Podczas rozprawy rozwodowej mój mąż siedział ze skrzyżowanymi nogami, zadowolony z siebie: „Nigdy więcej nie tkniesz moich pieniędzy”. Jego kochanka wtrąciła się: „Zgadza się, kochanie”. Jego matka uśmiechnęła się złośliwie: „Ona nie zasługuje na ani grosza”.

Blada kurtyna porannego światła rozpościerała się nad budynkiem sądu hrabstwa Riverton, gdy ludzie napływali na rozprawy. Stare marmurowe posadzki niosły każde echo. Każdy krok, każdy szept, każdy kaszel wydawały się wzmocnione. Przy stole powoda Tamsin Kerrigan wzięła głęboki oddech i wygładziła marynarkę. Wyglądała na opanowaną, ale w głębi nerwy miała napięte jak mokra lina. To była ostatnia rozprawa po miesiącach gorzkiego rozplątywania.

Po drugiej stronie przejścia Roderick Vale rozsiadł się wygodnie, czując się jak człowiek, który wierzy, że świat naturalnie kręci się w jego kierunku. Założył nogę na nogę, odchylił się do tyłu i pozwolił, by leniwy uśmiech rozjaśnił jego twarz. „Nie zobaczycie już ani centa z moich pieniędzy” – zawołał, wystarczająco głośno, by usłyszało go kilka pierwszych rzędów.

Petra Lynell, ubrana w dopasowaną sukienkę i skąpana w nadmiarze perfum, dotknęła jego ramienia z wystudiowaną czułością. „Ma rację, kochanie. Powinieneś był wiedzieć, kiedy odejść z gracją” – powiedziała, uśmiechając się w sposób, który nie był ani miły, ani subtelny.

Na drugim końcu stołu Agnes Vale patrzyła na Tamsin z lodowatą radością. „Niektóre kobiety nie zasługują na komfort, jaki dają w małżeństwie. Powinna być wdzięczna, że ​​tolerowaliśmy ją tak długo”.

Tamsin nic nie powiedziała. Potrzeba było czegoś więcej niż ich teatralne gesty, żeby nią wstrząsnąć. Przeżyła już gorsze chwile. Cisza była jej tarczą i bronią od miesięcy i planowała wytrwać w niej do końca.

Sędzia Corwin wszedł cicho. Z siwymi brwiami ułożonymi w prostą linię i zmęczoną miną, sugerującą dekady spraw, jednym spojrzeniem ogarnął całą salę. Przejrzał dokumenty, aż znalazł zapieczętowaną kopertę z odręcznym pismem Tamsin. Otworzył ją nożem do listów, uniósł pierwszą stronę i zaczął czytać.

Nie minęło dziesięć sekund, zanim niespodziewanie wybuchnął śmiechem. Nie był to kpiący, lecz autentyczny śmiech. Przez salę sądową przebiegła fala konsternacji. Sędzia Corwin uspokoił się, odchrząknął, a następnie spojrzał na Rodericka z uniesionymi brwiami.