Po czterech miesiącach spędzonych w śpiączce obudziłam się z brutalną prawdą: mój dom zniknął, został sprzedany beze mnie. Mój syn milczał, gdy jej rodzice zajęli moje miejsce. Dziś wieczorem, na gali noworocznej, wróciłam do tego świata. Prawnik otworzył teczkę. Na zewnątrz błysnęły policyjne światła. A to, co wyszeptałam Julianowi… rozbiło wszystko, co myśleli, że wygrali.

„Idź do domu, Julian” – powiedziałem cicho.

Kiedy odszedł, nie płakałam. Nie miałam już dla niego łez. Wstałam z łóżka, moje nogi wreszcie były wystarczająco silne, by unieść mnie bez balkonika. Podeszłam do telefonu na korytarzu. Oszczędzałam minuty, czekając na odpowiedni moment.

Wybrałem numer, który zapamiętałem trzydzieści lat temu.

„Arthur Sterling” – głęboki, chrapliwy głos odpowiedział po trzecim dzwonku.

„Arthur” – powiedziałem. „To Maggie Sullivan”.