Powiedziała mi, żebym o niej zapomniał, ale rok później prawda mnie odnalazła.

Urodziłam się jako córka 17-letniej dziewczyny, która postanowiła mnie porzucić.

Latami żyłam z tą otwartą raną. Aż w końcu, mając dwadzieścia kilka lat, zebrałam się na odwagę. Podążałam za tropami, zbierałam wskazówki i w końcu… ją znalazłam.

Wciąż pamiętam moment, w którym stanęłam przed nią. Byłam pełna nadziei. Serce waliło mi jak młotem.

Ale jego twarz zamarła. Jego wzrok pociemniał.

„Zapomnij o mnie” – wyszeptała niemal w panice.

„Mój mąż na pewno nigdy nic o tobie nie wie. Jest potężny… Zostawiłby mnie”.

Jego słowa przyprawiły mnie o dreszcze. Czułam się, jakby ktoś dźgnął mnie w brzuch.

Nie krzyczałam. Nic nie powiedziałam. Po prostu odeszłam, z tą nieznośną ciszą w piersi.
Ciszą, która boli bardziej niż krzyk.