Po wypadku poprosiłam męża, żeby mnie odebrał. Odpowiedział: „Jestem na lunchu z przyjacielem, nie mogę wyjść”. Odpowiedziałam: „W porządku”. Chwilę później do jego stolika podszedł policjant i przekazał wiadomość, która go oszołomiła.

Delikatny, intymny uśmiech igrający na jego ustach był tym, który miał być zarezerwowany dla mnie. Teraz należał do jej wiadomości tekstowych.

„Kolejny?” – starałam się mówić neutralnym tonem, wbijając jajka na patelnię z większą siłą, niż było to konieczne. „To już trzeci kryzys w tym miesiącu”.

„Jej były ją prześladuje. Ona się boi, Hannah.”

Marcus, rzekomy były chłopak, podobno prześladował Charlotte od sześciu miesięcy. Dziwne, że to „prześladowanie” zdarzało się tylko w czwartkowe popołudnia, akurat podczas najdłuższej przerwy obiadowej Tylera. Dziwne, że nigdy nie doszło do tego, by policja faktycznie zaangażowała się w sprawę. Dowiedziałam się jednak, że obrona Charlotte była nową religią Tylera, a ja byłam niewierząca. Zamiast tego, po prostu przypomniałam mu o mojej kolacji.

Jego odpowiedź była sztyletem przewidywalności. „Postaram się, ale jeśli Charlotte będzie mnie potrzebować…”

Ona by go potrzebowała. Zawsze go potrzebowała w czwartki.
Sześć miesięcy temu Tyler po raz pierwszy przyprowadził Charlotte do mojej apteki w Riverside General. Powiedział, że potrzebowała leków na lęk. Obserwowałem zza lady, jak się śmiała, dotykając jego ramienia w sposób swobodny, intymny i głęboko znajomy.

„Przeżywa trudny rozwód” – wyjaśnił później.

„Ona nie ma nikogo innego, z kim mogłaby naprawdę porozmawiać”.

Zaczęło się od niezobowiązującego lunchu. Wkrótce stało się to w każdy czwartek, przeciągając się do trzech godzin, podczas gdy ja pracowałem na nocnej zmianie. Aż pewnego wieczoru poczułem zapach czegoś kwiatowego i drogiego, co przywarło do koszuli Tylera. Zapach, który nie pasował do naszego domu.

„Myślisz, że Charlotte wykorzystuje twoją dobroć?” – zapytałem, a słowa przecięły mi gardło niczym szkło.

Tyler wyglądał na autentycznie zszokowanego. „Wykorzystuje? Hannah, jest dręczona przez swojego byłego. Potrzebuje wsparcia”.

„Ma terapeutę. I rodziców w pobliżu.”

„Ale ona mi ufa” – powiedział, jakby to zaufanie było ważniejsze od naszych przysiąg.

W następny czwartek lało jak z cebra, kiedy wychodziłam na służbową kolację. Mój telefon leżał w uchwycie na kubek, milczał, a ja ćwiczyłam wymówki na jego nieuniknioną nieobecność. Na rogu Piątej i Madison ciężarówka przejechała na czerwonym świetle. Ostatnią myślą przed uderzeniem było: On się nie zatrzyma.

Uderzenie zamieniło metal w kość. Moja obrączka zalśniła krwią, której nie potrafiłem pojąć jako mojej.

Obudziłem się pod pożółkłymi płytkami sufitu szpitala Riverside General. Dr Webb wepchnął moje zwichnięte ramię z powrotem na miejsce z takim szarpnięciem, że aż mnie rozpłatało. Patricia, pielęgniarka o zmęczonych, życzliwych oczach, krążyła obok.