Podczas kolacji moja szwagierka „przypadkowo” wylała wino na moje CV tuż przed rozpoczęciem pracy moich marzeń

telefon po stole w stronę brata, upewniając się, że ekran jest widoczny. Jego oczy rozszerzyły się, gdy zdał sobie sprawę, na co patrzy. Twarz Isabelli zbladła niczym alabastrowy stroik na stole. Jej uśmieszek zniknął, zastąpiony wyrazem czystej paniki.

„Chloe, nie musisz tego robić” – wyjąkała, a jej głos stracił swój zwykły obojętny ton.

„Och, Isabello” – odpowiedziałam z udawaną słodyczą. „Nic nie robię. Po prostu dbam o to, żeby pole było równe”.

Następnego ranka, przygotowując się do rozmowy kwalifikacyjnej, w mojej głowie szalały emocje. Zawsze marzyłem o pracy w Solstice Innovations. Myśl o kierowaniu zespołem, kierowaniu projektami i podejmowaniu ważnych decyzji napędzała moją determinację. Ale teraz widmo odkrycia z poprzedniej nocy rzuciło cień na moje podekscytowanie.

Gdy wszedłem do wieżowca, w którym mieściła się siedziba Solstice Innovations, nowoczesna architektura i tętniące życiem otoczenie przypomniały mi o stawce. Siedziałem w poczekalni, ćwicząc swoją prezentację i jednocześnie próbując otrząsnąć się z resztek nerwów. Kiedy asystent wywołał moje nazwisko, wszedłem do gabinetu Damiana Hayesa z wysoko uniesioną głową.

Prezes podniósł wzrok znad biurka, gdy wszedłem. Jego wyraz twarzy natychmiast się zmienił, na jego twarzy pojawił się błysk rozpoznania. Wiedział. Wiedział, że ja wiem.

„Chloe” – zaczął, próbując zachować spokój – „nie mogłem się doczekać naszego spotkania”.

Uścisnąłem mu dłoń mocno, naśladując jego pozornie serdeczną postawę. „Ja też, panie Hayes.”