Podczas rozprawy rozwodowej mój mąż siedział z założonymi nogami, zadowolony z siebie: „Nigdy więcej nie tkniesz moich pieniędzy”. Jego kochanka wtrąciła: „Zgadza się, kochanie”. Jego matka uśmiechnęła się krzywo: „Ona nie zasługuje ani grosza”. Sędzia otworzył list, który wysłałam przed rozprawą, przeczytał go przez kilka sekund… a potem wybuchnął śmiechem. Przechylił głowę i wyszeptał: „Och… to dopiero ciekawe”. Ich twarze natychmiast zbladły.

Adwokat Rodericka wyglądał na zdenerwowanego. „Wysoki Sądzie, nie zostaliśmy poinformowani o żadnych spóźnionych wnioskach”.

„To dlatego, że nie powinnaś” – odparł Corwin. Zwrócił się do Tamsin. „Pani Kerrigan, czy zechciałaby pani streścić to, co przedstawiła sądowi?”

Tamsin mówiła spokojnie. „Każde roszczenie jest poparte dokumentami już złożonymi w sekretariacie. Harmonogramami, rachunkami, plikami audio i zweryfikowanymi sprawozdaniami finansowymi”.

„O czym ona mówi?” syknął Roderick w stronę swojego prawnika.

Sędzia Corwin przekartkował segregator przygotowany przez Tamsin. Jego oczy stopniowo się rozszerzały, gdy przeskakiwał ze strony na stronę. Kiedy dotarł do ostatniej kartki, głęboko odetchnął.

„Panie Vale” – powiedział, podnosząc wzrok – „przedstawione dowody wskazują, że ukrył pan milion trzysta tysięcy dolarów niezadeklarowanych dochodów i przelał środki na konta zarejestrowane pod fałszywymi nazwami firm konsultingowych”.

Na sali rozpraw rozległ się zbiorowy okrzyk zdziwienia.

Petra chwyciła Rodericka za ramię. „Obiecałeś, że nic przy tobie nie ma” – wyszeptała, bliska paniki.

Corwin uniósł rękę, aby uciszyć szemranie. „Ponadto pani Kerrigan przedstawiła dowód, że przez prawie dwa lata przed oficjalną separacją utrzymywał pan panią Lynell z majątku małżeńskiego. Dotyczy to opłat za czynsz, rat za samochód i kosztów podróży”.

Agnieszka zerwała się na równe nogi. „To oburzające. Niemożliwe, żeby mogła…”

„Proszę usiąść” – powiedział sędzia stanowczym tonem, nie głośno, ale stanowczo.

Agnieszka usiadła.

Głos Rodericka się załamał. „To jest wyolbrzymione. Musiała coś źle zrozumieć. Takie rzeczy da się wytłumaczyć”.

Corwin odłożył segregator. „Panie Vale, jedynym nieporozumieniem jest pańskie przekonanie, że oszustwa finansowe pozostają niewidoczne. Poziom precyzji, jaki przedstawiła pani Kerrigan, nie jest powszechny. Nie można go też ignorować. Krzywoprzysięstwo i oszustwa finansowe są przestępstwami”.

Tamsin poczuła, jak jej oddech słabnie. Nie przyszła po zemstę. Przyszła po prawdę. I prawda w końcu nadeszła.

Corwin kontynuował: „Biorąc pod uwagę dowody, sąd zawiesza pańskie obecne sprzeciwy wobec podziału majątku. Kwota, o którą chodzi, jest małżeńska i była ukrywana. Pani Kerrigan ma prawo do dodatkowego odszkodowania za oszustwo”.

Roderick zbladł. „Nie możesz pozwolić jej przejąć kontroli nad wszystkim” – wydusił łamiącym się głosem.

„Otrzyma tymczasową władzę nad rachunkami małżeńskimi, podczas gdy biegły księgowy dokończy pełne dochodzenie” – odpowiedział Corwin. „Utraciłeś prawo do wyłącznej kontroli, dokonując bezprawnego ukrycia”.

Petra gwałtownie wstała. „To szaleństwo. Roderick wierzył, że będziesz uczciwy. Niszczysz go”.

Sędzia spojrzał na nią surowo. „Pani Lynell, proszę usiąść, zanim pogorszy pani jego sytuację”.

Siedziała drżąc.

Agnieszka patrzyła na syna, jakby widziała go po raz pierwszy w życiu. Rozczarowanie przylgnęło do jej twarzy niczym szron.