Po sprzedaży firmy za 23 miliony dolarów zorganizowałem przyjęcie z okazji przejścia na emeryturę. Ale tuż przed toastem zobaczyłem, jak moja synowa wrzuca coś do mojego szampana. Więc kiedy nikt nie patrzył, potajemnie zamieniłem się kieliszkami z jej matką.

Kieliszek do szampana wypadł z ręki mojej synowej w tej samej chwili, w której jej matka, Marjorie, uderzyła o marmurową podłogę.

Ciało Marjorie drgnęło jak marionetka, której sznurki były zbyt mocno pociągnięte, a piana perliła się w kącikach jej ust. Lśniące, imprezowe pogawędki ucichły. Ktoś krzyknął. Ktoś inny sięgnął po telefon i wezwał 911.

Nie ruszyłem się. Patrzyłem na Britney.

Widziałem, jak 10 minut wcześniej wyciągnęła z torebki maleńką fiolkę i opłukała jedną konkretną szklankę. Tę wyszczerbioną, której zawsze używałem, żeby nie dać jej przypadkiem gościowi.

Nie przetrwałem 70 lat ani nie sprzedałem firmy konsultingowej za 23 miliony dolarów, dając się łatwo skrzywdzić. Dlatego, gdy sąsiad podziwiał nową bransoletkę tenisową Britney, wymieniłem skażoną fletówkę na tę stojącą obok torebki Marjorie.

Marjorie jęknęła u moich stóp. Playlista barmana zgasła, a w niej szum. Głosy się nakładały. „Oddycha? Przynieście ręczniki!”

Uklękłam, bo tak właśnie robi miła gospodyni. Britney też uklękła, a jej dłonie drżały tak uroczo, że o mało nie zaczęłam klaskać. Daniel, mój syn, przeciskał się przez tłum z twarzą, której kiedyś całkowicie ufałam. Spojrzenie, którym obdarzył Britney, trwało o pół uderzenia serca dłużej, niż potrzebował szok. Powiedziało mi, że coś wie, nawet jeśli nie chce.

„Który szpital?” zapytałem starszego ratownika medycznego spokojnym głosem.

„Riverside General”.

„Pójdę za tobą.”

„Mamo” – powiedział szybko Daniel, kładąc mi pasterską dłoń na łokciu. „Zajmiemy się tym. Zostań tutaj”.

Utrzymaj cel na miejscu zbrodni, podczas gdy on będzie się przegrupowywał.

„Bzdura” – powiedziałem, uśmiechając się do sąsiada. „Marjorie jest już praktycznie rodziną”. Wziąłem kluczyki i zostawiłem za sobą imprezę, która unosiła się w powietrzu.

W Riverside General na oddziale ratunkowym unosił się zapach środka dezynfekującego i przepalonej kawy. Britney chodziła po kafelkach, miarowo klikając. Daniel siedział zesztywniały z ramionami, z telefonem na kolanie, jakby mógł go zdradzić.

„To straszne” – powiedziała Britney po raz piąty, zaciskając dłonie. „Biedna mama. Nie mogę sobie wyobrazić, jak to się stało”.

Dotknąłem jej ramienia. „To tajemnicze rzeczy, kochanie. Ale upiła tylko łyk, zanim upadła. Całe szczęście”.

Jej krok się zachwiał. „Szampan?” – zapytała, o krok za lekko.

„Och, pewnie po prostu dostrzegam pewne schematy” – znów się uśmiechnąłem.

Kilka godzin później lekarz poinformował nas, że stan Marjorie jest stabilny. „Badania są niejednoznaczne”. Uprzejmy sposób na powiedzenie „substancja” bez mówienia „substancja” .

Daniel zaproponował, że mnie odwiezie do domu. Odmówiłem. Nie lubię być wożony szoferem na własną zgubę.

Wróciwszy do kuchni, nalałem sobie kieliszek z nieotwartej butelki – tego dobrego napoju, którym nie planowałem się dzielić – i zaniosłem go do gabinetu. Liczby mnie uspokajają. Zacząłem pisać listę.

Firma architektoniczna Daniela kulała od dwóch lat. Butik Britney tracił pieniądze. Kredyt hipoteczny za kredytem. Dwie raty za samochód. Liczyłem linijkę za linijką.

Telefon zawibrował o 7:30 rano, Britney. „Elaine, nie mogłam spać. Czujesz się dobrze po tym wszystkim… z jedzeniem i napojami? Po prostu… martwię się”.

„Jak miło” – powiedziałem. „Czuję się doskonale. Jak się czuje twoja mama?”

„Lepiej. Lekarz powiedział, że to mogło być coś, co wzięła wcześniej na pusty żołądek”.

Marjorie, która oznaczała swoje witaminy według dnia tygodnia? „To ulga” – powiedziałem. „Nie chcielibyśmy myśleć, że to coś tutaj”.

„O nie!” Za szybko. „Zdecydowanie nie. Lekarze powiedzieli, że to nie ma związku z jedzeniem”. Chciała, żeby hipoteza szampana została pogrzebana.

O 9:00 rano Daniel przyszedł z ciastkami. „Jak się trzymasz?” zapytał.

„Och, znasz mnie. Potrzeba czegoś więcej niż odrobiny ekscytacji, żeby potrząsnąć tymi starymi kośćmi.”

Uśmiechnął się, nie patrząc mu w oczy. „Britney i ja rozmawialiśmy… o twojej sytuacji”.

„Moja sytuacja?” powtórzyłem.

„Mamo, masz 70 lat. Sama w dużym domu. Po sprzedaży czeka cię mnóstwo spraw do załatwienia”. I to było na miejscu. „Są osiedla” – naciskał, przesuwając telefon po stole, żeby wyświetlić błyszczącą stronę internetową. „Silver Pines Residence. To nie dom opieki. To coś w rodzaju ośrodka wypoczynkowego”.

„Wygodnie” – powiedziałem.

„Jest opłata wstępu” – powiedział ostrożnie. „400 000. Ale pokrywa wszystko. I do dokumentacji, ktoś z pełnomocnictwem. Czysta ostrożność”.

Przyglądałem się mojemu synowi. Mały chłopiec, który przynosił mi dmuchawce, stał się mężczyzną, który bez mrugnięcia okiem potrafił powiedzieć „pełnomocnictwo”. Wybaczyłbym mu prawie wszystko, gdyby nie szklanka, którą obserwował, jak podaje mi żona.

„Pomyślę o tym” – powiedziałem.