Po pogrzebie mojego ojca wyrzucili moje rzeczy i zamknęli mnie na zewnątrz: „Ten dom należy do nas!”. Milczałem, aż notariusz oznajmił, że dom od dawna należy do mnie.

Dwa tygodnie później pojechałem tam. Na podjeździe stała ciężarówka przeprowadzkowa. Wewnątrz wszystko było puste – meble, sprzęt AGD, nawet deski sedesowe zniknęły. Zostały tylko książki taty.

Emma patrzyła na mnie, a łzy spływały jej po twarzy.

„To twoja wina! Przez ciebie utknęliśmy w obskurnym mieszkaniu!”

„Nie” – odpowiedziałem spokojnie. „Tkwisz tam, bo zmarnowałeś spadek na luksusy zamiast działać odpowiedzialnie”.

Wyszli bez słowa.

Stałem w pustym domu i uśmiechałem się.

Kilka miesięcy później usłyszałem coś nowego: mama wróciła do pracy na pełen etat. Emma sprzedała samochód i podjęła pracę w sklepie. Tyler zniknął natychmiast, gdy zdał sobie sprawę, że nie jest już bogata.