Po wypadku poprosiłam męża, żeby mnie odebrał. Odpowiedział: „Jestem na lunchu z przyjacielem, nie mogę wyjść”. Odpowiedziałam: „W porządku”. Chwilę później do jego stolika podszedł policjant i przekazał wiadomość, która go oszołomiła.

Wpatrywałam się w słowa męża przez pokryty pajęczyną ekran telefonu, a moje zwichnięte ramię krzyczało z każdym płytkim oddechem. Jedyną zdrową ręką odpisałam jedno słowo: Dobrze.

To słowo miało zakończyć nasze ośmioletnie małżeństwo, choć Tyler jeszcze o tym nie wiedział. Był zbyt zajęty pocieszaniem swojej „najlepszej przyjaciółki”, Charlotte Thomas, w jej najnowszym, wykreowanym kryzysie, by zdać sobie sprawę, że jego żona leży na izbie przyjęć w szpitalu Riverside General, wybierając między wściekłością a morfiną.

Ten poranek wydawał się jak zupełnie inne życie. O 6:30 stałam w naszej kuchni i przygotowywałam śniadanie dla Tylera dokładnie tak, jak lubił: dwa jajka sadzone, trzy plastry bekonu chrupiącego do rozbicia, tost pszenny z odrobiną masła.

„Charlotte przeżywa kolejny kryzys” – oznajmił przy śniadaniu.