Po tym, jak trafiłem do szpitala z powodu złamanych obu nóg w wypadku samochodowym, mój

kontrastował z ognistą postawą mojego ojca, mama sięgnęła do torebki i wyciągnęła małą, zniszczoną kopertę. Jej ręce lekko drżały, gdy mi ją podawała. „James, zanim cokolwiek powiesz, przeczytaj to” – powiedziała cicho, a w jej oczach nagle pojawiła się mieszanka smutku i determinacji.

Zdezorientowana wzięłam kopertę, palce miałam niezgrabne od kroplówki podłączonej do ręki. W środku znalazłam list – jego brzegi były postrzępione, a tusz lekko wyblakły. Rozkładając go, uświadomiłam sobie, że jest napisany eleganckim charakterem pisma mojej mamy, takim, jaki pamiętałam z kartek urodzinowych i liścików, które wkładała mi do lunchboxa, gdy byłam dzieckiem.

„Drogi Jamesie” – zaczął. „Wiem, że możesz nie uwierzyć w to, co zaraz powiem, ale to coś, co chciałem ci powiedzieć od dawna. Twój ojciec i ja mieliśmy swoje trudności, ale jedno zawsze było zgodne: rodzina jest najważniejsza. Nie zawsze było łatwo i czasami, próbując trzymać się tego przekonania, popełnialiśmy błędy. Proszę, zrozum, że wszystko, co kiedykolwiek robiliśmy, robiliśmy z nadzieją, że nasza rodzina będzie razem”.