Podczas ślubu mojego syna moja synowa krzyknęła: „Ty stara wiedźmo!” i popchnęła mnie na podłogę.

W oczach Beth pojawiły się łzy, ale nie potrafiłam stwierdzić, czy były to łzy winy, wstydu, czy żalu. „Ja… nie sądziłam, że mnie złapią” – przyznała cichym, zrezygnowanym głosem. To wyznanie było cichym wybuchem, ostatnim gwoździem do trumny, którą sama sobie zbudowała.

Sala zdawała się zbiorowo westchnąć, napięcie powoli ustępowało, gdy rzeczywistość stawała się coraz bardziej realna. Goście zaczęli szemrać, niektórzy kręcili głowami z niedowierzaniem, inni szeptali półgłosem o tym, czego właśnie byli świadkami. Bajkowy ślub przerodził się w przestrogę, a bohater popadł w niełaskę.

Claire podeszła do Alexa i objęła go ramieniem, wspierając. „Damy radę” – mruknęła, a jej głos ledwo słyszalny był w tym hałasie.

Beth została sama, a ciężar jej czynów w końcu ją przytłoczył. Jej świat, zbudowany na fundamencie kłamstw, zawalił się w ciągu jednego wieczoru. Gdy odwróciła się, by wyjść z sali balowej, obiecująca niegdyś przyszłość wydała się teraz ponura i niepewna.