Powiedziałem mojemu wujkowi, że jego pies wygląda na chorego. Zaśmiał się i zamknął mnie ze sobą w kojcu. Jednak to, co wydarzyło się później, zmieniło wszystko na zawsze…

Kiedy zapytałem wujka, czy go karmi, tylko uśmiechnął się krzywo. „Dostaje resztki” – powiedział nonszalancko, unosząc słoik z alkoholem, jakby to był toast.

Zamknięty

Nie mogłem tego znieść. Otworzyłem bramę, żeby sprawdzić, co z Minto, mając nadzieję, że chociaż poluzuję mu łańcuch albo wytrę oczy. Wtedy usłyszałem trzask. Zamek zatrzasnął się za mną.

„Jeśli tak bardzo go pragniesz” – powiedział chłodno Ferenc – „to zostań tam z nim”.

Stałem jak sparaliżowany, gdy wracał do domu, zostawiając mnie zamkniętą w zagrodzie z wygłodniałym psem. Ale kiedy spojrzałem na Minto, nie zobaczyłem żadnego zagrożenia – tylko cierpienie. Padłem na kolana, szepcząc: „Jestem tutaj. Damy radę”.

Przez noc

Temperatura spadła wraz z zachodem słońca. Nie miałam telefonu, wyjścia i pomocy przez wiele kilometrów. Minto zadrżał, więc zdjęłam kurtkę i owinęłam go nią. Raz polizał mnie po dłoni – słaby, ale pełen zaufania. To wystarczyło, żebym mogła iść dalej.

Całą noc nie spałam, trzymając go, gdy kaszlał i skomlał. Rano wiedziałam, że muszę nas stamtąd wydostać.

Wyzwolenie