocierając suche oczy koronkową chusteczką.

Tyler wyglądał na znudzonego, co chwila zerkając na zegarek. Tylko Britney okazywała jakiekolwiek prawdziwe emocje, jej oczy były zaczerwienione i opuchnięte.

„Mojej żonie Dianie” – przeczytał Harold – „zostawiam nasz rodzinny dom przy Maple Avenue 247, jego zawartość oraz sumę dwóch milionów dolarów”.

Diana skinęła głową, jakby właśnie tego się spodziewała. Nie wydawała się zaskoczona ani szczególnie wdzięczna, a ja wiedziałem, że to było minimum, jakiego się spodziewała.

„Mojej pasierbicy, Britney, zapisuję sumę miliona dolarów i moją kolekcję pierwszych wydań książek”.

Britney spojrzała ze zdziwieniem na tę ostatnią część. Kolekcja książek mojego ojca była jego dumą, pieczołowicie gromadzona przez dekady.

Też byłem zaskoczony. To nie zgadzało się z planami, którymi podzielił się ze mną tata, ale milczałem i czekałem.

„Mojemu pasierbowi, Tylerowi, zostawiam sumę miliona dolarów i moją kolekcję zabytkowych samochodów.”

Tyler uśmiechnął się krzywo. Samochody taty były warte pokaźną sumę; sam Mustang z 1965 roku był wart ponad sto tysięcy dolarów.

„Jeśli chodzi o moje interesy biznesowe” – kontynuował Harold – „Harrison Properties i wszystkie powiązane aktywa pozostawiam…”

Diana wyprostowała się, w jej oczach pojawił się triumfalny błysk.

„Mój syn, Maxwell Harrison.”

W pokoju zapadła grobowa cisza.

Wtedy Diana wybuchnęła ostrym, niedowierzającym śmiechem.

„To niemożliwe” – powiedziała. „Richard zmienił testament dwa lata temu. Byłam przy tym”.

Harold wyglądał na bardzo nieswojo.

„Sześć miesięcy temu złożono aneks” – przyznał. „Cofał on poprzednie zmiany”.

Twarz Diany poczerwieniała ze złości.

„Nigdy o tym nie wspominałeś.”

„Nie wiedziałem o tym aż do wczoraj” – powiedział Harold słabym głosem. „Richard złożył to bezpośrednio w sądzie. Oficjalną kopię otrzymałem wczoraj po południu”.

„To nie ma znaczenia” – powiedziała Diana lekceważąco. „Liczą się aktywa Harrison Properties, a ja kieruję firmą od roku. Zarząd nigdy nie zaakceptuje przywództwa Maxwella po tym, jak zrezygnował ze swoich obowiązków”.

To był moment, na który czekałem.

Położyłem akty własności na stole, przesuwając je w kierunku środka, gdzie wszyscy mogli je zobaczyć.

„To są akty własności nieruchomości deweloperskiej Riverside, dzielnicy handlowej w centrum miasta, apartamentów przy Maple Street i dwunastu innych kluczowych nieruchomości” – powiedziałem spokojnie. „Zauważycie, że wszystkie są na moje nazwisko. I tak już od jakiegoś czasu”.

Diana chwyciła papiery, jej ręce drżały, gdy je przeglądała.

„To muszą być podróbki”.

„Nie są” – powiedziałem. „Tata prawnie przeniósł na mnie własność w ciągu ostatnich trzech lat. Możesz to sprawdzić w urzędzie stanu cywilnego”.

Spojrzałem na nią i nie mogłem się oprzeć dramatycznej ozdobnikowi, który spodobałby się mojemu ojcu.

„Masz na myśli nieruchomości, które już posiadam?”

Tyler zerwał się na równe nogi.

„Nie możesz po prostu wrócić po pięciu latach i zabrać wszystkiego”.

„Niczego nie biorę” – odpowiedziałem spokojnie. „Zabieram to, co już do mnie należy. To, co tata chciał, żebym miał”.

Twarz Diany z żywej stała się poszarzała.

„Harold, czy to legalne? Czy on może to zrobić?”

Harold, który ze zdziwieniem oglądał kopie aktów, niechętnie skinął głową.

„Transfery wydają się uzasadnione. Gdyby Richard przepisał te nieruchomości za życia, nie byłyby one częścią spadku”.

„A co z Harrison Properties?” – zapytała Diana. „W testamencie jest napisane, że Maxwell przejmuje firmę”.

„Majątkiem firmy są przede wszystkim nieruchomości” – wyjaśnił Harold, wyglądając coraz bardziej nieszczęśliwie. „Skoro nieruchomości są już w posiadaniu Maxwella, to sama firma jest tylko wydmuszką”.

„Sypialnia” – dokończyłem za niego. „Tata założył też w zeszłym roku Harrison Legacy Holdings, przekazując kontrolę operacyjną nad wszystkimi tymi nieruchomościami nowemu podmiotowi. Jestem jedynym właścicielem”.

W pokoju zapanował chaos. Tyler krzyczał, że kwestionuje testament. Diana zagroziła, że ​​pozwie wszystkich, łącznie z Haroldem.

Britney siedziała w milczeniu, patrząc na mnie nieodgadnionym wzrokiem.

Kiedy Diana w końcu straciła siły, odezwałem się ponownie, głosem cichym, ale stanowczym.

„Tata zapewnił ci bezpieczeństwo finansowe, Diano. Dom, inwestycje, kilka nieruchomości przynoszących dochód. Nie był mściwy, ale zbudował Harrison Properties od zera i chciał, żeby jego dziedzictwo było chronione. Wiedział, że planujesz sprzedać je kawałek po kawałku”.

„Nie masz prawa” – syknęła Diana. „Byłam jego żoną. Opiekowałam się nim, kiedy ty byłeś programistą w Azji”.

„Chciałam wrócić” – powiedziałam. „Dzwoniłam miesiącami po moim wyjeździe. Mówiłeś mi, że nie chce ze mną rozmawiać”.

Na twarzy Diany pojawił się cień poczucia winy, ale szybko go ukryła.

„Był tobą zawiedziony.”

„To dlaczego zostawił mi wszystko, co było dla niego ważne?” – zapytałam. „Dlaczego spędził ostatnie lata swojego życia, tworząc misterny plan, który miał zapewnić mi kontynuację jego dzieła?”

Britney zabrała głos po raz pierwszy.

„Czy to prawda?”