Podczas ślubu mojego syna moja synowa krzyknęła: „Ty stara wiedźmo!” i popchnęła mnie na podłogę.

Claire, moja żona, w końcu zdołała podnieść się z podłogi, a na jej twarzy malowała się mieszanka bólu i satysfakcji. „Myślałam, że jesteś po prostu zagubioną duszą, Beth” – powiedziała, głosem spokojnym, lecz stanowczym. „Ale to? To niewybaczalne”.

Beth rozejrzała się dookoła, szukając sojusznika, ale go nie znalazła. Druhny odwróciły wzrok, a ich wcześniejsza koleżeńska atmosfera rozpłynęła się w zażenowaniu. Goście, przyjaciele i członkowie rodziny – ludzie, którzy zebrali się, by celebrować miłość – stali się teraz świadkami ponurego objawienia.

Beth cofnęła się o krok, zahaczając obcasem o rąbek sukienki. „Nie rozumiesz” – powiedziała z desperacją w głosie. „Oni… oni nigdy nie byli dla mnie dobrzy”.

„To nie usprawiedliwia tego, co zrobiłeś” – odpowiedziałem spokojnym, ale pełnym gniewu głosem. „Zmanipulowałeś system i zdradziłeś ludzi, którzy dali ci życie. I byłeś gotów wpleść te same kłamstwa w tę rodzinę”.

Alex, oszołomiony i zamilkł, w końcu przemówił. „Beth, kochałem cię. Nie zwracałem uwagi na historie, bo wierzyłem w ciebie”. Głos mu się załamał, ogarnęła go udręka uświadomienia sobie czegoś. „Jak mogłaś to zrobić?”