Po pogrzebie mojego ojca wyrzucili moje rzeczy i zamknęli mnie na zewnątrz: „Ten dom należy do nas!”. Milczałem, aż notariusz oznajmił, że dom od dawna należy do mnie.

Dwa miesiące później wszystko było gotowe. Dom, w którym dorastałem, był moją własnością. Mama i Emma nie miały o tym pojęcia.

Kilka miesięcy później tata zaprosił mnie na kolację. Atmosfera była tak napięta, jak się spodziewałam. Tata wydawał się odprężony, mama była lodowata, a Emma przez cały posiłek przechwalała się swoją podróżą po Europie, nowym Mercedesem i designerską torbą, która musiała kosztować tysiące – wszystko opłacone z pieniędzy, które dałam tacie. Uśmiechnęłam się tylko i jadłam w milczeniu.

Minęło sześć miesięcy. Stan taty się pogorszył. Zacząłem wpadać codziennie po pracy, ponieważ mama i Emma nie chciały zajmować się „nieprzyjemnymi rzeczami”. Na prośbę taty w końcu wróciłem do swojego starego pokoju.

Trzy miesiące później tata zmarł. Trzymałam go za rękę, gdy wydawał ostatnie tchnienie. Tymczasem mama i Emma kupowały stroje na pogrzeb.

Dzień po pogrzebie wróciłem z cmentarza i zastałem wszystkie moje rzeczy upchnięte w workach na śmieci na trawniku. Zamki zostały wymienione.

„Wynoś się stąd, Sheila!” – krzyknęła mama z domu. „Ten dom jest nasz. Już tu nie mieszkasz”.

Nie sprzeciwiałem się. Spakowałem rzeczy do samochodu i odjechałem, wiedząc, co mnie czeka.

Dwa dni później, w biurze notariusza, mama, Emma i chłopak Emmy, Tyler, uśmiechali się, jakby już wygrali.

Notariusz odczytał testament: Mojej żonie połowę środków na koncie. Emmie resztę, plus cały dobytek w domu. Sheili moją kolekcję książek.

Emma zawołała: „A dom?”

Prawnik zmarszczył brwi. „W testamencie nie ma o tym ani słowa”.

„Co?!” warknęła mama. „On był właścicielem!”

„Nie, według dokumentów” – odpowiedział prawnik. „Nieruchomość została sprzedana ponad rok temu”.