Powiedziała mi, żebym o niej zapomniał, ale rok później prawda mnie odnalazła.

Rok później, niespodziewany gość

Próbowałam zapomnieć. Ale niektóre rany nigdy się tak naprawdę nie goją.

Pewnego deszczowego wieczoru ktoś zapukał do moich drzwi.

Był to wysoki, elegancki mężczyzna w garniturze. W jego oczach malowało się wzruszenie.

„Mam na imię Daniel” – powiedział cicho.

„Jestem mężem twojej matki”.

Zamarłam. Czego chciał?

Potem wyciągnął małe pudełko.

„Nigdy mi o tobie nie mówiła… Ale znalazłem listy”.

W pudełku: dziesiątki kopert.
Odręczne listy.
Po jednym na każdy rok od moich narodzin.

„Do mojego pięknego dziecka…”

Otworzyłam pierwszy list drżącymi rękami. Zaczynał się tak:

„Moje piękne dziecko, myślę o tobie każdego dnia. Wiedz, że kochałam cię na tyle, by pozwolić ci odejść”.

Każde słowo głęboko mnie poruszyło. Zdałam sobie sprawę, że za jego milczeniem kryje się strach… ale też miłość.

Daniel spojrzał na mnie, poruszony.

„Jest w szpitalu. Czeka na ciebie. Chciała, żebyś dostał te listy”.

Późne, ale niezapomniane spotkanie

Następnego dnia przechadzałam się po szpitalu.

I oto była. Słaba, chuda… ale z tym uśmiechem, tym spojrzeniem.

„Przyszedłeś” – powiedziała mi ze łzami w oczach.

Wzięłam ją w ramiona. I wszystko, co nosiłam w sobie przez lata – ból, złość, nieporozumienie – zniknęło.