Po pogrzebie mojego ojca wyrzucili moje rzeczy i zamknęli mnie na zewnątrz: „Ten dom należy do nas!”. Milczałem, aż notariusz oznajmił, że dom od dawna należy do mnie.

W pokoju zapadła niezręczna cisza.

„To niemożliwe!” powiedziała przerażona mama.

Powoli wstałem. „Nie ma mowy. Kupiłem ten dom ponad rok temu”.

Twarz Emmy zbladła. „CO ZROBIŁEŚ?”

Wyciągnąłem akt własności. „Tata potrzebował pieniędzy. Pomogłem mu. Wszystko było legalne, zarejestrowane, całkowicie poprawne”.

„Kłamiesz!” krzyknęła Emma.

Prawnik zbadał dokument. „Wygląda na ważny”.

Mama wyrwała mu ją z ręki, a jej głos drżał. „Oszustwo! Oszukałeś go!”

„Nikt nie został wrobiony” – odpowiedziałem chłodno. „Poprosił o pomoc. Pomogłem. Koniec historii”.

„Wiedziałeś!” warknęła Emma, ​​wskazując mnie palcem. „Wiedziałeś, że myśleliśmy, że to my odziedziczymy!”

„Założyłeś to” – odpowiedziałem chłodno. „A skoro już o założeniach mowa – masz dwa tygodnie na wyprowadzkę”.

„Dwa tygodnie?!”. wtrąciła mama. „To niemożliwe!”

„Powinieneś był o tym pomyśleć, zanim rzuciłeś moje rzeczy na trawnik” – powiedziałem i wyszedłem z pokoju.

Przez cały następny tydzień mój telefon dzwonił bez przerwy. Mama płakała, Emma groziła. Ignorowałam ich wszystkich.