Poślubił córkę swojego najlepszego przyjaciela – a prawda, którą odkrył tamtej nocy, zrujnowała jego świat

Opadła na krawędź łóżka i zaczęła drżeć.

„Lata temu, zanim mnie poznałaś, nasz dom stanął w płomieniach. Mój ojciec mnie uratował, ale spłonęłam, zanim zdążył do mnie dotrzeć. Blizny zostały. On… on się wstydził. Myślał, że nigdy nie będę kochana – że nikt nigdy mnie nie zechce, jeśli się dowie. Dlatego próbował trzymać cię z daleka.”

Pierś Artura ścisnęła się. Powoli uklęknął przed nią, biorąc jej drżące dłonie w swoje pomarszczone dłonie.

Następnie delikatnie pocałował każdą bliznę – jedną po drugiej.

„Clara” – powiedział łamiącym się głosem – „to nie są niedoskonałości. To dowód na to, że przetrwałaś – że walczyłaś, by żyć. Sprawiają, że jesteś dla mnie piękniejsza . I przysięgam, że dopóki żyję, nigdy więcej się przede mną nie ukryjesz”.

Zapłakała mu w ramię, a jej strach ustąpił miejsca cichej uldze. Po raz pierwszy poczuła się naprawdę dostrzeżona.

Tylko w celach ilustracyjnych
Następnego ranka Artur przyprowadził Clarę do domu jej ojca.
Kiedy Richard je zobaczył, jego twarz stwardniała — aż do chwili, gdy zauważył słabe ślady na skórze córki.

Artur przemówił, zanim Richard zdążył się odezwać.

„Zamknąłeś ją z tego powodu” – powiedział łagodnie, ale stanowczo. „Ale ona jest silniejsza od nas obu. Myślałeś, że blizny czynią ją niegodną – ale to one czynią ją niezwykłą”.

Głos Richarda się załamał.

„Chciałem ją tylko chronić przed okrucieństwem… ale teraz widzę, że to ja stałem się okrutny”.

Wyciągnął rękę, a w jego oczach lśniły łzy.

„Wybacz mi, moje dziecko.”

Clara zrobiła krok naprzód i objęła go. Po raz pierwszy od lat ramiona ojca objęły ją bez wstydu.

Tylko w celach ilustracyjnych
Od tego dnia Clara nigdy więcej nie ukrywała swoich blizn. Nosiła sukienki, które je odsłaniały, nie po to, by wzbudzać litość, ale by mówić prawdę.
Gdy ciekawscy obcy ludzie pytali ją, uśmiechała się delikatnie i odpowiadała:

„To przypomnienia, że ​​żyłem”.