Po rozwodzie mój mąż sarkastycznie rzucił we mnie starą poduszką, ale kiedy zdjęłam poszewkę,

Serce mi pękło, gdy uświadomiłam sobie, że to listy miłosne, które wymienialiśmy, kiedy każde słowo wydawało się obietnicą wieczności. Delikatnie wyjęłam jeden z nich i rozłożyłam, a znajomy charakter pisma przywołał wspomnienia. Słowa były przepełnione nadzieją i marzeniami – marzeniami o podróżowaniu po świecie, o budowaniu wspólnego życia, o tym, by zawsze być przy sobie. Czytałam przez łzy, każdy list przypominał mi o miłości, która kiedyś jasno płonęła między nami.

A pod tymi listami, na dnie pudełka, znajdowało się coś jeszcze – mały, aksamitny woreczek. W środku, ku mojemu zdumieniu, znajdował się naszyjnik, który Héctor podarował mi na naszą pierwszą rocznicę. Myślałam, że zgubiłam go lata temu, a jednak oto był – maleńki szafirowy wisiorek, który nikle lśnił w słabym świetle mojego pokoju.