Poszłam pośmiać się z mojej byłej na jej ślub z „biednym mężczyzną” — ale kiedy zobaczyłam pana młodego, wróciłam do domu i płakałam całą noc

Po studiach Emilio znalazł pracę jako kierownik budowy. Zarabiał niewiele, ale zawsze się uśmiechał.

A teraz stała przy ołtarzu, na jednej nodze… uśmiechnięta… trzymając Antonia za rękę z ogromną miłością.

A Antonio?

Blaskowała. Jej oczy błyszczały. Jej uśmiech był pogodny i spokojny.

Zobacz następną stronę

Na jego twarzy nie było śladu smutku. Wyczuwalna była tylko duma mężczyzny siedzącego obok niego.

Usłyszałam szepty dwóch staruszków przy sąsiednim stoliku:

„Emilio to dobry chłopak. Stracił nogę, ale ciężko pracuje. Co miesiąc przesyła rodzinie pieniądze. Latami oszczędzał, żeby kupić tę ziemię i zbudować swój mały domek. Lojalny, uczciwy… wszyscy go szanują”.

Zamarłam.

Kiedy ceremonia się rozpoczęła, Antonio podszedł do ołtarza, czule trzymając Emilia za rękę.

I po raz pierwszy… zobaczyłam w jego oczach szczęście, którego nigdy nie mogłabym mu dać.

Pamiętam te dni, kiedy Antonio nie śmiał nawet oprzeć się na mnie publicznie, bo bał się, że jego proste ubranie mnie zawstydzi.

Ale dziś… stał wysoki i dumny obok mężczyzny, który miał tylko jedną nogę, ale serce pełne godności.

Kiedy wróciłam do domu, rzuciłam moją designerską torbę na sofę i osunęłam się na podłogę.

A potem… rozpłakałam się.

Nie z zazdrości.

Ale z powodu gorzkiej prawdy: straciłam najcenniejszą rzecz w życiu.

Tak, miał pieniądze. Status. Samochód.

Ale nie miałam nikogo, kto by mnie naprawdę kochał.

Antonio?