Po rozwodzie mój mąż sarkastycznie rzucił we mnie starą poduszką, ale kiedy zdjęłam poszewkę,

Wewnątrz poduszki, wśród wytartego wypełnienia, znajdowało się małe, misternie rzeźbione drewniane pudełko. Moje ręce drżały, gdy je wyciągałem. Jak mogłem tego wcześniej nie zauważyć? Pudełko było wypolerowane na błysk, a jego powierzchnia gładka, pomimo kilku wgnieceń i rys świadczących o wieku i zużyciu. Zamykane było na maleńki mosiężny zatrzask, który otwierał się z łatwością po delikatnym naciśnięciu.

Ciekawość wzięła górę i otworzyłam pudełko. W środku znalazłam zbiór pożółkłych, złożonych listów przewiązanych wyblakłą czerwoną wstążką. Każda koperta była zaadresowana do mnie, z datą sprzed naszego ślubu, z czasów, gdy Héctor i ja byliśmy dwojgiem młodych dusz, które myślały, że znalazły miłość.